எதிர் நீச்சல்

"ராஜா...ராஜா...'' என்று உரத்த குரலில் அழைத்தபடி வேலைக்காரி பொன்னம்மா தன் மகன் ராஜாவை குழந்தைகள் விளையாடும் பூங்காவில் தேடினாள். தூரத்தில் நீச்சல் குளத்தில் ஆனந்தமாய் நீந்திக் கொண்டு இருந்தான், ராஜா.

"ராஜா...என்ன பண்றே? மணி ஒன்பதாச்சு...ஸ்கூலுக்குப் போக வேணாமா? என்றாள்.

போம்மா...''எனக்கு ஸ்கூல் போகவே பிடிக்கல என்று சலிப்போடு நீந்திக்கொண்டே பதில் சொன்னான்.

"அப்படி சொல்லக்கூடாது கண்ணு. நீ படிக்க போகலேன்னா பாதர் உன்னை திட்டுவாருல்ல.? ஒரு மணி நேரமாவா தண்ணில நீந்துவே? ஜலதோஷம் புடிச்சிடும். நீந்தினது போதும். மேல ஏறி வா'' நீச்சல் குளத்தின் விளிம்பில் மண்டியிட்டு ராஜாவுக்கு கை நீட்டினாள்.

"இல்லேம்மா... இவ்ளோ நேரம் என்கூட படிக்கிற ரமேஷ், ராமு, சரவணன், மணி, குமார் தான் நீந்திக்கிட்டிருந்தாங்க. அவங்க கூட சேர்ந்து நான் நீந்த கூடாதாம். அதுக்கப்புறமா தான் நான் நீந்தவே ஆரம்பிச்சேன்''

"ஏன்?''

"என் கால் நொண்டியா இருக்காம். அதனால அவங்ககூட என்னை சேர்த்துக்கவே மாட்டேங்கறாங்கம்மா...''

அந்தப் பிஞ்சு மனதின் ஏக்கங்களைக் கேட்டதும், பொன்னம்மாவின் கண்களில் நீர் வழிந்தது.

அன்னை தெரசா, அனாதை விடுதியில் துப்புரவு வேலை செய்யும் பொன்னம்மாவின் கணவன் ஒரு விபத்தில் இறந்து விட்டான். பொன்னம்மாவுக்கு ராஜா ஒரே மகன். அவனுக்கு வயது பன்னிரண்டு. அவனுடைய மூன்றாவது வயதில் போலியோ தாக்கி, வலது கால் செயல் இழந்தது. அதே விடுதியில் ராஜாவுடன் படிக்கும் சக மாணவர்களும் ராஜாவை கிண்டல் அடிப்பது வழக்கமானது.

பாதர் வில்லியம் ராஜாவை உற்றுப் பார்த்து, "அப்போ, இனிமே படிக்க விருப்பம் இல்லை. அப்படித்தானே'' என்றார்.

கண்கள் கலங்கி தலை கவிழ்ந்து நின்றான், ராஜா.

"எனக்குப் படிக்க ஆசை தான். ஆனால், எல்லோரும் என்னை `லொடுக்கு ராஜா'ன்னு கிண்டல் பண்றாங்க. அதான் அழுகையா வருது பாதர்'' என்றான்.

"ராஜா, நீ மனம் தளரக்கூடாது. அவங்க உன்னைப் புரிஞ்சுக்காமத் தான் அப்படி பேசறாங்க. நீ படிச்சு பெரிய ஆளா, வந்தால் தான் உங்க அம்மாவை காப்பாத்த முடியும்'' ஆறுதல் சொன்னார், பாதர், வில்லியம்.

"இல்ல பாதர், நான் பெரிய ஆளா, ஆக வேண்டாம். தினம் தினம் அவமானப்பட்டு நான் படிக்கிற படிப்பு எனக்கு வேண்டாம். ஏதாவது ஒரு சின்ன கடையில வேலை செய்து எங்கம்மாவை நான் காப்பத்தறேன், பாதர்'' என்றான், ராஜா.

"அப்போ, பொன்னம்மா, அங்கு வந்தாள். பாதரிடம், நடந்த விவரத்தை சொன்னாள்.

"நீ கவலைப்படாதே, ராஜாவை நாளைல இருந்து ஒரு ஓட்டல் வேலைக்கு சேர்த்து விடறேன். அவன் உழைக்க ஆரம்பித்தால் போதும், அவனுக்கு இந்த தாழ்வு மனப்பான்மை வராது''என்றார், பாதர்.

ஓட்டல் வேலையிலும், வாடிக்கையாளர்கள் ராஜாவை கிண்டல் செய்தனர். இதனால், மனமுடைந்த ராஜா, வீட்டிற்கு வந்து அம்மாவிடம் சொல்லி அழுதான். அப்போது அங்கு பாதர் வந்தார். நடந்த விவரத்தைப் பற்றி அறிந்தார்.

"நீ எந்த தப்பும் பண்ணல, அழாதே. வேதனையும், சோதனையும் நிறைந்ததுதான் வாழ்க்கை. அதையெல்லாம் சவாலா எடுத்துக்கிட்டு முன்னேறணும் அவன் தான் மனிதன். எல்லோரும் உன்னை கேவலமாக பேசறாங்கன்னு வேதனைப்படாதே. அவங்க அப்படி எல்லாம் பேசாம இருக்க என்ன செய்யணும்னு யோசி. வாழ்க்கை என்பது ஒரு பந்தயம். அதுல நீ ஜெயிச்சி காட்டணும்.''

"அதுக்கு நான் என்ன செய்யணும், பாதர்?''

"உனக்கு ரொம்பவும் பிடிச்ச விளையாட்டு எது?''

"நீச்சல்''

"வெரிகுட். மாநில அளவில் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்காக நடத்தப்படும் நீச்சல் போட்டியில் உன்னால ஜெயிக்க முடியுமா? உனக்கு வேண்டிய அத்தனை ஏற்பாடுகளையும் நான் பண்றேன்.''

"நிச்சயமா முடியும்'' பாதர்.

ராஜா, அடுத்த இரண்டு மாதங்கள் இடைவிடாமல் பயிற்சியில் ஈடுபட்டான். இறுதியாக போட்டியில் முதல் இடத்தைப் பிடித்து வெற்றிக் கோப்பையை முத்தமிட்டான். கடும் உழைப்பு, பயிற்சி, விடாமுயற்சி போன்றவையே அவனது வெற்றிக்கு உறுதுணையாக இருந்தன. இப்போது அவனை யாரும் கிண்டல் செய்வதே இல்லை.

- மின்னூர் மகாதேவன்

நல்ல கதை.உழைப்பு என்றும் வீண் ஆவதில்லை.யார் எது சொன்னாலும் நாம் உழைப்பை நாம் மதித்தால் போதும்
நன்றி சிவா பகிர்வுக்கு