!அவளின் காதலை இவளிடம் சொல்லி..!

வண்ணமயி லாடுமதை வந்துநின்று காணும்
வானமுகில் மெய்சிலிர்த்து வாழ்த்தி மழை தூவும்
அண்மையிலோர் கருமுகிலோ அதைமறுத்துப் பேசும்
அடஅடடா விடுவிடென்று இடியிடித்து மின்னும்
விண்ணிலெழும் தென்றல்மணம் கொள்ளமறந் தஞ்சி
வீழுமழைத் துளியெடுத்து முகந்தெளித்து ஓடும்
கண்ணெதிரே செங்கதிரோன் கடல்குளித்து ஆழம்
காணவென்று போனகதை கரையிலலை கூறும்

மண்ணுழுது வயல்குழைத்த மைந்தரிருள் கண்டு
மாடுகளை முன்துரத்தி மனையடையும் நேரம்
விண்ணுயருங் கோபுரங்கள் தெய்வஇசை பாடும்
விரிந்தமரக் கிளையினிடை புள்ளினங்கள் சேரும்
தண்ணிலவு தூரநின்று தலையை எட்டிப் பார்க்கும்
தாளமிடும் மெல்லிடையோர் தீபஒளி ஏற்றும்
எண்ணமெலாம் மகிழுமந்த இருள்கவியும் வேளை
என்னவளைக் காணவென்று இன்பநடை கொண்டேன்

மெல்லமழை அங்குமிங்கு மொன்றெனநீர் தூவும்
மேனிதொட்டு மெய்சிலிர்க்க ஓடுங்குளிர்க் காற்றும்
சொல்லவொரு வகையறியாச் சுகமெடுத்து நானும்
சுவையறிந்து அவள்நினைந்து துரிதுநடைகொண்டேன்
முல்லைவளர் பந்தலின்கீழ் முகிழ்மலரின் வாசம்
மோகனமாய் சிலைவடிவாய் மோகினியாய் நின்றாள்
கல்லெடுத்து உளிபதியாக் கட்டழகுத் தேகம்
கரமெடுத்துத் தூரிகையால் வண்ணமிடாத் தோற்றம்

என்னவரே என்ன இது செந்நிறத்து வானில்
இளங்கதிரோன் கனிந்து பழம் ஆக முன்னேவந்தேன்
என்றுமொழி தந்தவரே எங்கு சென்று நின்றீர்
இங்கொருத்தி இருப்பதான எண்ணமேதும் உண்டோ
சின்னவளின் சினமெழுந்த செந்நிறத்துக் கன்னம்
சிந்தைதனை உந்திவிட சிறியவளே பாராய்
முன்னெழுந்து வந்தவனாம் மூச்சிரைக்க நானும்
மோதியென்னை நிறுத்திவிட்டாள் மோகம்கொண் டொருத்தி

கன்னமதில் முத்தமிட்டு முத்தமிட்டு என்னைக்
கட்டியணைத்தே விளைத்த காரியமென் சொல்வேன்
எண்ணமதில் தீதெதுவும் இல்லையென்ற போதும்
ஏங்குமவள் இச்சைகண்டு எனதுநிலை கெட்டேன்
மல்லிகையின் வாசமெடுத் தென்மனதை மாற்றி
மயக்குமொரு இன்னிசைகள் என்செவியி லூற்றி
உள்ளமதில் உவகையெழக் கற்பனைகள் கூட்டி
ஓசையின்றி ஒட்டிநின்றாள் உணர்வுகளைத் தூண்டி

நல்லவர்கள் நாலுபேர்கள் முன்னிலையில் என்னை
நாணமின்றிச் செய்தவிதம் நான்குறுகிப் போனேன்
மெல்லிருளால் மூடுமிந்த அந்திவேளைகொண்ட
மோகமதை அங்கவளின் மூச்சினிலே கண்டேன்
கண்ணிரண்டும் மூடியதில் காணும்சுகம் எண்ணி
காத்திருக்கும் உனைமறந்தேன் என்னையும்நீ மன்னி
எண்ணியிது செய்ததல்ல ஏன்நிகழ்ந்த தறியேன்
இயற்கையடி விட்டுவிடு என்றுசொல்லி நின்றேன்

பெண்ணவளின் வெஞ்சினமோ பஞ்செழுந்த தீயாய்
பெரிதெரிந்து கொள்ளஅவள் பின்னையேது வந்தீர்
கண்ணழகே கனியமுதே கட்டியணை என்று
காமுகனாய் உங்கள் குணம் காட்டுவதா மென்றாள்
இன்னுமேலே விட்டுவைத்தால் இந்தமாலை வேளை
இன்பமன்றித் துன்பமென்று ஆகுமென்று அஞ்சி
பெண்ணவளின் பேரெதுவோ தென்றலென்று சொன்னாள்
பிறந்தஇடம் மலையினடிச் சாரலென்று நின்றாள்

கண்ணழகுக் கில்லையவள் கைவிலக்கஎண்ணி
கரமெடுத்துத் தோற்றுவிட்டேன் காற்றுகில்லை மேனி
சொன்னதுமே என்னவளின் சின்ன இதழ் முல்லை
சேர்ந்தஇதழ் மொட்டவிழ்ந்து பூத்த எழில் கொள்ளை
கன்னமதைக் கிள்ளியவள் கள்ளன் சொன்ன பொய்யாம்
கவிபுனைந்து கொள்ளவது காதலிக்க அல்ல
என்னவிளித் தென்னையிரு கைகள்கொண்டு கட்டி
இப்படியா முத்தமிட்டாள் சக்களத்தி என்றாள்