Search found 2 matches for சோழர்கள்

மணிரத்னத்தின் வரவிருக்கும் வரலாற்று புனைவு சினிமா ‘பொன்னியின் செல்வன்’ தென்னிந்தியாவின் இடைக்கால கடல்சார் அரச வம்சத்தின் ‘பொற்கால’ சுரண்டல்களை சித்தரிக்க முயற்சி செய்கிறது. இது எழுத்தாளர் கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி 1955-ம் ஆண்டு எழுதிய வரலாற்று புனைவு ‘பொன்னியின் செல்வன்’ நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இந்த புத்தகமும் இந்த திரைப்படத்தின் விவரனையும் தமிழ்நாட்டின் நீண்ட, செழுமையான வரலாற்றை மீட்டெடுக்கும் சமீபத்திய முயற்சிகளுடன் ஒத்துப்போகிறது. இது பெரும்பாலும் சோழர்களை தென்னிந்திய அரச வம்சத்தின் உச்சமாக எடுத்துக்காட்டுகிறது.

தென்னிந்திய நினைவுகளில் சோழர்களின் வரலாற்று சிறப்பு என்ன?

ஆர்க்கியோமெட்டலர்ஜிஸ்ட் சாரதா சீனிவாசன், “கலை மற்றும் கட்டிடக்கலையில் சாதனைகளின் அளவு மற்றும் எழுத்து மற்றும் கல்வெட்டு பதிவுகளின் செல்வத்தின் அடிப்படையில், சோழர்கள் தென்னிந்திய வரலாற்றில் வளமான அரச வம்சங்களில் ஒன்றாக வருகிறார்கள்” என்று கூறுகிறார். அவர் மேலும் கூறுகிறார், “நிர்வாகம், சமூக வாழ்க்கை மற்றும் பொருளாதார கலாச்சாரம் பற்றிய நுணுக்கமான விவரங்களைத் தரும் கல்வெட்டுகள் ஏராளமாக உள்ளன… கி.பி. 1010-ல் முதலாம் ராஜராஜ சோழனால் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்ட பிரகதீஸ்வரர் கோயிலில் மட்டும் கிட்டத்தட்ட நூறு கல்வெட்டுகள் உள்ளன.” என்று கூறுகிறார்.

உலக வரலாற்றில் பதிவான மிக நீண்ட அரச வம்சங்களில் சோழர்களும் இடம்பெற்றுள்ளனர். ஒன்பதாம் மற்றும் பத்தாம் நூற்றாண்டுகளில் அவர்களின் ஆட்சியின் உச்சக்கட்டத்தில், சோழர்களின்கீழ் துங்கபத்திரை நதியின் தெற்கே உள்ள முழுப் பகுதியும் ஒரே அலகாகக் கொண்டுவரப்பட்டது. அவர்கள் தென்னிந்தியாவில் இருந்து வடக்கே நகர்ந்து, கிழக்கு இந்தியாவிற்கு படையெடுத்துச் சென்ற ஒரே அரச வம்சமாக இருக்கிறார்கள்.

அங்கே #ராஜேந்திர_சோழன் பாடலிபுத்திரத்தின் பாலா மன்னனை தோற்கடித்ததாக அறியப்படுகிறது. இந்திய துணைக் கண்டத்திற்கு வெளியே பெரும் வணிக மற்றும் பிராந்திய லட்சியங்களைக் கொண்ட முதல் பேரரசு இது.

“இலங்கை, மாலத்தீவுகள், சீனா, ஜாவா/சுமாத்ரா மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவை பொறுத்தமட்டில் அவர்களின் கடல்சார் பயணங்கள், வெற்றிகள் அல்லது வர்த்தகம் ஆகியவை சோழர்களின் கல்வெட்டுகளால் மட்டுமல்ல, தாய்லாந்தில் கிடைத்த தமிழ் வர்த்தக சங்கங்களுக்கான கல்வெட்டுகள் (தாய்லாந்து போன்றவை), சீன பாடல் தொடர்புகள் மற்றும் குவான்ஜோவில் உள்ள சோழர்களால் ஈர்க்கப்பட்ட சிவன் கோவில் வரையிலான வெளிநாட்டு ஆதாரங்களும் உள்ளது,” என்று சீனிவாசன் கூறுகிறார்.

சோழர் பெருமையை பேசுவதில் அரசியல் சாயமும் உள்ளது. இந்தியா காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழ் இருந்த நேரத்தில் சோழர்களின் பயணங்கள் மற்றும் பிராந்திய விரிவாக்கம் பற்றி அதிகம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. கடல்சார் வர்த்தகத்தில் ஈடுபட்டு, தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பெரும்பகுதிகளில் தங்களுடைய இருப்பை உணரவைத்த ஒரு அற்புதமான வம்சத்தின் கதை, இந்திய துணைக்கண்டத்திற்கு வரலாறு இல்லை என்ற பிரிட்டிஷார்களுக்கு எதிராக சரியான நெற்றி அடியாக இருந்தது.

சோழர்கள் யார்?

சோழர்களைப் பற்றிய ஆரம்பகால குறிப்புகள் கி.மு மூன்றாம் நூற்றாண்டிற்கு முந்தையவை. மௌரியப் பேரரசர் அசோகரால் உருவாக்கப்பட்டது என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. எவ்வாறாயினும், மூன்றாம் சங்கத்தின் ஆரம்பகால தமிழ் இலக்கியங்கள் மற்றும் பொது ஆண்டு ஆரம்ப நூற்றாண்டுகளில் எழுதப்பட்ட பண்டைய கிரேக்க-ரோமன் பெரிப்ளஸில் அவர்களைப் பற்றிய குறிப்புகளைத் தவிர, ஆரம்பகால சோழர்களைப் பற்றி மிகக் குறைந்த சான்றுகளே உள்ளன.

ஒரு நீண்ட காலம் முக்கியத்துவம் இல்லாமல் இருந்த பிறகு, சோழப் பேரரசு அதன் அனைத்து சக்தியுடன் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் விஜயாலய சோழனின் கீழ் தோன்றியது. விஜயாலயச் சோழ வம்சம் ஏராளமான கல்வெட்டுகள் மற்றும் சில செப்புத் தகடு மானியங்களை ஆதாரமாக விட்டுச்சென்றது. இது சமீபத்திய தசாப்தங்களில், சோழர்களின் வரலாற்றை மறுகட்டமைப்பதற்கான முக்கிய ஆதாரமாக உள்ளது.

அருள்மொழிவர்மன் ஆட்சியின் கீழ் சோழப் பேரரசு மிக விரிவானதாக இருந்தது. அவர் கி.பி. 985–ல் அரியணை ஏறியதும், ராஜராஜன் அல்லது அரசருக்கு எல்லாம் அரசன் என்ற ஆட்சிப் பட்டத்தை ஏற்றுக்கொண்டார். தென்னிந்திய வரலாற்றாசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரி, 1955-ம் ஆண்டு எழுதிய சோழர்கள் என்ற தனது புத்தகத்தில், முதலாம் இராஜராஜன் மற்றும் அவரது வாரிசுகளின் கீழ், சோழப் பேரரசு ஒரு விரிவான பேரரசின் செறிவூட்டப்பட்ட வளங்களை பைசாண்டினிய சாம்ராஜ்யத்தைப் போல காட்சியளிக்கும் திறனை அடைந்ததாக எழுதுகிறார். நீலகண்ட சாஸ்திரியின் கருத்துப்படி, முதலாம் இராஜராஜனின் தோற்றத்துடன், மன்னராட்சி கணிசமான மாற்றத்திற்கு உட்பட்டது. அரசர் இப்போது பேரரசராக மாறினார். அவரது அதிகாரப்பூர்வ பதிவுகளில், முதலாம் ராஜராஜன், மூன்று உலகங்களின் பேரரசர் அல்லது உலகை ஆட்சி செய்பவர் என்று குறிப்பிடப்பட்டார்.

சோழர்கள், மதுரை #பாண்டியர்கள் மற்றும் சேரர்கள் என பழங்கால தமிழகத்தின் மூன்று பெரிய சாம்ராஜ்யங்கள் இருந்தன. அவை இன்றைய தமிழ்நாடு, கேரளா, புதுச்சேரி, லட்சத்தீவு மற்றும் ஆந்திரப் பிரதேசம் மற்றும் கர்நாடகாவின் தெற்குப் பகுதிகள் வரை பரவி இருந்தது.

முதலாம் #ராஜராஜன் அரியணைக்கு வருவதற்குள், சோழர்கள் பாண்டியர்களின் மேல் ஆதிக்கம் செலுத்தி, தமிழ் நாட்டின் வடக்கு மற்றும் கிழக்குப் பகுதிகளில் முதன்மையான சக்தியாக உருவெடுத்தனர். புதிய மன்னரின் கீழ், சோழர்களின் ஏகாதிபத்திய விரிவாக்கங்கள் ஒரு புதிய திருப்பத்தை எடுத்தன. கடல் வழி வணிகம் அவர்களின் ஆட்சியின் அடையாளமாக வெளிப்பட்டது. எழுத்தாளர் ஹேமா தேவாரே 2010-ம் ஆண்டு எழுதிய ஒரு கட்டுரையில், “சோழர்கள் கோரமண்டல கடற்கரையிலிருந்து இந்தியப் பெருங்கடல் மற்றும் அரேபிய கடல் வழியாக மிக விரிவான கப்பல்களை செலுத்தினர்.” என்று குறிப்பிடுகிறார். அவர் மேலும் கூறுகிறார்: “அவர்கள் பல்வேறு அளவிலான கப்பல்களைப் பயன்படுத்தினார்கள். கொலாண்டியா கங்கையில் பயணம் செய்யப் பயன்படுத்தப்பட்ட பெரிய கப்பல்கள், உள்ளூர் போக்குவரத்திற்காக இலகுரக படகுகள் பயன்படுத்தப்பட்டன. பெரிய கடல்வழி கப்பல்கள் மலேயா மற்றும் சுமத்ராவை அடைந்தன.” என்று குறிப்பிடுகிறார்.

“ராஜராஜ சோழன், லாபகரமான வணிக வழிகளில் ஆதிக்கம் செலுத்துவது, தன்னையும் தன் அரசவையையும் தமிழ் நாட்டின் பிற துண்டு துண்டான அரசியலில் இருந்து வேறுபடுத்திக் காட்ட ஒரு உறுதியான வழி என்பதை புரிந்துகொண்டான்” என்று பொது வரலாற்றாசிரியர் அனிருத் கனிசெட்டி, ‘தக்கானத்தின் பிரபுக்கள்: தென்னிந்தியாவில் இருந்து சாளுக்கியர்களில் இருந்து சோழர்கள் வரை’ (2022) என்ற புத்தகத்தில் எழுதுகிறார். “மலபார் கடற்கரையின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த தனது போட்டியாளர்களான #சேரர்கள், கடல் கடந்து, குறிப்பாக செழிப்பான ஃபாத்திமிட் எகிப்திலிருந்து அதிகமான வணிகர்களைப் பெறுவதை ராஜராஜன் விரைவில் உணர்ந்தார்.

கனிசெட்டி, தனது புத்தகத்தில் எழுதுகிறார், “இளம் ராஜராஜன் காந்தளூர் துறைமுகத்தைத் தாக்கி அப்பகுதியின் செல்வங்களைக் கைப்பற்ற எப்படி நகர்ந்தார் என்பதைத் தெளிவாக விவரிக்கிறார். அவரது உத்தரவின் கீழ், அந்த நேரத்தில் தென்னிந்தியாவின் மிகப்பெரிய கப்பல்கள் எரிக்கப்பட்டது. “பாய் மரக்கலங்கள் சரிந்திருக்க வேண்டும், தேக்கு மரங்கள் விரிசல் மற்றும் அலைகளின் கீழ் நழுவியது, அநேகமாக ஆயிரக்கணக்கான சோழ வீரர்களின் ஆரவாரத்திற்காக அவர்கள் மக்களைக் கொள்ளையடித்து, அழும் வணிகர்களை ஈட்டி முனையில் தடுத்து நிறுத்தியிருக்கலாம்” என்று கனிசெட்டி எழுதுகிறார். “முதலாம் ராஜராஜன் ஒரு பெரும் கொள்ளையைக் கைப்பற்றி, தன்னையும் சோழர்களையும் துணைக்கண்டத்தின் தென்முனையின் எழுச்சிமிக்க சக்திகளில் ஒன்றாக நிலைநிறுத்திக் கொண்டான். வணிகர்கள் சோழர்களுடன் தங்கும் இடத்தை அடைந்தால் மட்டுமே வணிகம் செல்ல அனுமதிக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்” என்று கனிஷெட்டி எழுதுகிறார்.

அடுத்த பத்தாண்டுகளில், #ராஜராஜ_சோழன் தென்னிந்தியா இதுவரை கண்டிராத மிகவும் புத்திசாலித்தனமான அரசியல் மற்றும் ராணுவ வியூகவாதிகளில் ஒருவராக தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டார். 10-ம் நூற்றாண்டின் இறுதியில், அவர் கிட்டத்தட்ட அனைத்து பாண்டிய நாட்டின் பகுதிகளையும் கைப்பற்றி அங்கு தனது சொந்த ஆளுநர்களை நியமித்தார். பின்னர், அவர் இலங்கைக்கு குடிபெயர்ந்தார். பௌத்த விகாரைகளில் சிலவற்றைக் கொள்ளையடித்து, சிவன் கோவில்களைக் கட்டுவதன் மூலம் சோழர்களின் இருப்பை நிறுவினார்.

சோழப் பேரரசின் விரிவாக்கம் ராஜராஜ சோழனின் மகன், கங்கைகொண்ட சோழன் என்று அழைக்கப்பட்ட ராஜேந்திர சோழன் ஆட்சியின் கீழும் தொடர்ந்தது. கிபி 1025-ல் இன்றைய வங்காளத்தில் பாலா வம்சத்தை வென்றதன் நினைவாக கங்கைகொண்டசோழபுரத்தில் (இன்றைய திருச்சிராப்பள்ளிக்கு அருகில்) சோழர்களின் தலைநகரைக் கட்டினார். பின்னர், இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்தும் வகையில் பிரம்மாண்டமான சிவன் கோயிலை எழுப்பினார்.

இந்தியத் துணைக் கண்டத்திற்கு வெளியே நாடுகளைக் கைப்பற்றிய ஒரே இந்திய மன்னர்களில் ஒருவராக ராஜேந்திர சோழன் வரலாற்றில் இடம்பிடித்தார். கி.பி. 1025-ல், அவர் இந்தோசீனா, மலாய் தீபகற்பம் மற்றும் இந்தோனேசியாவிற்கு ஒரு கடற்படையை அனுப்பினார். தென்கிழக்கு ஆசியாவிற்கான அவரது விரிவாக்கம் பிராந்தியத்துடன் வர்த்தக மற்றும் கலாச்சார தொடர்புகளை நிறுவுவதில் முக்கியமானது. குறிப்பாக, சோழர்களின் கீழ் இருந்த கலைகளின் ஆதரவு தென்கிழக்கு ஆசிய கலாச்சாரங்களில் அவற்றின் முத்திரையைக் கண்டது.

“ஒன்பதாம் நூற்றாண்டு முதல் பதினொன்றாம் நூற்றாண்டு வரை தீபகற்ப சயாமில் (இன்றைய தாய்லாந்து) பிராமணிய சிற்பங்கள் சோழர் கலையின் தாக்கத்தால் ஆதிக்கம் செலுத்தியது. குறிப்பாக தகுபாவில் உள்ள பிராணராய் மலையில் உள்ள கல் சிற்பங்கள் ஆதாரமாக உள்ளது” என்று தேவரே எழுதுகிறார். பர்மாவிற்கும் சுமத்ராவிற்கும் இடையில் உள்ள தமிழ் கல்வெட்டுகள் கிரந்த எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டிருப்பதை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். இது சமஸ்கிருதத்திற்கும் தமிழுக்கும் இடையில் ஒரு பொதுவான எழுத்தாக இருந்தது. அவை பெரும்பாலானவை சோழர் காலத்தைச் சேர்ந்தவை என்று கூறுகிறார்.

சீனிவாசன் கூறுகிறார், “தென்கிழக்கு ஆசியாவில் பயணம் செய்த சோழர்களின் படிமங்கள் தமிழ் பெண் துறவியான காரைக்கால் அம்மையாரின் சிற்பம், கம்போடியாவில் உள்ள கெமர் பாண்டே ஸ்ரீ கோவிலில் சங்கு இசைத்தல் மற்றும் பாங்காக் அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள இடைக்கால தாய் சோழர்களால் ஈர்க்கப்பட்ட நடராஜர் வெண்கல சிலை ஆகியவை அடங்கும்.” என்று குறிப்பிடுகிறார்.

சோழர்களின் செல்வாக்கு தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பெரும் பகுதிகளின் மொழியிலும் சமூகத்திலும் காணப்படுகிறது. கம்போடியா மற்றும் தாய்லாந்தில் உள்ள மன்னர்களை பிராமணக் கடவுள்களின் அவதாரங்களாகக் கருதுவது சோழர்களின் மிகத் தெளிவான தடம் ஆகும்.

இடைக்கால சோழப் பேரரசு கிபி 1070-ல் இருந்து வீழ்ச்சியடையத் தொடங்கியது. சோழர்களுக்கும் கிழக்கு சாளுக்கியர்களுக்கும் இடையிலான கலப்பின் விளைவாக வந்த ஒரு வம்சமான பிற்காலச் சோழர்களின் தோற்றத்துடன் இது ஒரு குழப்பமான காலமாக நிலவியது.

சோழர்கள் விட்டுச் சென்ற அற்புதமான கலை மற்றும் கட்டிடக்கலை

சோழர்கள் அடைந்த செல்வமும் முக்கியத்துவமும் இன்று அவர்கள் விட்டுச் சென்ற தனித்துவமான கலை, கட்டிடக்கலை சாதனைகளில் சிறப்பாகக் காணப்படுகின்றன. தஞ்சாவூரில் உள்ள பிரம்மாண்டமான பிரகதீஸ்வரர் கோயில் சோழர்களின் கலைத் திறமைக்கு மிகச்சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகளில் ஒன்றாகும். “இக்கோயிலில் சராசரி சோழர் கோவிலை விட 40 மடங்கு கற்கள் இருந்ததையும், அதன் கட்டுமானம் ராஜராஜனால் திரட்ட முடிந்த வளங்களின் அளவைக் காட்டுகிறது” என்று கனிஷெட்டி விளக்குகிறார்.

10 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து, சோழர்கள் மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த கட்டிடக் கோயில்களைக் கட்டத் தொடங்கினர். “சாளுக்கியர்களின் ஆட்சியின் கீழ் கட்டமைக்கப்பட்ட கோயில்களின் அடிப்படை வடிவமைப்பைக் கொண்டிருந்தனர். பல்லவர்களின் ஆட்சியின் கீழ் பாறையில் வெட்டப்பட்ட கோயில் கலை வெளிப்பட்டது. ஆனால், சோழர்களின் ஆட்சியின் கீழ் கோயில் கட்டும் நடவடிக்கைகளின் அளவுதான் அவர்களைக் குறிக்கும்” என்று சீனிவாசன் விளக்குகிறார். “உதாரணமாக, 66 மீட்டர் உயரமுள்ள பிரஹதீஸ்வரர் கோவிலின் பிரமிடு விமானம் பழங்காலத்தில் மிக உயரமான கட்டிடங்களில் ஒன்றாகும்” என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார். “பின்னர் கங்கைகொண்ட சோழபுரம் கோயில் அதன் அரை வட்ட வடிவ விமானத்துடன் உள்ளது. இது ஒரு தனித்துவமான பொறியியல் அதிசயமாகும்.” என்று சீனிவாசன் கூறுகிறார்.

சோழர் கலையில் உள்ள கல்வெட்டு சான்றுகள் கலை மற்றும் கட்டிடக்கலைக்கு ஆதரவளிப்பதில் அரச பெண்கள் மற்றும் நடனக் கலைஞர்களின் முக்கிய பங்கை சுட்டிக்காட்டுகின்றன. கண்டராதித்த சோழனின் மனைவியான விதவை அரசி செம்பியன் மாதேவி மிகவும் கொண்டாடப்பட்ட புரவலர்களில் ஒருவர். கோனேரிராஜபுரத்தில் உள்ள உமாமகேஸ்வரர் கோயில், ஆடுதுறையில் உள்ள திருக்குரங்காடுதுறை கோயில், திருக்கொடிக்காவலில் உள்ள திருக்கோடீஸ்வரர் கோயில் போன்ற கோயில்களுக்கு அவர் செய்த பங்களிப்புகளுக்காக நன்கு அறியப்பட்டவர். நாகப்பட்டினம் அருகே தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் செம்பியன் மாதேவி என்ற கிராமத்தையும் அவர் நிறுவினார்.

எழுத்தாளர் பாலசுப்ரமணியம் வெங்கட்ராமன், சோழ அரசிகளின் கீழ் கோயில் கலை என்ற புத்தகத்தில், செம்பியன் மாதேவியின் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்புகள் அவரது நிகழ்வில் மிகவும் கவர்ச்சிகரமான வெங்கலப் படிமங்கள் செய்யப்பட்டது என்று எழுதுகிறார். “அவர் உலோக சிலை வார்ப்பு பாரம்பரியத்தை உருவாக்கினார். அது அவரது பேரன் – மருமகன் முதலாம் ராஜராஜனுடன் பெருமைக்குரிய விஷயமாக மாறியது. அவருடைய காலத்தில் ராஜ்யத்தின் கலைக்கூடங்கள் சமரசமில்லாத தரம் மற்றும் பிரமாண்டமான எண்ணற்ற வெண்கலச் சிலைகளை வெளியே கொண்டு வந்தனர்” என்று அவர் எழுதுகிறார். “செம்பியன் மாதேவியின் கீழ் தான் கொண்டாடப்படும் வெண்கலம் மற்றும் கல்லில் உள்ள நடராஜர் சிலைகள் கோவில்களில் மிக முக்கியமாக காட்சிப்படுத்தப்படுகின்றன” என்று சீனிவாசன் குறிப்பிடுகிறார். பின்னர், சோழர் கலைக்கு கணிசமான அளவு வளம் சேர்த்த குந்தவை, முதலாம் ராஜராஜனின் சகோதரியும், அவனது அரசி உலகமாதேவியும் இருந்தார்கள்.

சோழர்கள் தங்கள் கட்டிடக்கலையில் விட்டுச் சென்ற பெரிய அளவிலான #கல்வெட்டுகள் அவர்களின் ஆட்சியைப் பற்றிய விரிவான வரலாற்று எழுத்துகளுக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ளன. புதிய கோயில்களின் சுவர்கள், அவற்றின் தூண்கள் மற்றும் பீடங்கள் பொதுவாக காலப்போக்கில் கல்வெட்டுகளால் மூடப்பட்டிருந்தன. சில கல்வெட்டுகள் கோவில்களின் பகுதிகளை உருவாக்காத பாறைகள் மற்றும் பாறைகளில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. “ஒரு ஆலயத்தை மீண்டும் கட்டுவதற்காக பழைய கட்டமைப்புகள் அகற்றப்படுவதற்கு முன்பு, சுவர்களில் உள்ள கல்வெட்டுகள், பல சமயங்களில், புத்தகங்களில் நகலெடுக்கப்பட்டு, பின்னர் புதிய கட்டமைப்பின் சுவர்களில் மீண்டும் பொறிக்கப்பட்டதாக நாங்கள் வெளிப்படையாகக் கூறுகிறோம்” என்று நீலகண்ட சாஸ்திரி எழுதுகிறார்.

“சோழர்களிடையே ஒரு பெரும் வரலாற்று உணர்வு இருந்தது” என்கிறார் சீனிவாசன். பழைய கல்வெட்டுகளை மீண்டும் பொறிப்பதைத் தவிர, நினைவாற்றல் மிக்க முயற்சிகளும் இருந்தன. சீனிவாசன் கோனேரிராஜபுரத்தில் செம்பியன் மாதேவியால் கட்டப்பட்ட கோவிலை எடுத்துக்காட்டுகிறார். “அவர் தனது கணவர் கண்டராதித்த சோழனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு தகடு ஒன்றைக் கட்டினார். இருவரும் லிங்கத்தை வழிபடுவதைக் காட்டுகிறது” என்று அவர் கூறுகிறார்.

“இதேபோன்ற முயற்சிகள் சாதாரண மக்களின் நினைவுகளிலும் நீட்டிக்கப்பட்டது. உதாரணமாக, #பிரகதீஸ்வரர் கோயிலின் சுவர்களைக் கட்டிய கைவினைஞர்களில் ஒருவருக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு அரிய வெண்கலத் துண்டு உள்ளது” என்று சீனிவாசன் கூறுகிறார்.

பல நூற்றாண்டுகளாக, சோழர்களின் பிரபலமான அவர்களின் கலைப் படைப்புகளின் தொடர்ச்சியான பெருக்கம் மூலம் உறுதி செய்யப்பட்டது. இது கலை சேகரிப்பாளர்கள் மற்றும் ஆர்வலர்களின் வீடுகளுக்கு அலங்கா பொருட்களாக இருக்க வழிவகுத்தது. “தஞ்சை மற்றும் கும்பகோணத்திற்கு வெளியேயும், குறிப்பாக சுவாமிமலை கிராமத்திலும் பரம்பரை கைவினைஞர்கள் இந்த சின்னங்களை தலைமுறைகளாக உருவாக்கி வருகின்றனர். பழங்கால கலை நூல்களிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள தொலைந்த மெழுகு வார்ப்பு செயல்முறை என்று அழைக்கப்படும் நுட்பத்தை அவர்கள் பயன்படுத்துகிறார்கள்” என்று சீனிவாசன் விளக்குகிறார். பூம்புகார் உள்ளது, இது அரசு நடத்தும் சிலை தயாரிப்பு கூடம் ஆகும். இது அனைத்து சமூகங்களைச் சேர்ந்த மக்களையும் வேலைக்கு அமர்த்துகிறது. கைவினைகளின் ஜனநாயகமயமாக்கலுக்கு இது ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. இது இனி கோயில்களில் மட்டுமே குவிக்கப்பட வேண்டியதில்லை என்பதையும், கலைப்படைப்புகளின் பரவலான புழக்கம் மற்றும் பரந்த பணியாளர்கள் இருப்பதையும் உறுதி செய்துள்ளது.” என்று குறிப்பிடுகிறார்.

பொன்னியின் செல்வன் நாவலும் சோழர் வரலாறு எழுதுதலும்

வல்லுநர்கள் கருத்துப்படி, தென்னிந்திய வரலாற்றின் பல இழைகளில், #சோழர்கள் பற்றி மிக விரிவாக எழுதப்பட்டுள்ளது. வேறு எந்த அரச வம்சம் உருவாக்கியதை விட, அவர்கள் விட்டுச் சென்ற ஏராளமான கல்வெட்டுகள் மற்றும் நினைவுச்சின்னங்களுடன் இது தொடர்புடையது. காலனித்துவ காலத்தில் மெட்ராஸ் இடைக்கால தென்னிந்தியாவைப் பற்றிய ஆய்வுகளுக்கான முக்கிய மையமாக இருந்தது என்பதையும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். சோழர்கள் அவர்கள் விட்டுச்சென்ற பொருள் கலாச்சாரத்தின் காரணமாக இந்த ஆய்வுகளில் தனித்து நின்றார்கள் என்ற உண்மையைத் தவிர, அவர்கள் இந்தோனேசியா மற்றும் ஸ்ரீவிஜயாவின் பல்வேறு பகுதிகளைத் தாக்கும் முன்னோடியில்லாத செயலிலும் ஈடுபட்டனர்.

“இந்தியா காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழ் இருந்த நேரத்தில் இந்த அறிவு மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. மேலும், ஆங்கிலேயர்கள் இங்கு வருவதற்கு முன்பே எங்களிடம் நமக்கென்று ஒரு பேரரசு இருந்தது என்பதைக் காட்ட இந்தியர்களிடையே அரசியல் உணர்வு இருந்தது” என்று கனிஷெட்டி indianexpress.com இடம் கூறினார். எனவே, சோழர்களின் வெற்றிகள் “காலனித்துவம்” என்று குறிப்பிடப்படுகின்றன.

“தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இந்துக் காலனித்துவத்தின் பல அலைகள் எவ்வாறு இருந்தன என்பது பற்றி மிகச் சிறந்த தமிழ் வரலாற்றாசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரி எழுதியுள்ளார். இது துல்லியமற்றது. தொல்பொருள் சான்றுகள் காட்டியுள்ளபடி, சமஸ்கிருத கூறுகளைக் கொண்ட உலகளாவிய கலாச்சாரத்தில் தென்கிழக்கு ஆசியா பங்கேற்றது,” என்று கனிஷெட்டி கூறுகிறார்.

1950-களில் சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய தேசியவாத சகாப்தத்தில் கல்கியின் பொன்னியின் செல்வன் நாவல் எழுதப்பட்டது. இந்திய வரலாற்றை எழுதுவதிலும், தமிழ் தேசியத்தை போற்றுவதிலும் குறிப்பிடத்தக்கது. முதலாம் ராஜராஜனின் ஆரம்ப காலக் கதையைக் கூறி, ‘கல்கி’ இதழில் தொடர் வடிவில் வந்த வரலாற்றுப் புனைவு இது.

“சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, தமிழ் கலாச்சாரம் மற்றும் ஒன்றியத்தில் தமிழ்நாட்டின் இடம் பற்றி தமிழகத்தில் பல விவாதங்கள் நடந்து கொண்டிருந்த நேரத்தில் இது எழுதப்பட்டது” என்று கனிஷெட்டி விளக்குகிறார். “கல்கி ஒரு சுதந்திரப் போராட்ட வீரரும் கூட, சுதந்திரத்திற்காக மிகவும் கடினமாகப் போராடிய தென்னிந்திய விடுதலைப் போராளிகள் பலர் திடீரென்று தங்கள் பிராந்திய மொழிகளில் எதையும் காட்டிலும் ஹிந்தியில் மட்டுமே ஆர்வம்கொண்ட ஒரு புதிய நாட்டில் தங்களைக் கண்டுபிடித்தார்கள் என்று ஒருவர் கற்பனை செய்யலாம். கல்கி போன்ற எழுத்தாளர்கள் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டு, தமிழ் வம்சங்களைப் பற்றிப் பெருமைப்படக் கருதி அவற்றைப் பற்றி எழுதுவது முக்கியம்” என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார்.

பொன்னியின் செல்வன் மூலம், தனது வாசகர்கள் அனைவரும் பெருமைப்படக் கூடிய தமிழ் கடந்த காலத்தைப் பற்றி கற்பனாவாத பார்வையை இளம் தமிழ் வாசகர்களுக்கு வழங்க கல்கி முயன்றார். இன்றுவரை, அவரது நாவல் பரவலான கலாச்சார செல்வாக்கையும், அனைத்து வயதினரிடையேயும் தமிழர்களிடையே ஒரு போற்றுதலைக் கொண்டுள்ளது.

இருப்பினும், திரைப்பட வரலாற்றாசிரியர் எஸ். தியோடர் பாஸ்கரன், தமிழ் வரலாற்றை எழுதுவதில் பொன்னியின் செல்வன் உண்மையில் எந்த முக்கியத்துவத்தையும் கொண்டிருக்கவில்லை. ஆனால், வணிக ரீதியாக இருந்தது என்று நம்புகிறார். “அரசர்கள், போர்கள், சதிகள் மற்றும் பலவற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு சாகசக் கதை இது. முதலாம் ராஜராஜனை மையமாகக் கொண்டது” என்று தியோடர் பாஸ்கரன் கூறுகிறார்.

சுதந்திரத்திற்கு முன்னும் பின்னும் தமிழர்களின் வரலாறு மற்றும் கலாச்சாரத்தை போற்றுவது தி.மு.க மற்றும் காங்கிரஸ்காரரும், சி. ராஜகோபாலாச்சாரியின் தீவிர சீடருமான கல்கியும் செய்து வந்த பணியாக தியோடர் பாஸ்கரன் குறிப்பிடுகிறார். “அவர் இப்போது வாழ்ந்தால், கல்கி ஒரு வலதுசாரியாகவே பார்க்கப்படுவார். இந்து மதத்தை எதிர்க்கும் பௌத்தர்களை அவர் விமர்சித்தார்” என்று தியோடர் பாஸ்கரன் கூறுகிறார்.

#சோழர்_வரலாறு பற்றிய கல்கியின் விளக்கம் இடைக்கால சாம்ராஜ்யத்தின் அனைத்து விதமான முறைகேடுகளையும் மறைத்ததாக விமர்சிக்கப்பட்டது. “அவர் வம்சத்தை முற்றிலும் ஒழுக்கமான மற்றும் உன்னதமான நபர்களாக ஆக்கினார். சோழர்களே தங்கள் கல்வெட்டுகளில் செய்ததாகச் சொல்லும் எதையும் செய்யாதவர்கள்” என்று கனிஷெட்டி கூறுகிறார்.

“உதாரணமாக, பொன்னியின் செல்வன் முதல் பகுதியில், சோழர்கள் இலங்கையில் போரில் ஈடுபட்டுள்ளனர் என்பதையும், ஸ்தூபிகள், விகாரைகள் போன்ற சாதாரண மக்கள் செல்லும் எந்த இடங்களையும் தாக்க விரும்பவில்லை என்று ராஜராஜ சோழன் கூறியது பற்றியும் பேசுகிறது. இருப்பினும், அவர்களின் கல்வெட்டுகள் நகரங்களை எரிப்பது, பல்வேறு இடங்களை கொடூரமாக சூறையாடியது பற்றி பேசுகின்றன. ராஜராஜ சோழனின் படை ஸ்தூபிகளைக் உடைத்து உள்ளேயிருந்து பொருட்களைக் கொள்ளையடித்தது பற்றியும் பல சிங்கள ஆதாரங்கள் குறிப்பிடுகின்றன” என்று அவர் மேலும் கூறுகிறார்.

பழங்கால மற்றும் இடைக்கால தமிழ் மக்கள் ஒரே மாதிரியான குழுவாக இருக்கவில்லை என்பதையும், தென்னிந்தியாவிற்குள்ளேயே அவர்கள் பற்றிய கருத்துக்கள் வேறுபடுகின்றன என்பதையும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும் என்றும் கனிஷெட்டி சுட்டிக்காட்டுகிறார். உதாரணமாக, இன்றைய ஆந்திரப் பிரதேசம் அல்லது கர்நாடகாவில் உள்ள ஒருவர் அவர்கள் வந்து அவர்களைக் கைப்பற்றியதிலிருந்து சோழர்களை ஹீரோக்களாகப் பார்க்கப் போவதில்லை” என்று கூறுகிறார்.

"உலகையே வியப்பில் ஆழ்த்திய உத்திரமேரூர் கல்வெட்டு" என்று தனது 'மனதில் குரல்' நிகழ்ச்சியில் இந்திய பிரதமர் நரேந்திர மோதி குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

#உத்திரமேரூர் கல்வெட்டின் முக்கியத்துவம் என்ன? அந்தக் #கல்வெட்டு சொல்லும் செய்தி என்ன? ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று 'மனதில் குரல்' நிகழ்ச்சியில் பேசிய பிரதமர் நரேந்திர மோதி, இந்திய ஜனநாயகம் குறித்துப் பேசும்போது காஞ்சிபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ள உத்திரமேரூர் கல்வெட்டுகள் பற்றி குறிப்பிட்டுப் பேசினார்.

"தமிழ்நாட்டில் உத்திரமேரூர் என்ற புகழ்பெற்ற சிறிய #கிராமம் இருக்கிறது. இங்கு உள்ள 1,000- 1,200 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய கல்வெட்டு உலகம் முழுவதையும் வியப்பில் ஆழ்த்துகிறது. இந்தக் கல்வெட்டு ஒரு சிறிய அரசமைப்பு சாசனத்தைப் போல விளங்குகிறது. எவ்வாறு கிராம சபை நடத்தப்பட வேண்டும், கிராம சபை உறுப்பினர்களை எவ்வாறு தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என்பதெல்லாம் விரிவாக விளக்கப்பட்டிருக்கிறது," என்று குறிப்பிட்டார்.

தமிழ்நாட்டில் ஜனநாயகம் குறித்துப் பேசப்படும் தருணங்களில் எல்லாம் இந்த உத்திரமேரூர் கல்வெட்டு குறித்து சுட்டிக்காட்டப்படுவது வழக்கமாக இருக்கிறது.

இந்தக் கல்வெட்டு எங்கே இருக்கிறது? இந்தக் கல்வெட்டின் முக்கியத்துவம் என்ன?

காஞ்சிபுரத்திலிருந்து சுமார் 28 கி.மீ. தொலைவில் போளூர் - சேத்துப்பட்டு - வந்தவாசி - சென்னை சாலையில் அமைந்திருக்கிறது உத்திரமேரூர்.

உத்திரமேரூரின் சிறப்பு

உத்திரமேரூர் #சதுர்வேதிமங்கலம், ராஜேந்திர சோழ சதுர்வேதிமங்கலம், விஜயகண்டகோபால சதுர்வேதிமங்கலம், வடமேருமங்கை, உத்திரமேலூர், பாண்டவவனம், பஞ்சவரத ஷேத்திரம் எனப் பல விதங்களில் இந்த ஊர் கல்வெட்டுகளில் குறிப்பிடப்படுகிறது. வைகுண்ட பெருமாள் கோயில், சுந்தரவரதராஜ பெருமாள் கோயில், #கேதாரீஸ்வரர் கோயில், செங்கையம்மன் கோயில் என பல பழமையான கோவில்களைக் கொண்டிருக்கிறது இந்த ஊர்.

உத்திரமேரூர் பல்லவ மன்னனான இரண்டாம் நந்திவர்மனின் ஆட்சிக் காலத்தில் பிராமணர்கள் மட்டும் வசிக்கக்கூடிய பிரம்மதேய கிராமமாக கி.பி. 750வாக்கில் இந்த ஊர் உருவாக்கப்பட்டது. வைணவப் பிரிவைச் சேர்ந்த 1,200 பிராமணர்களுக்கு இந்தக் கிராமம் கொடுக்கப்பட்டதாக நம்பப்படுகிறது. இங்குள்ள பத்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கல்வெட்டு இந்த ஊரை, உத்திரமேரூர் சதுர்வேதிமங்கலம் எனக் குறிப்பிடுகிறது.'

ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இந்தப் பகுதியைச் #சோழர்கள் கைப்பற்றினர். முதலாம் பராந்தகச் சோழன் (907–950), ராஜராஜசோழன் (985–1014), ராஜேந்திரச் சோழன் (1012–1044), முதலாம் குலோத்துங்கச் சோழன் (1070–1120) காலத்தைச் சேர்ந்த நூற்றுக்கணக்கான கல்வெட்டுகள் இங்குள்ள பல்வேறு கோவில்களில் காணப்படுகின்றன. உத்திரமேரூரில் இப்படி நூற்றுக்கணக்கான கல்வெட்டுகள் கிடைத்தாலும், ஊராட்சி அமைப்பு குறித்த இரண்டு கல்வெட்டுகளே மிகவும் பிரசித்திபெற்றவை. ஊராட்சி முறையைப் பற்றி இரண்டு கல்வெட்டுக்கள் குறிப்பிடுகின்றன.

இந்தக் கல்வெட்டுகள் இங்குள்ள வைகுண்டப் பெருமாள் கோவிலின் ஒரு பகுதியாக உள்ளன. இரண்டு கல்வெட்டுகளுமே முதலாம் பராந்தகச் சோழனின் ஆட்சிக் காலத்தைச் சேர்ந்தவை. அதில் ஒன்று 12 ஆம் ஆட்சிக் காலத்திலும் (கி.பி. 917), மற்றொன்று 14ஆம் ஆட்சிக் காலத்திலும் (கி.பி. 919) பொறிக்கப்பட்டவை. இந்தக் கல்வெட்டுகள் குடவோலை முறையைப் பற்றிப் பேசுகின்றன. குடவோலை முறை பற்றிப் பேசும் முதல் கல்வெட்டு 12 வரிகளைக் கொண்டது. இரண்டாம் கல்வெட்டில் 18 வரிகள் உள்ளன. கல்வெட்டுப் பாடத்திலிருந்து முதல் 5 வரிகள் மட்டும் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.



"ஸ்வஸ்திஸ்ரீ மதிரை கொண்ட கோப்பரகேசரிவர்மர்க்கு யாண்டு பனிரண்டு ஆவது உத்திரமேருச்சதுர்வேதிமங்கலத்து சபையோம் இவ்வாண்டுமுதல் எங்களூர் ஸ்ரீமுகப்படி ஆஞை யினால் தத்தனூர் மூவேந்த வேளான் இருந்து வாரியமாக ஆட்டொருக்காலும் ஸம்வத்ஸர வாரியமும் தோட்ட வாரியமும் ஏரிவாரியமும் இடுவதற்கு வ்யவஸ்தை செய்த பரிசாவது குடும்பு முப்பதாய் முப்பது குடும்பிலும் அவ்வவ் குடும்பிலாரேய் கூடி காநிலத்துக்கு மேல் இறை நிலமுனையான் தன் மனையிலே அகம் எடுத்துக்கொண்டு இருப்பானை அறுபது பிராயத்துக்கு உள் முப்பது பிராயத்துக்கு மேல்பட்டார் வேதத்திலும் சாஸ்திரத்திலும் காரியத்திலும் நிபுணரென்னப்பட்டிருப்பாரை அர்த்தசௌசமும் ஆத்ம சௌசமும் உடையராய் மூவாட்டின் இப்புறம் வாரியஞ் செய்திலாத்தார் வாரியஞ் செய்தொழிந்த பெருமக்களுக்கு" என இந்தக் கல்வெட்டு நீண்டு செல்கிறது.

மதுரையைப் கைப்பற்றிய பரகேசரிவர்மனான முதலாம் பராந்தகனின் 12ஆம் ஆட்சியாண்டிலும் 14ஆம் ஆட்சியாண்டிலும் உத்திரமேரூர் சதுர்வேதிமங்கலத்தின் சபை கிராம நிர்வாகத்திற்குத் தேவையான குழுக்களை அரசாணையின்படி அமைக்கிறது. அவ்வமைப்பின்படி அரசு அதிகாரி ஒருவரும் உடன் இருக்க ஒவ்வொரு ஆண்டும் சம்வத்ஸர வாரியம், தோட்ட வாரியம், ஏரி வாரியம், பொன் வாரியம், பஞ்ச வாரியம் போன்ற வாரியங்கள் அமைக்கப்பட்டு அதன் செயல்பாட்டிற்கான உறுப்பினர்கள் தேர்வு செய்யப்படவேண்டும் என்கிறது இந்தக் கல்வெட்டு.

உத்திரமேரூரில் வசித்தவர்கள் 30 குடும்புகளாக பிரிக்கப்பட்டிருந்தனர். பல்வேறு வாரியங்களுக்கு ஒவ்வொரு குடும்பிலிருந்தும் ஆட்கள் தேர்வுசெய்யப்பட்டனர். இதுபோலத் தேர்வு செய்யப்படும் உறுப்பினர்களுக்கு என்ன தகுதி இருக்க வேண்டும், எப்படித் தேர்வு செய்ய வேண்டும், அப்படித் தேர்வு செய்தபின் என்ன செய்ய வேண்டும் ஆகிய நடைமுறைகள் இந்தக் கல்வெட்டுகளில் விளக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

தகுதிகள்

தேர்வு செய்யப்படும் உறுப்பினர்களுக்கு ஆறு தகுதிகள் குறிப்பிடப்படுகின்றன:

1. உறுப்பினருக்கு கால் வேலிக்கு மேல் வரி கட்டும் நிலம் இருக்கவேண்டும்.

2. சொந்த இடத்தில் வீடு கட்டப்பட்டிருக்கவேண்டும்.

3. வயது முப்பதுக்கு மேல் அறுபது வயதிற்குள் இருக்கவேண்டும்.

4. வேதத்திலும் சாஸ்திரத்திலும் நிபுணராக இருக்கவேண்டும்.

5. நல்ல வழியில் செல்வம் சேர்க்கப்பட்டிருப்பதோடு நல்ல ஆன்மாவும் இருக்க வேண்டும்.

6. கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் எந்த வாரியத்திலும் உறுப்பினராக இருந்திருக்கக்கூடாது. அவ்வாறு வாரிய உறுப்பினராக இருந்தவர்களும் அவர்களது நெருங்கிய உறவினர்களும் உறுப்பினராக முடியாது.

இக்கல்வெட்டில் உறுப்பினர்களின் தகுதிகள் குறிப்பிடப்படும் பொழுது, வேத, சாஸ்திரத்தில் வல்லுனர்கள் மட்டுமே இதில் உறுப்பினராகத் தகுதி படைத்தவராகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதால், பிராமணர்களால் மட்டுமே உறுப்பினராக முடியும். அந்த ஊரே, சதுர்வேதி மங்கலம் எனக் குறிப்பிடப்படுவதால், பிராமணர்களுக்கான சபையாகவே இதைக் கருத முடியும் என்றும் கூறப்படுகிறது.

இந்தக் கல்வெட்டுகளில் ஸம்வத்ஸர வாரியம், தோட்ட வாரியம், ஏரி வாரியம், பொன் வாரியம், பஞ்சவார வாரியம் என்று பிரிக்கப்பட்டிருந்தாலும் அவற்றின் பணி விளக்கப்படவில்லை. இரண்டாவது கல்வெட்டில், உறுப்பினராவதற்கான தகுதிகள் சற்று மாற்றப்பட்டிருக்கின்றன. குறிப்பாக, வயதைப் பொறுத்தவரையில் 35 வயதுக்கு மேலும் 70 வயதுக்குக் கீழும் இருக்க வேண்டுமெனக் கூறப்பட்டுள்ளது. மேலும், மந்திர பிரமாணம் அறிந்து அதை மற்றவர்க்குச் சொல்பவராக இருக்க வேண்டும் என்றும் ஒரு வேதத்திலும் நான்கு பாஷ்யத்திலும் நிபுணத்துவம் வேண்டுமென்றும் கூறப்பட்டுள்ளது.



இது தவிர, ஏதாவதொரு வாரியத்தில் இருந்து கணக்கு காட்டாது சென்றவர்களும் அவர்களது உறவினர்களும் உறுப்பினராகக் கூடாது. ஆகமங்களுக்கு எதிராக பஞ்சமா பாதகங்களைச் செய்தவர்கள், பாவம் செய்தவர்கள், லஞ்சம் வாங்கியவர்கள், கொலைக் குற்றம் செய்யத் தூண்டுபவர், கொலை செய்பவர், அடுத்தவர் பொருளை அபகரிப்பவர், ஊர்மக்களுக்கு விரோதி ஆகியோரும் உறுப்பினராக முடியாது. கழுதை ஏறியோர், பொய் கையெழுத்து போட்டவர்களும் உறுப்பினராக முடியாது என்றும் கூறப்பட்டிருக்கிறது.

தேர்தல் முறை

மேலே சொன்ன தகுதிகளை உடையவர்களின் பெயர்கள் ஓலையில் எழுதப்படும் அதனை ஒரு குடத்தில் இட்டு, அதன் வாயைக் கட்ட வேண்டும். தேர்தல் நாளன்று எல்லோரும் கூடியிருக்கும்போது, அங்குள்ள வயதில் மூத்தவர் குடத்தை எல்லோருக்கும் காட்டுவார். பிறகு அந்த குடத்தில் உள்ள ஓலைகள் வேறு குடத்தில் போடப்பட்டு நன்றாக கலக்கப்படும். பிறகு, ஒரு சிறுவனைக் கொண்டு ஓர் ஓலையை எடுக்கச் செய்வார்கள். அந்த ஓலையில் உள்ள பெயர் வாசிக்கப்பட்டு, எழுதிக்கொள்ளப்படும். இதுபோலவே எல்லா வாரியத்திற்கும் உறுப்பினர்கள் தேர்வுசெய்யப்படுவார்கள்.

"இவை மிக மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த கல்வெட்டுகள். அந்த காலகட்டத்தில் ஊராட்சி நிர்வாகம் மிகத் தூய்மையாக இருந்தது என்பதற்கு இந்தக் கல்வெட்டுகள் எடுத்துக்காட்டு. இங்கு மட்டுமல்ல சோழ நாட்டில் வேறு சில இடங்களிலும் இதுபோல கல்வெட்டுகள் கிடைத்துள்ளன. அந்தக் காலகட்டத்தில் ஊராட்சி நிர்வாகத்திற்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் முக்கியத்துவத்தையே இந்தக் கல்வெட்டுகள் காட்டுகின்றன" என்கிறார் சோழர் காலம் குறித்து தொடர்ந்து ஆய்வுகளை மேற்கொண்டு வருபவரான குடவாயில் பாலசுப்பிரமணியம்.

ஆனால், பிராமணர்கள் மட்டும் பங்கேற்கக்கூடிய இந்த குடவோலை முறையை முழுமையான மக்களாட்சி முறை எனக் கூறக்கூடாது என்ற கூற்றுகளும் உள்ளன.