தங்கச்சி

கவிதா மத்தியான சாப்பாட்டை ரெடி பண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். ஆமா எத்தன மணிக்கு உங்க அண்ணனும், அண்ணியும் வராங்க? கணவன் செந்திலிடம் கேட்டாள், கவிதா.

பஸ்ல ஏறினா அஞ்சு மணி நேரம். அப்படிப் பார்த்தா காலைல 8 மணி பஸ்சை பிடிச்சா மதிய சாப்பாட்டுக்கு கரெக்டா வந்துருவாங்க.

ஆமா என்ன திடீர்னு உங்க அண்ணனும் அண்ணியும் வராங்க?கவிதா கேட்டாள்.

டவுன்ல அண்ணியோட சொந்தக்கார பொண்ணுக்கு கல்யாணம், இங்க வந்துட்டு அங்கே போறாங்க. அப்படித்தான் நேத்து போன்ல சொன்னாங்க.

நம்மள பார்க்க வராங்களே, எதுக்குத் தெரியுமா?

நீ தான் சொல்லேன்...

நம்ம கிட்ட பணம் வாங்குறதுக்கு.

எதை வெச்சி சொல்ற?

இத பாருங்க, போன மாசம் நாம அவுங்க ஊருக்கு போயிருந்தப்ப உங்க அண்ணி எங்கிட்ட கவிதா இந்த வருஷம் மழையில்ல. போர்ல தண்ணீர் வேற குறைஞ்சிடுச்சு. தென்ன மரமெல்லாம் காயுது. தோட்டத்தில எந்த பயிரும் போட முடியல. என்ன பண்றதுன்னே தெரியல. இன்னொரு போர் போட்டாத்தான் தென்ன மரத்தெல்லாம் காப்பாத்த முடியும். போர் போட பணம் வேற நிறைய வேணும். என்ன பண்றதுனே தெரியலனு உங்க அண்ணி எங்கிட்ட சொன்னாங்க. அதனால் கண்டிப்பா பணம் கேட்கத்தான் வர்றாங்க.

நாம வீடு கட்ட வாங்கின கடனையே இப்பத்தான் அடைச்சு முடிச்சு நிம்மதியா இருக்கோம். அதனால உங்க அண்ணன் கேட்டார்னு எங்காவது பணம் வாங்கி குடுத்துராதீங்க. அப்புறம் நாம தான் சிரமப்படணும்...

கணவனிடம் கண்டிப்பாக சொல்லி விட்டாள் கவிதா.

அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் செந்திலின் அண்ணனும், அண்ணியும் வந்து விட, நெய் மணக்க சாப்பாடு. ருசியில் கவிதா அசத்தி இருந்தாள். சாப்பிட்டு முடித்து ரொம்ப நேரம் சொந்தக் கதை, உறவினர்கள், தொழில் இப்படி பல விஷயங்களை பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

எங்கே இவர்கள் பணம் கேட்கப் போகிறார்களோ என்று கவிதா மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு சரி தம்பி... நாங்க கிளம்பறோம் என்று அண்ணனும், அண்ணியும் எழுந்தார்கள்.

செந்திலின் அண்ணி கவிதாவிடம், என்ன கவிதா கழுத்துல நகை ஒண்ணையும் காணோம்... சொல்லி விட்டு தன் கழுத்தில் இருந்த இரண்டு பவுன் செயினை எடுத்து கவிதா வின் கழுத்தில் போட்டாள்,

அய்யய்யோ வேண்டாங்க்கா... என்று கவிதா பதற...

ஏண்டி கவிதா! நாங்க கிராமத்து பொம்பளைங்க எப்படி வேணும்ன்னாலும் இருந்துக்குவோம். ஆனா நீ படிச்சவ. டவுன்ல இருக்கிறவ. நாலு இடத்துக்கு போறவ. நீ வெறுங்கழுத்தோட இருக்கலாமா? நீ கூடப் பொறக்காட்டியும் எனக்கு தங்கச்சி தான்

உணர்ச்சிமயமான கவிதா, அக்கா என்றபடி கட்டிக்கொண்டாள். ‘நாம பணம் கொடுக்கக்கூடாதுன்னு நினைச்சோம். ஆனா அவங்க இத்தன கஷ்டத்திலும் நானும் நல்லா இருக்கணும்னு நினைக்கிறாங்க...

நினைத்தவள், அந்தக்கணமே சொந்தத் தங்கையாகவே மாறி அணைப்பை இறுக்கினாள்.

கடைசி வரி இது மாதிரி போட்டா கதையே மாறிடும்:

அந்த பாசப் பிணைப்பில் மூழ்கி இருக்கையில் அண்ணன் - தம்பி எனக்கு அவசரமா ஒரு ரெண்டு லட்சம் தேவைன்னு சொல்லி இருந்தா என்ன நடந்திருக்கும்?

(நமக்குத்தான் இந்த மாதிரி தோணுதோ?)

யினியவன் wrote:கடைசி வரி இது மாதிரி போட்டா கதையே மாறிடும்:

அந்த பாசப் பிணைப்பில் மூழ்கி இருக்கையில் அண்ணன் - தம்பி எனக்கு அவசரமா ஒரு ரெண்டு லட்சம் தேவைன்னு சொல்லி இருந்தா என்ன நடந்திருக்கும்?

(நமக்குத்தான் இந்த மாதிரி தோணுதோ?)

அந்த ஜெயினை கழட்டி வீசி விட்டு பணமும் இல்ல ஒன்னும் இல்ல அதான் நானே இப்படி இருக்கிறேன் என கவிதா பேசி இருப்பாள் ....

அருமை

பூவன் wrote:அந்த ஜெயினை கழட்டி வீசி விட்டு பணமும் இல்ல ஒன்னும் இல்ல அதான் நானே இப்படி இருக்கிறேன் என கவிதா பேசி இருப்பாள் ....

இதுக்கு அனாவசியமா ஜெயின், மார்வாடி சேட்டு இவங்களை எல்லாம் கூப்பிடக் கூடாது

யினியவன் wrote:

பூவன் wrote:அந்த ஜெயினை கழட்டி வீசி விட்டு பணமும் இல்ல ஒன்னும் இல்ல அதான் நானே இப்படி இருக்கிறேன் என கவிதா பேசி இருப்பாள் ....

இதுக்கு அனாவசியமா ஜெயின், மார்வாடி சேட்டு இவங்களை எல்லாம் கூப்பிடக் கூடாது

அடகு வைக்க அங்கே தானே போகணும்

பூவன் wrote:அடகு வைக்க அங்கே தானே போகணும்

அதான் கூப்பிடக் கூடாது ன்னு சொல்றேன்

பூவன் wrote:அடகு வைக்க அங்கே தானே போகணும்

அதெல்லாம் அந்த காலம் இப்போ மனபுரம் , முத்தூட் எல்லாம் இருக்கே "கையில இருக்கே தங்கம் கவலை ஏண்டா சிங்கம்" விளம்பரம் பார்த்ததில்லையா பூவன்

யினியவன் wrote:

பூவன் wrote:அடகு வைக்க அங்கே தானே போகணும்

அதான் கூப்பிடக் கூடாது ன்னு சொல்றேன்

ஒ அது கவரிங் நகை இப்போ தான் புரியுது ...