இன்று புதிதாய் பிறப்போம் - வாருங்கள்

'இன்று புதிதாய்ப் பிறந்தோம்!'
பாரதியின் அற்புத வரிகள் இவை.
புதிதாகப் பிறப்பதென்பது ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நொடியும் நடக்க வேண்டும். பிறப்பதென்பது வெறும் நிகழ்வு அல்ல.
அது ஒரு புதிய பரிணாமம் - மறுமலர்ச்சி.
பிறப்பு என்பது இறப்பை உள்ளடக்கியது.
இறக்கத் தெரிந்தவர்களால் மட்டுமே பிறக்கவும் முடியும்.
பிறக்கின்ற போது நம்மிடம் இருந்தவை எல்லாம் அழிந்து போயிருக்க வேண்டும்.
எம் உள்ளத்திலுள்ள வன்மம், குரோதம், பயம், வெறி, மதிப்பீடு ஆகிய அனைத்துமே இறந்தால் தான் நாம் புதிதாய் பிறக்க முடியும்.
புதிதாகப் பிறப்பதென்பது உயிரியல் ரீதியானதோ உடலோடு தொடர்புக் கொண்டதோ அல்ல. ஒவ்வொரு நொடியிலும் முந்தைய நிலையிலிருந்து முற்றிலும் வேறாக மாறுகிறது நம்முடல்.
சில அணுக்கள் அழிகின்றன. சில அணுக்கள் வளர்கின்றன.
சில செல்கள் சேர்கின்றன. சில செல்கள் பிரிகின்றன.
அப்படிப் பார்க்கின்ற பொழுது நாம் ஒவ்வொரு நொடியிலும் பிறக்கிறோம். ஒவ்வொரு நொடியிலும் இறக்கிறோம்.
காற்றை உள்ளிளுக்கின்ற போது நாம் உயிர் வாழ்வது தொடருகிறது என்று சொன்னால் காற்றை வெளிவிடும் பொழுது நாம் வாழுகின்ற ஒவ்வொரு நொடியும் குறைகிறது.
ஆக பிறப்பும் இறப்பும் ஒரே விகிதத்தில் நடந்துக் கொண்டிருக்கின்றது.
இன்று புதிதாய் பிறப்போம் என்று சொன்னால்
இதுவரை இருந்த பழயனவற்றைஎல்லாம் கழற்றி எறிந்து விட்டு
புதிய சிந்தனையோடு புறப்பட்டு வருவது.
எவனொருவன் தினமும் பிறக்க தெரிந்து வைத்திருக்கிறானோ அவன் எப்போதும் திருப்தியோடு இருக்கிறான்.
அவன் ரத்த ஓட்டத்தில் இளமை இருக்கிறது.
அவனுடைய பார்வையில் குழந்தை தனம் இருக்கிறது.
குழந்தையின் கண்களைப் பாருங்கள். அவை கண்மணிகளை தாண்டி மிகுந்த வெண்மையாக இருக்கும்.
காரணம் இன்னும் அழுக்கு படியவில்லை.
புதிதாக முளைக்கின்ற பற்கள் முத்துப் போல் வெண்மையாக இருக்கும்.
காரணம் இன்னும் அவற்றில் கறை படியவில்லை.
முனை மழுங்கும் போதெல்லாம் கூராய்த் தீட்டும் போது அந்த நுனி புதிய பிறப்பை அடைகிறது.
பழங் கதைகளைப் பேசி இறந்த கால நினைவுகளில் தன்னை இழக்கின்ற மனிதர்களால் நிச்சயமாக புதிதாக பிறக்க முடியாது.
புதிதாகப் பிறக்கின்ற போது, 'தான்' என்கின்ற தன்மையை இழக்க வேண்டும். என்னுடையது என்று சொல்கின்றவன் இறந்து போய்க்கொண்டிருக்கிறான்.
இன்று புதிய உலகம், புதிய வானம், புதிய காற்று, புதிய மனம், புதிய மனிதர்கள் என்று தன்னை விரிவுப் படுத்திக் கொள்பவன் முதுமை அடைவதே இல்லை.
அவன் காலச் சக்கரத்தின் கம்பிகளில் அகப்பட்டுக் கொள்வதில்லை.
புத்துணர்ச்சியோடு வாழ்க்கையை ஒவ்வொரு நாளும் தொடங்குகிறான்.
நமக்கு பூக்களைப் பார்க்கின்ற போது கூட மகிழ்ச்சி வருவதில்லை.
ஏற்கனவே பார்த்திருக்கிறோமே என்று நினைக்கிறோம்.
நமக்குள் உயிரோடிருக்கும் பகுதிகளை விட, மரணம் அடைந்த பகுதிகள் தான் அதிகம். புதிதாகப் பிறக்கிறவன் அந்த நொடி இனிமையானது, உண்மையானது என்று நினைக்கிறான்.
அவன் சந்திக்கின்ற மனிதர்களை அப்போது மட்டுமே சந்திப்பதைப் போல் பார்க்கிறான்.
நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் அப்போது மட்டுமே பிறப்பதாக எண்ணிப் பாருங்கள்.
அவர்களிடம் உங்களுக்கு கோபம் இருக்காது. பயம் இருக்காது. மகிழ்ச்சி மட்டுமே மேலோங்கும. அப்படியானால்....
வாருங்கள் இன்றிலிருந்து புதிதாய்ப் பிறக்க முயற்சி செய்வோம்.