First topic message reminder :

ஒரு சில மணித் துளிகள்,
உங்கள் இதழ்கள் இதை வாசிக்கட்டும்.
இதயம் சற்று சுவாசிக்கட்டும்..!

"கனாக்காலம்"

ஆம்..!
இது ஒரு கனாக்காலம்..!

சிட்டாய்ச் சிறகடித்து திரிந்தகாலம்
பனைமரத்து தூக்கணாம் குருவிபோல,
தூளிகட்டி துள்ளிக் குதித்தகாலம்.
சிரிப்பொலியும், கொலுசொலியும்,
சில்லறை போல் சிதறிய காலம்..!

பல நேரத்தில், பலர் ஊட்டிய உணவுகள்,
உண்ட மயக்கத்தில் உறங்கிய மடிகள்,
ஊமையாய்ப் பேசிய ஆயிரம் பாஷைகள்,

சிறிய கோபத்திலும் சிவந்த கண்கள்,
தோல்வியின்போது தோல்கொடுத்த தோழர்கள்,
ஆசிரியர் மீது பாய்ந்த அம்புகள்,
கட் அடிப்பது முதல், கடலை போடுவது வரை,
அவரவர் தனித் திறமையை காட்டிய காலங்கள்..!

உண்மையைச் சொல்லப்போனால்..!

பல ஜோடிகளுக்கு,
கள்ளிச் செடியிலும் நெல்லிக் கனி
காய்த்த காலம் இது...
கல்லறையைக் கண்டாலும் - தாயின்
கருவறை போல் காட்சியளித்த காலமிது...
நிலத்தில் கால் வைத்து,
நிலவில் நீந்திய காலமிது..!

ஆனால், இன்று ஏனோ..!

என் இமைகள் உறங்க மறுக்கிறது
இதழ்கள் உணவை வெறுக்கிறது.
குருதியில் குதிரை ஓடும் சத்தம் கேட்டு,
மூளையும் முனு முணுக்கிறது...
மூச்சுக் காற்றும், முள் போல் குத்துகிறது.

பல கைகள் காணவில்லையே என
என் கை ரேகையும் கண்ணீர் வடிக்கிறது
என் பேனா முள் கூட,
"பிரிவு" எனும் வார்த்தையை,
உச்சரிக்க மறுக்கிறது..!

ஆம்..!

இனம்புரியாத துன்பத்தில் இமைகளை
மூடினேன் இரவில்,.
காலையில்..,
கண்ணில் பல கல்வெட்டுக் காயங்களை
காட்டியது கண்ணாடி பிம்பம்..

ஆனால்..,

அடித்தது புயலாயினும் (பிரிவு) - அது
அனைவருக்கும் மழையைப் (வேலை, வசதி) பொழியும்
என்ற நம்பிக்கையில்,...
இந்த இளம் நெஞ்சங்களுக்கு,
ஓர் இனிய வேண்டுகோள்...!

இரவில் உங்கள் இமைகள் உறங்கட்டும் - ஆனால்
இதயம் என்றும் சற்று, திறந்தே இருக்கட்டும்..!!




எனது வலைப்பூவில் காண

மாணிக்கம் நடேசன் wrote:மறக்க முடியுமா அந்த நீங்காத நினைவுகளை.

உண்மைதான் நடேசன் ஐயா, ருக்மணி...

அகல் wrote:

மாணிக்கம் நடேசன் wrote:மறக்க முடியுமா அந்த நீங்காத நினைவுகளை.

உண்மைதான் நடேசன் ஐயா, ருக்மணி...

அந்தக் கால நினைவுகளில் இருந்து நீங்க இன்னும் வெளிய வரலேன்னு அய்யா சொன்னத ருக்மணி சொன்னதா சொல்லும்பொழுதே தெரியுது...

கல்லூரியின் கடைசி
நாளில்
என்னுடன் இருந்து பிரிந்தது
இரண்டே இரண்டு தான்
என் கண்ணீர்த் துளிகளும்
என் உயிரும்..

நான் கடைசி வரை
புதைந்தும்
புதைத்தும் கொண்டது
என் நினைவுகளை மட்டுமே

யினியவன் wrote:

அகல் wrote:

மாணிக்கம் நடேசன் wrote:மறக்க முடியுமா அந்த நீங்காத நினைவுகளை.

உண்மைதான் நடேசன் ஐயா, ருக்மணி...

அந்தக் கால நினைவுகளில் இருந்து நீங்க இன்னும் வெளிய வரலேன்னு அய்யா சொன்னத ருக்மணி சொன்னதா சொல்லும்பொழுதே தெரியுது...

ரெண்டு பேத்துக்கும் ஒரே பதில் கொடுக்கலாமேனு சொன்னேன் அன்பரே யினியன் ஆனாலும் அத நீங்க அழகா சம்மந்தப்படுத்துநீங்க..

கரூர் கவியன்பன் wrote:கல்லூரியின் கடைசி
நாளில்
என்னுடன் இருந்து பிரிந்தது
இரண்டே இரண்டு தான்
என் கண்ணீர்த் துளிகளும்
என் உயிரும்..

நான் கடைசி வரை
புதைந்தும்
புதைத்தும் கொண்டது
என் நினைவுகளை மட்டுமே

நினைவுகளை அசைபோடுவதிலும் ஒரு சுகம்...

நானக் கண்டு உங்கள நம்புறேன் சத்தியமா கொப்புரானே நம்புறேன் அகல்.

இது என் கல்லூரி நாட்கள் .....

கல்லூரி நட்பு ......
சொல்லாமல் பழகினோம் .....
இப்படி ......
வாழ்த்து சொல்லி .....
பிரிவதற்கா !!!!!

தவித்த காலங்களில் .....
எல்லாம் தாகம் ......
தீர்த்த எத்தனையோ ........
நண்பர்கள் ........

தவிக்க விட்டு செல்வதற்கா !!!!!

எத்தனை வேடங்கள்......
எத்தனை புது புது பெயர்கள் .........

எல்லாம் சுவர்களில் .....
புன்னைகைகின்றன ......

நம் நட்பு கண்ணீரில் நனையும் ......
நான்கு வரி .........

முகவரிகளோடு ......
முகம் காணமல் .....

ஞாபகங்களை எல்லாம் ஒன்றாய் .....
கட்டி பட்டம் என்ற ......
பெயரில் அல்லவா !!!!!

நட்பாய் பறந்தோம் ......

அருமை பூவன் ..

புரட்சி wrote:அருமை பூவன் ..

நன்றி அண்ணா ....

அருமையான வரிகள் பூவன்...