விளையாட்டு (கவிதைகள் 3)

கவிதை1
விளையாட்டு

வண்ணக் கலவைகொண்ட மேகம்
வந்தே மறைந்து செல்லும் வெய்யோன்
கண்ணைக் கூசும் ஒளிவெள்ளம்
காற்றில் பறந்து செல்லும் குருவி
விண்ணைக் குனிய வைக்கும் வையம்
விந்தை இவைஇணையும் எல்லை
மண்ணில் மரங்கள் மறைகூட்டம்
மகிழ்வில் இயற்கை விளையாட்டே

பொன்னை உரித்த வண்ண மதியைப்
பின்னால் ஒழித்து வைக்கும் மேகம்
என்னை விடென்று நிலவோடும்
இன்னோர் முகிலும் அதை மோதும்
முன்னே உயர்ந்த பனை மரத்தின்
முகத்துள் மறைந்து விளையாடும்
தன்னை மறந்து பனை ஆடும்
திங்கள் சிரித்து வான் ஓடும்

காலை வரையொளி விண்மீன்கள்
கண்கள் சிமிட்டி விளையாடும்
சோலை மலர்களுடன் வண்டும்
செழித்த பூவின் மணம் கொள்ளும்
மாலைத் தென்றல் மனம்மயக்கும்
மரங்கள் அணைப்பில் கிளுகிளுக்கும்
கோலம் அனைத்தும் விளையாட்டே
கொள்ளும் இயற்கைமகள் குணமே

நீரை உயர்த்திக் கரந் தூக்கி
நிமிர்ந்த கணம் குலைய வீழ்ந்து
பாரைப் பெரிதும் தனதாட்சி
பக்கம் சூழ்ந்து செய்யும் ஆழி
ஊரைப் பார்க்க வரும் ஒருநாள்
உள்ள தனைத்தும் அள்ளி யோடும்
வேரை தறித்த மரம் போலும்
வாழ்வை யழித்து விளையாடும்

தூரக் கனத்த ஒலி உறுமும்
தோன்றும் ஒளி வெடித்து மின்னும்
வாரி யடித்து மழை ஊற்றும்
வந்தே புயலும் அதில்கூடும்
நீரைத் தெளித்து விளயாடும்
நின்றோர் தமைஇழுத்து வீழ்த்தும்
கூரை அழித்து விளையாடிக்
கோலம் கெடுத்த பின்பு போகும்

ஓடித் துரத்தி பிடித்தொருவன்
உள்ளோர் உயிர் பறிக்கும்வேளை
வாடித் துயருறவும் மக்கள்
வருந்தி ஒடும் விளையாட்டு
நாடி நரம்பு களும் அஞ்சி
நடுங்கிப் பதைபதைத்து எங்கும்
தேடித் திரிந் தலைந்து தஞ்சம்
தினமும் காணும் விளையாட்டு!

*************
கவிதை 2

காப்பாள் சக்தி

பக்திக்கென சுத்தப் பரிவொடு
பக்கமிவன் சத்தம் இடஉனை
மிக்கபெரி தென்னக் குரலொடு
காவென்றேன்

சித்தம் இழ அஞ்சித் திகிலுடன்
சத்தம் இடு கத்திக் கதறென
நித்தங் கொடும் பக்தன் இவனுயிர்
துடியென்றே

வற்றும்குளம் வெட்டக் கதியிலை
நிற்கும் புனல் அற்றுக் கமலமும்
சுற்றிச் சுடுங் கற்றைச் கதிர் பட
வாடென்னும்

வெட்டை வெளி கொட்டும் மழைபுயல்
பட்டுத் தெறி மின்னல் இடையிவன்
மொட்டைத் தலை விட்டுக் காலணி
நில்லென்றாய்

பெட்டைக் குயில் வட்டச் சுனையிடை
குட்டை மரம் கொட்டும் மலர்விழ
பட்டுத் துணி பக்கம் துணையுடன்
பழம் உண்டு

சுட்டும் மொளிர் வட்டப் பொன்மதி
எட்டும் இசை தொட்டுத் தென்றலில்
கிட்டும் சுகம் மட்டும் கொடுஎன
வரம்கேட்டேன்

பட்டுத் துடி அட்டத் திசையிலும்
வெட்டிக் கிழி துட்டன் குலமதை
சட்டம் இலை குற்றம் இவரென
விதிகூற

தட்டிக் கிழி ஒட்டத் தொலையிவர்
மட்டும் இலை சுற்றும் முழுதெனக்
கொட்டித் திருகைகள் சத்தமும்
செய்தாயோ

முற்றும் ஒளிர் கற்றைச் சுடுமனல்
மற்றும் வெடி கொள்ளப் பெருவெளி
சற்றும் பிறழ் வில்லை யென உருள்
பிரபஞ்சம்

கட்டிப் பெரு யந்திரக் கதியுடன்
தொட்டுகட கட்டக் கடவென
பட்டுத் துகளென்னச் சிதறிடா
கொள் சக்தி

தெட்டத் தெளி வுற்றுத் தேவியை
மட்டும் நினை வட்டப் பெருவெளி
கட்டி சுழல் கொள்ளும் சக்தியும்
காவாதோ

*********************

கவிதை 3
மாந்தர் துயர் மாறாதா ?

பொன்னிழைத்த நீலவண்ணப் பட்டுவான் விரிப்பினூடு
போவதெங்கு நீயும் சொல் நிலாவே
முன்னிழைத்த பாவம் மென்ன மேகமூட்ட மாய் குவிந்து
முற்றும் தங்கள் வாழ்விருண்ட போலும்
தன்னலத் திலாடி இன்பம் தானெனக்கு நீ ஒழிந்து
தொல்லை யின்றி போவென் றங்கே தள்ள
வன்மம்கொள் செய் குற்றமென்ன வாயடைத்து நிற்கவிட்டு
வாழ்வையே பந்தாடும் கோலம் காணீர்

நன்மை செய்வ ரென்று யாரை நம்பலாமோ காணும்உள்ளம்
நீலவான் எடுத்த ஆழம் அன்றோ
சொன்ன சொல் லதும்பிழைக்கும் சுற்றும் காண்ப வைமயக்கும்
சற்றேஆய்ந்து பார்க்க வேண்டு மன்றோ
தென்னைகீ ழிருந்து பாலில் தேன் கலந்து உண்டபோதும்
தீய'கள்' குடித்ததென்று சொல்லும்
தன்மையாம் மனம்படைத்த தாகும்மாந்தர்‌ கோடிகோடி
தாங்குமிந்த பூமி கண்டு கொள்ளு

சின்னதோர்‌ தமிழ் பயின்று செல்வமும் கொழித்த எங்கள்
சீருடை நல் தேசமொன்றில் இன்றோ
நன்நெறிக் கிணங்க நீதி நல்லவர் தம்மாட்சி ஒன்று
நாளெதில் கிடைக்குமென்று வாடி
வன்முறைக் குள்ளாகி வாடும் வாழ்வினைப் பெற்றானவர்க்கு
வானமும் வெளிப்பதென்று கூறு
சென்மமும் எடுத்ததேனோ சீருடல் அழிப்பதேனோ
சிந்தையில் கிடக்கும் கேள்வி நூறு

துன்பமும் துயர் நிறைந்த தோல்விதான் என்றான வாழ்வில்
தூயஉள்ளம் கொண்ட தேச மக்கள்
வன்மையும் கைவாள் பிடிக்க வாயினில் பொய் ரத்த தாகம்
வாய்த்தவர் இருப்பின் வையம் மீது
என்னதான் உரைத்து நீதி எப்படிக் கரங்கள் கொண்டு
ஏங்கியும் இரந்தும் வாழ்வு இன்றி
துன்புறும் நம்சொந்தம் மண்ணில் தூய நல்லுணர்வு கொண்டு
தன்உயிர்கள் காத்து வாழ்வதெப்போ ?

*****************************

பொன்னிழைத்த நீலவண்ணப் பட்டுவான் விரிப்பினூடு
போவதெங்கு நீயும் சொல் நிலாவே
முன்னிழைத்த பாவம் மென்ன மேகமூட்ட மாய் குவிந்து
முற்றும் தங்கள் வாழ்விருண்ட போலும்
தன்னலத் திலாடி இன்பம் தானெனக்கு நீ ஒழிந்து
தொல்லை யின்றி போவென் றங்கே தள்ள
வன்மம்கொள் செய் குற்றமென்ன வாயடைத்து நிற்கவிட்டு
வாழ்வையே பந்தாடும் கோலம் காணீர்