பால்யகாலப் பதிவுகள்-நீங்களும் சொல்லலாமே?...

அருமையான, முற்பொழுது நாம் செய்த விஞ்ஞான நிகழ்வுகளை எண்ணி எக்களித்து தரையில் விழுந்து மகிழச் செய்யும் திரி அண்ணா....என் வாழ்வில் சுவாரசியமான நிகழ்வுகளை நான் குறிப்பிட்ட இடைவெளியில் நிகழ்த்திக் கொண்டே இருந்திருக்கிறேன். திருப்பூரில் நான் இருந்த தெருவில், நான் ஒரு பொழுதுபோக்கு சாமான் போல, அடிக்கடி நான் செய்யும் திருவிளையாடல்களால் ஊர் மக்கள் அனைவரும் ஒன்று திரண்டு மகிழ்ந்து செல்வர். இவை என் பால்ய காலத்தில் நிகழ்ந்தவை, அனால் நான் இங்கு என் கல்லூரி காலத்தில் நிகழ்ந்த சுவாரசியமான நிகழ்வை சில சிறிய ஓவியங்களுடன் கூறுகிறேன்.

நாங்கள் இளங்கலை படிக்கும் பொழுது, கல்லூரியை மட்டை போட்டு விட்டு மட்டை பந்து விளையாட செல்வது வழக்கம், அன்றும் அப்படி தான் ஒட்டு மொத்த வகுப்பும் மட்டம் போட்டு, பெண்களை படத்திற்கு ஆண்கள் மட்டைப் பந்து விளையாடவும் சென்றோம்.

மட்டைப் பந்து விளையாட டீம் பிரிப்பதற்கு முன்பாக, யாராவது ஒருவன் மட்டையை எடுத்து மச்சி ஒரே ஒரு பால் வீசு டா நு சொல்றது வழக்கம் தான், அதே போல் என் நண்பன் ஒருவன் என்னிடம் பந்தை கொடுத்து, மச்சி ஒரு பந்து போடுடான்னு சொன்னான், நானும் பயிற்சியாக இருக்குமே என்று போட்டேன், முதல் பந்தை தவறவிட்டு அது ஸ்டம்பில் பட்டு விட்டது, மீண்டும் அவன் ஒரே ஒரு பந்து என்று சொல்ல அதை போட்டேன், கீப்பர் இடம் சென்றது, மூன்றாவது பந்து மச்சி ப்ளீஸ் இது ஒன்னு மட்டும் அப்புறம் வேண்டாம், என்று சொல்ல வேகமாக ஓடிவந்து போட்டேன் பாருங்க ஒரு பாலு "டர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்" ஒரு சத்தம், என்னடா என்று பார்த்தால், என்னுடைய பேண்ட் இன் கவட்டை பகுதி, உருக்குழைந்து காணப்பட்டது.

[You must be registered and logged in to see this link.]

பேண்ட் தையல் விட்டிருந்தாலும் பரவாயில்லை, அது கண்டமேனிக்கு கிழிந்து நார் நாராக தொங்கியது, ஜீன்ஸ் பேண்ட் அதுவும் டைட் வேறு கிழிந்து நார் நாராகிவிட்டது, பசங்க எல்லாம் எதோ பொருட்காட்சி பார்ப்பது போல என்னுடைய பேண்ட் இன் கோலத்தை வந்து கண்டு ரசித்து சிரித்து மகிழ்ந்தனர்.

அப்பா மச்ஹ்சி நீ விளையாட வர மாட்ட என்று ஒருவன் சொல்ல, டேய் என்ன தேவைக்கு நான் வர மாட்டேன், டை அதான் உன் பேண்ட் கிளிஞ்சிருச்சுல அப்புறம் எப்டி விளையாடுவ, அதான் கிளிஞ்சிருசுனு தெரியுதுல, ஐயோ கிளிஞ்சிருசெனு உட்காருரத விட, அத வசிகிட்டே நான் விளையாடுறேன்னு சொல்லி விளையாட் ஒரு விக்கெட் மற்றும் குறைந்த பட்ச ஓட்டங்களை பெற்றுத் தந்தேன்.

ஆட்டம் முடிந்து வீட்டிற்கு கிழம்ப வேண்டும், பிட்சில் இருந்து கல்லூரியை கடந்து தான் செல்ல வேண்டும், என் அளவிற்கு என் நண்பர்கள் எவனுடைய உடையும் இல்லை, நான் அன்று மட்டை போடப் போகிறோம் என்று தெரிந்து நோட் எதுவும் கொண்டு வரவில்லை, என் நண்பனிடம் மச்சி ஒரு நோட் குடுடா அத வச்சி சமாளிச்சிட்டு போறேன் டா. என்று கேட்க அவன் தந்தான்.

என் நண்பன் கல்லூரியை கடக்கும் வரை எனக்கு அடை காத்துக் கொண்டு வருவதாக உறுதி கூறி அவ்வாறு செய்து கொண்டும் வந்தான், ஆனால், அவன் அடிக்கடி என் கோலத்தை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே வந்தான், அப்பொழுது நான், கடவுள பக்கத்துல ஒரு நாயி சும்மா தான வருது அவனுக்கு இப்டி எல்லாம் பண்ணக்கூடாத என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டே வந்தேன். இருந்தாலும், அவனிடம் மச்சி பின்னாடி இருந்து பார்த்த கிழிஞ்சு தொங்குறது தெரியுதான்னு பாரு டா என்று கேட்டேன். இல்லை மச்சி இல்லை என்று கூறினான், இதே போல ஒரு பத்து முறையாவது கேட்டிருப்பேன். மேலும் மச்சி நா வேணா இங்கயே ஒரு ஓரமா இருட்டாகுற வர இருந்துட்டு அப்றமா போயிடுறேனே என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த வேளையில்.

யாரு செய்த புண்ணியமோ கல்லூரியை கடக்கும் முன்பே ஒரு பேருந்து வந்தது, அதை நிறுத்தத்தில் மெதுவாக ஏறினாள் பேண்ட் கிழிந்திருப்பது உள்ளே இருப்பவர்களுக்கு தெரிந்து விடும் என்று ஒரே தாவலாக தவி, மின்னல் வேகத்தில் இருக்கையில் அமர்ந்துவிட்டேன். இனி தான் கவலையே, இந்த பேருந்தில் சென்று காதிபுரம் இல் இறங்கி அங்கிருந்து திருப்பூர் வாகனத்தை பிடிக்க வேண்டும்.

காந்திபுரம் டவுன் பஸ் ஸ்டான்ட் இல் இருந்து சர்வீஸ் பஸ் ஸ்டான்ட் செல்ல வேண்டும், என்ன டா எப்படி டா அந்த தொலைவை கடக்க போகிறாய் என்று எனக்குள் பல கேள்விகள் எழுந்து கொண்டே இருந்தது, அந்த பஸ் இல் இருந்து இறங்கி ஓடத் துவங்கியவன் தான், யார் எவர் எதிரில் வருகிறார் என்று கூட தேறாத அளவு ஒரு ஓட்டம், ஓடிப் பிடித்தேன் திருப்போர் பேருந்தை,

[You must be registered and logged in to see this link.]
பேருந்திற்கு ஓடிச் சென்று பிடிப்பது போன்ற படம்

[You must be registered and logged in to see this link.]
பேருந்தில் அமர்ந்திருந்த பொது என் பேண்ட் எப்படி இருக்கிறது என்று ஒரு முறை நோட்டை தூக்கி பார்த்தேன், அதன் பிறகு அப்படி பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் என் மனத்தில் துளி கூட எழவில்லை என்றால் அந்த கோலம் எப்படி இருந்தது என்று இந்த படத்தை பார்த்து ஓரளவு யூகித்துக் கொள்ளுங்க,


இனியும் ஒரு கஷ்டம், அந்த பேருந்தில் இருந்து இறங்கி என் வீட்டிற்கு ஒரு கிலோ மீட்டர் நடந்து செல்ல வேண்டும், இந்த கோலத்தோடு எப்படி செல்வதென்று நினைத்து, என் ஆருயிர் நண்பன் அன்டன் ஜேசு ராஜனை தொடர்பு கொண்டு, மச்சி நான் மிகப் பெரிய இக்காட்டான சூழ்நிலையில் உள்ளேன் என்னை வந்து உடனே காப்பாத்திக் கொண்டு என் வீடு சேர்த்து விடு என்றேன், உடனே அவன் சைக்கிள் ஐ எடுத்து பறந்து கொண்டு வந்து, என் படார் என்று ஆனா பேண்ட் ஐ பார்த்து ஒரு அரை மணி நேரம் சிறிது விட்டு, என்னை சைக்கிள் இல் ஏற்றி வீடு சேர்த்தான், வீடு சேர்ந்ததும், அந்த பேண்ட் ஐ மூன்று முறை தலையை சுற்றி தூக்கி வீசிய பிறகு தான் என் மனம் ஆறியது.......உறவுகளே