அப்பாவைத் திருப்பிக்கொடு-ரபீக்கின் குழந்தை

"அப்பா... அப்பா... அப்பா..."
இப்படி நான் அழைக்கும்போதெல்லாம்
எப்போதும் தெரியும்
குழிவிழும் உங்கள் கன்னச் சிரிப்பைக்
இப்போதும் கொஞ்சம் காட்டுங்கள் அப்பா...

துபாய் சென்றால்
துயரம் நீங்கும் என்றே
எல்லோரும் சென்றதுபோல்
எதற்காக நீயும் சென்றாய்?
இன்று எங்களுக்குத்
துயரம் மட்டுமே சொத்தாக்கிவிட்டு
எங்கே நீ சென்றாய்?
என் செக்கச் சிவந்த அப்பா

நான் உறங்கும்போதெல்லாம்
என் கன்னக் கதுப்புகளில்
எத்தனை முத்தம் கொடுத்திருப்பாய்
இப்போது கேட்கிறேன்
எனக்கு ஒரே ஒரு முத்தம் கொடுப்பா...
ப்ளீஸ்பா...

என் எச்சில் முத்தத்தை வாங்க
இரு கன்னம் காட்டுவாயே...
இப்போதும் காட்டுப்பா...
என் உதடுகள் துடிக்கின்றன
உன்னை எச்ச்சிலாக்க...
காட்டுப்பா...
உன் அழகுக் கன்னத்தைக் காட்டுப்பா...

எல்லாக் குழந்தைகளும்
நம் ஊரில்
அப்பா-அம்மாவுடன் போகும்
எல்லா இடங்களுக்கும்...
இனி எனக்கு எல்லாமே
அம்மாதானாப்பா?...
அம்மாவும் நானும் பாவம்பா...
அடிச்சிடுவேன் அப்பா
என்னை அழவைக்காதே அப்பா...

அம்மாவைப் பாருப்பா...
இப்படி அழுது வீங்கிய கண்களுடன்
எப்போதும் பார்த்ததில்லை யாரும்
எழுந்து ஆறுதல் சொல்லுப்பா
ஏனிப்படி படுத்திருக்கிறாய்?
என்ன தூக்கம் இது அப்பா?

இறைவா இறைவா
என்அப்பா ஏனிப்படி ஆனார்?
அவரது இனிஷியலை மட்டும்
கொடுத்துவிட்டு
என் அப்பாவை எதற்கு நீ
அழைத்துச் சென்றாய்?
என் அப்பாவை எனக்குத் திருப்பிக்கொடு
இல்லையேல்
எந்த இடத்திலும் நீ இருக்கமாட்டாய்
என் அப்பாவைப் போலவே
எங்கோ சென்றுவிடுவாய்...

இந்த கவிதை பாதி படிப்பதற்குள் மீதியை கண்ணீர் மறைக்கின்றது ..

படித்ததும் அழுகை வந்துவிட்டது கண்ணில் கண்ணீர் மறைக்க படித்து முடித்தேன்......

அவரின் ஆன்மா சாந்தியடையவும்... பிர்தௌஸ் என்னும் சொர்க்கத்தை அவருக்கு ஆண்டவன் பக்கம் வைக்கவும் வேண்டிக்கொள்கிறேன்

உண்மைதான்... எழுதும்போதே என்னையறியாமல் எழுத்துக்களை மறைத்தன இந்தப் பாழாய்ப் போன கண்ணீர்...
அந்தக் குடும்பத்தின் அருகில் இனி ஆண்டவனாவது இருக்கட்டும்...

ஜாஹீதாபானு wrote:படித்ததும் அழுகை வந்துவிட்டது கண்ணில் கண்ணீர் மறைக்க படித்து முடித்தேன்......

அவரின் ஆன்மா சாந்தியடையவும்... பிர்தௌஸ் என்னும் சொர்க்கத்தை அவருக்கு ஆண்டவன் பக்கம் வைக்கவும் வேண்டிக்கொள்கிறேன்

எனக்கும் அப்படித்தான்.
நம் அனைவருமுடைய பிராத்தனைகளை(துஆக்களை) இறைவன் அங்கீகரித்துக் கொள்வானாக...

கவிதையை பாதிக்கு மேல் படிக்க முடியவில்லை

கண்களின் நீர் ததுன்ப
வரிகளை தாண்டிச் சென்றேன் அண்ணா

எத்தனை துயரமிது
ஈடுகட்ட இயலாவொன்று
இத்துணை வேகமெதற்கு - இறைவா
இந்தப் பாவமெல்லாம் உனக்கெதற்கு
பாவத்தை செய்துவிட்டாய் - பிஞ்சையும்
தாய்நெஞ்சையும் சோகத்தில் ஆழ்த்திவிட்டாய்
இன்பமாய் இயங்கிவர வழிவகை செய்யாது
துன்பத்தை மூட்டைகட்டி வந்ததன் காரணமென்ன
எங்கள் கண்களின் நீர் போதும் - நீ
அதில் மூழ்கி இறந்திடுவாய்

சின்னதாய் ஓர் அறிமுகம் கூட இல்லை எனக்கு அவருடன்...
இருந்தும் அழுகை வருகிறது...
காரணம்...தொண்டைப் புற்று நோயின் வேதனையை அருகிருந்து பார்த்தவன் நான்...
எதிரிக்கும் இந்த நிலை வரக்கூடாது எனும் அளவுக்கு...
அவரது குழந்தையையும் குடும்பத்தையும் நினைக்கையில் கண்ணீர்க் காடாகிறது மனதும் கண்களும்...

அவரது ஆத்மா சாந்தியடையட்டும்...

ஒரு வயது குழந்தை அப்பா இறந்தது கூட தெரியாது..
படிக்கும் போதே தூக்கம் என் தொண்டையை அடைக்கிறது..

கடவுளே ,

உங்கள் கவிதை மனதை பிழிகிறது ராஜசேகர்.