விலை

ஈஸ்வர் அலுவலகத்தில் இருந்து மிகவும் களைத்துப் போய் இரவு எட்டு மணிக்கு வீடு திரும்பினான்.

அவனது ஐந்து வயது மகன் ஹிதேஷ் அப்பாவுக்காக வாசலில் காத்து இருந்தான். அம்மா ராஜி எவ்வளவு அழைத்தும் சாப்பிட வராமல் வாசலிலேயே நின்று கொண்டு இருந்தான்.

அப்போது அப்பா வந்து கொண்டிருந்தார்.

"அப்பா...அப்பா...''என்று அவரிடம் ஓடிச் சென்றான்."என்னடா...வந்ததும், வராததுமாக இப்படி ஓடி வர்றே? நான் வண்டியெல்லாம் ஏத்தி, பேக்கை கீழே இறக்கி வைக்க வேண்டாமா? உள்ளே போடா...'' எரிந்து விழுந்தான், ஈஸ்வர்.

வாடிய முகத்துடன் உள்ளே வந்த ஹிதேஷ் சாப்பிட மறுத்து படுக்கையில் போய் அமர்ந்தான்.

"என்னங்க சொன்னீங்க? ஹிதேஷ் அழுதுகிட்டே இருக்கான். சாப்பிடவும் மாட்டேங்கிறான்'' என்று மனைவி கேட்கிறாள்.

"ஏன்டி, வந்ததும் நிம்மதியா இருக்க விடறானா? எவ்வளவு டென்ஷனா காலையில இருந்து அலையறேன். தெரியாது? ஒருவேளை ஒழுங்கா சாப்பிட்டு இருக்கேனா? ஒரு ராத்திரியாவது நிம்மதியா தூங்கி இருக்கேனா? இவன் வேற வந்ததும், வராததுமா இப்படி பாடா படுத்துறான். ச்..சே..!'' எரிந்து விழுந்தான்.

படுக்கை அறைக்குச் சென்றவன், "ஏன்டா, சாப்பிட மாட்டேங்கிறே? வா, வந்து சாப்பிடு.''

"அப்பா, உங்க கிட்ட ஒரு கேள்வி கேக்கலாமா?''

"என்ன கேள்விடா...?''

"அப்பா, நீங்க ஒரு மணி நேரத்துல எவ்வளவு சம்பாதிப்பீங்க?''

"அதை ஏன்டா இப்ப கேக்கறே?''

"சொல்லுங்கப்பா...''

"நூறு ரூபா சம்பாதிக்கிறேன்.''

"அப்படின்னா, எனக்கு ஒரு அறுபது ரூபா கொடுங்கப்பா...''

"எதுக்குடா, அவ்வளவு பணம்? பொம்மை ஏதாச்சும் வாங்கப்போறீயா? அவ்வளவு எல்லாம் தரமுடியாது.''

"கடனாவாவது கொடுங்கப்பா...''

"கடனா..? அதை எப்படிடா, திருப்பிக் கொடுப்பே?''

"நான் கொஞ்ச கொஞ்சமா தினம் அம்மா சாக்லேட் வாங்க தர்ற காசை ஒரு ரூபா, ரெண்டு ரூபான்னு சேர்த்து வச்சிருக்கேன். அதுல இருந்து திருப்பி தந்துடுவேன்பா.''

"சரி, இந்தா...''அறுபது ரூபாயை எடுத்து மகனிடம் கொடுத்தான், ஈஸ்வர்.

சாப்பிட உட்கார்ந்த ஈஸ்வர், அப்போதும் மகன் வராது இருக்கவே படுக்கை அறைக்குள் சென்றார்.

தலையணை, படுக்கைக்குக் கீழே என்று எல்லா இடங்களில் இருந்தும் ரூபாய் நோட்டுகளை எடுத்து சேர்த்து வைத்து எண்ணிக் கொண்டு இருந்தான், ஹிதேஷ்.

"டேய்...என்னடா? இவ்வளவு பணம் வச்சிருக்கே? அப்புறம் ஏன் எங்கிட்ட வேறே கேட்டே? ஏதாச்சும் தண்ட செலவு செய்யப்

போறீயா?''"இல்லேப்பா... எண்ணி பார்த்தேம்பா...நூறு ரூபா இருக்குப்பா...இந்தாப்பா...''

"எனக்கு எதுக்குடா?''

"நீ தானேப்பா... ஒரு மணி நேரத்துல நூறு ரூபா சம்பாதிப்பேன்னு சொன்னே...?''

"அதுக்கு என்னடா?''

"அப்பா.... எனக்கு ஒரு மணி நேரம் ஒதுக்குப்பா...நாளைக்கு சீக்கிரம் வாப்பா... என்னை வண்டியில வெச்சி பார்க், பீச்சுன்னு அழைச்சிட்டுப் போப்பா... எனக்கு வேடிக்கை காட்டுப்பா... கதை சொல்லுப்பா... என்கூட சேர்ந்து ஓடி விளையாடுப்பா... அதுக்கு தாம்பா உனக்கு ஒரு மணி நேரத்தில நீ சம்பாதிக்கிற ரூபாயைக் கொடுக்கிறேம்பா...'' என்று அழுதவாறே சொன்னான், ஹிதேஷ்.

அதிர்ந்து போய் நின்றார், ஈஸ்வர்.

அவரது கண்கள் கலங்கின. தன் மகனிடம் பாசம் எதுவும் காட்டக்கூட நேரம் ஒதுக்காமல் இருந்தது தவறு தான் என்பதை உணர்ந்து அழுகையை அடக்க முடியாமல் கண்ணீர் விட ஆரம்பித்தார். மகனை கட்டித் தழுவியபடி, அப்போதே அவனைத் தூக்கி, வண்டியில் உட்கார வைத்து பீச்சிற்கு அழைத்துச் சென்றார்.

- புதுவை சந்திரஹரி

அருமை சிவா அங்கிள்

வேலைக்கு போதும் பெற்றோகளுக்கு இந்த கதை மூலம் தான் பிள்ளைகளின் மனக்குறையை அறிய இயலும்.
வேலை டென்ஷனை அங்கே விட்டுவிட்டு வீட்டுக்கு வந்ததும் குழந்தைகள் மனைவியுடன் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும்.

வேலை வேலை என்று குடும்பத்தை மறப்பது தவறு,
குடும்பம் என்று சொல்லிக்கொண்டு வேலையை மறப்பதும் தவறு.

அந்தந்த நேரம் அததற்க்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும்.

அண்ணா.
நல்ல கதை.

சிவா wrote:

"அப்பா.... எனக்கு ஒரு மணி நேரம் ஒதுக்குப்பா...நாளைக்கு சீக்கிரம் வாப்பா... என்னை வண்டியில வெச்சி பார்க், பீச்சுன்னு அழைச்சிட்டுப் போப்பா... எனக்கு வேடிக்கை காட்டுப்பா... கதை சொல்லுப்பா... என்கூட சேர்ந்து ஓடி விளையாடுப்பா... அதுக்கு தாம்பா உனக்கு ஒரு மணி நேரத்தில நீ சம்பாதிக்கிற ரூபாயைக் கொடுக்கிறேம்பா...'' என்று அழுதவாறே சொன்னான், ஹிதேஷ்.

இது சரியான நெத்தியடி
இதுபோல் பாசதிற்காக ஏங்கும் நிறைய பிள்ளைகள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்

இப்படிப்பட்ட பெற்றோா்கள் இருப்பதனால்தான் - பிற்காலங்களில் முதியோா் இல்லங்களுக்கு வரவேண்டியதாகி விடுகிறது.

நல்ல கதை.. இன்றைய கால பெற்றோகளுக்கு