அழியும் உடம்பும் நிலைக்கும் ஆன்மாவும்

அந்தப் பயணிக்குக் கடுமையான தாகம். வறட்சியால் நாக்கு ஒட்டிக் கொண்டது. கொஞ்சமேனும் தண்ணீர் குடிக்காவிட்டால் குடல்கள் சுருங்கி ஒட்டிக்கொள்ளும்போல் இருந்தது. சுற்றுமுற்றும் ஆறோ குளமோ நீர்நிலையோ எதுவும் இல்லை. கண்ணுக்கெட்டிய தொலைவு வரை வறண்ட பூமிதான் காட்சியளித்தது.
பரிதவிக்கும் உள்ளத்தோடு அந்தப் பயணி மேலும் சிறிது தொலைவு நடந்தார். ஆ... அதோ..! அதோ..! தொலைவில் மரத்தடியில் ஒரு பானை. அதில் தண்ணீர் இருக்க வேண்டுமே என்று நினைத்து வேகமாக ஓடினார்.

அந்த மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த ஒரு மனிதர் இவர் வேகமாக ஓடி வருவதைப் பார்த்து அவரைத் தடுத்து நிறுத்தி விசாரித்தார். ‘‘என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?’’
‘‘எனக்கு ரொம்ப தாகமாக இருக்கிறது. இதோ, இந்தப் பானையில் உள்ள தண்ணீரைக் குடிக்கப் போகிறேன்.’’
‘‘வேண்டாம்; குடிக்க
வேண்டாம்.’’‘‘ஏன்?’’‘‘குடிப்பதற்கு உரியதன்று இந்தத் தண்ணீர்.’’‘‘எப்படித் தெரியும்?’’‘‘சற்று நேரத்திற்கு முன்னர் ஒரு நாய்க்குட்டி இந்தத் தண்ணீரைப் பருகியது. அதன் நிலையைப் பாருங்கள்’’ என்று பக்கத்தில் செத்துக் கிடக்கும் ஒரு நாய்க்குட்டியைக் காட்டினார். அதைப் பார்த்துத் தயங்கிய பயணி, ‘‘சரி, உங்களிடமாவது கொஞ்சம் தண்ணீர் இருந்தால் கொடுங்கள்’’ என்று கேட்டார்.
‘‘இன்று காலையிலிருந்து நானும் தாகத்துடன் இருக்கிறேன். இந்தப் பானையில் உள்ள தண்ணீரில் யாரேனும் நஞ்சு கலந்திருக்கலாம். எந்தப் பாவி கலந்தானோ?’’
அந்தப் பயணி பானையைப் பார்த்தார். தண்ணீர் தெளிவாக இருந்தது. முகர்ந்து பார்த்தார். எந்த நாற்றமும் மணமும் இல்லை. ஒருவேளை இந்த நாய்க்குட்டி வேறு ஏதேனும் காரணத்தால்கூட செத்திருக்கலாம். ‘வருவது வரட்டும்’ என்று துணிந்து, தம் இரு கைகளாலும் நீரை அள்ளி வாயருகே கொண்டு சென்றார். அதே நேரத்தில், மரத்தடி மனிதர், ‘அந்த நீரில் யாரேனும் நஞ்சு கலந்துவிட்டார்களோ என்னவோ’ என்று சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. அவ்வளவுதான். அள்ளிய நீரை அப்படியே கொட்டிவிட்டார். ‘நான் இறப்பதா... கூடாது. நான் இன்னும் பல காலம் வாழ வேண்டும்’ என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டார். பிறகு தம் பயணத்தைத் தொடர்ந்தார்.
இன்றைய நம் வாழ்வை ஒருமுறை ஆய்வு செய்வோம்.
குடிக்கும் நீரில் நஞ்சு கலந்திருக்குமோ எனும் ஐயம் சிறிது ஏற்பட்டாலும்கூட அந்த நீருள்ள பாத்திரத்தை நாம் ஏறிட்டும் பார்க்க மாட்டோம். காரணம், நம் உயிர் போய்விடும், உடம்பு அழிந்துவிடும் என்ற அச்சம். ஆனால் நம் ஆன்மிக வாழ்வைக் கடித்துக் கடித்துச் சின்னாபின்னமாக்கும் பல நச்சுப் பாம்புகளை எவ்விதத் தயக்கமும் இன்றி விழுங்கிக்கொண்டிருக்கிறோமே; இது சரியா?அழியும் உடம்பைப் பற்றிக் கவலைப்படும் நாம் ஆன்மாவைப் பற்றி எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் வாழ்கின்றோமே, இது முறையா?
சிராஜுல் ஹஸன்

தினகரன்

அனைவரும் அறிய வேண்டிய பயனுள்ள பதிவு