துளிர்க்கும் நினைவுகள் ...

அனந்தம் ஜீவ்னி · 03/11/2011

பூப்பூவாய் மலர்ந்திருக்கும்
உன் நினைவுகளில்தான்
என் பொழுது புலர்கிறது!
சிறிது சிறிதாய் மரிக்கவைக்கும்
உன் செய்கையால்தான்
என் அழுகை மலர்கிறது!

என்னுள்
குவிந்துக் கொண்டிருக்கும்
உன் நினைவுகள்
சருகாய் இருந்தால்
தீ மூட்டிவிடுவேன்
அது சங்காய் அல்லவா ஜொலிக்கிறது?...

எத்தனை நாட்களை புரட்டினாலும்
உன் மனதின் பக்கங்கள்
ஒரே மாதிரியாய் இருக்கிறதே
அது ஏன்?

மௌனத்திரைக்குள்
வார்த்தைகள் ஒளிந்துக் கொள்ளலாம்
ஆனால்
மனத்திரையில் ஒளிரும் என் முகம்
உன்னை உறுத்தாதா?...

பார்வை விழுதுகளை
பரப்பி தேடுகிறேன்
நீயோ
பள்ளத்தாக்கில் அடைக்கலம் நாடுகிறாய்

தீபத்தின் திரியை தூண்டிவிட்டு
எரியும்போது
எங்கே போனாய்?

உன் மனம் நடத்தும்
மௌன நாடகத்திற்காக
விழிகள் கூடவா
வேடமிட வேண்டும்?

போலித்திரையில்
நீ
புதைந்துக் கொண்டபோது
என்னை
அணைத்துக் கொண்டது
அமாவாசை அல்லவா?

அழுதழுது சோர்ந்த
என் விழிகளுக்கு
ஆறுதல் அளிக்கத்தான்-உன்
ஆதரவை நாடினேன்
நீயோ
அதிகரித்து விட்டாயே...!

கண்ணீரை
துடைப்பாய் என்றுதான்
கைகுலுக்கினேன்
நீயோ
புன்னைகையை
துடைத்து விட்டாயே...!

மீளாதுக்கத்தில்
விரலிடுக்கில் நிமிர்ந்து நின்று
'நிக்கோடின்' மரங்கள்
நிமிடந்தோறும் தீக்குளிக்கின்றன
உதிரும் சாம்பல் பூக்கள்தான்
வெதும்பிய மனதின்
வேதனைச் சுவடுகள்...

என் துன்பம் உனக்கு
இன்பம் என்றால்
இதுவே தொடரட்டும்!
இருளின் சுடர்கள்
என்மேல் படரட்டும்!