காதல் கணை எறிந்தாள்! (கவிதை)

தமிழர் வாழ்வில் காதலும் வீரமும் இணைந்தவை என்பர். இதோ ஒரு காதல்கவி!

காதல் கணை எறிந்தாள்!

தேனைப் பிழிந்திதழ் மீதினிலே வைத்து
தின்னென்று கூறியவள்-எழில்
மானை பொழிந்த நல்லா ளிடைதுள்ளிட
மஞ்சமிணைந் திருந்தாள்
மாலைக் கரும்இருள் மையல்தர ஒரு
மஞ்சள் வெய்யில் எறிக்க -அவள்
நூலைத் திரியிடை பொன்னுட லாள்ஓரு
வீணை எனக் கிடந்தாள்

சேலை நழுவிட திங்கள் முகிலிடை
தோன்றி ஒளிர்வதென - சுவை
ஆலை பிழிந்த கரும் பினிச்சாறென
அன்பில் இனித்து நின்றாள்
வாலைக் குமரி அவள் செய்த வஞ்சனை
ஆ..அதை என்னுரைப்பேன் -என்
ஆளுமை கொன்றே அறிவழித் தேஎன்னைக்
காலடி தூங்க விட்டாள்

தேய்நிலவொத்த பிறைநெற்றியும்ஏதோ
தேடும் இருவிழியும் -அவள்
சாயமறுத்த இரு கனியும் அந்த
சந்தன வாச மெழும்
வானநில வொத்த மென்மேனியும் சங்கென
வாய்த்த இடை ஒயிலும் -அவள்
கானாகத்து மறை பூவென வேஎவர்
கண் படாத எழிலும்

தேவன் படைத்தென்னை தின்னென் றனுப்பிய
தேம்சுவை பொற்குடமோ- அவள்
ஆவிகலந் தென்னை மேனிகுளி ரச்செய்
காமரசக் குழம்போ
தேவி அவள் ஓளித் தாரகை கூட்டத்து
தோன்றும் வெள்ளிச் சரமோ -இல்லை
மாவின்கனி தூங்கு மாதோட்டமோ அவள்
மல்லிகைப் பஞ்சணையோ

வானில் எறித்த நிலவுவொளி போதுமென்
றாடை புவிக் களித்தாள் -இள
மேனிமலர் பொய்கை நீந்திட எத்தனை
மின்னல் எனக்களித்தாள்
மீனை யொத்தகரு மோகவிழி தன்னில்
போதைமது வளித்தாள் -அவள்
சேனை படையின்றி செய்த குறும்பெனும்
போரில்வென்றே சிரித்தாள்

எத்தனை சொல்லியுங் கேட்கவில்லை அவள்
என்னில் இணைந்துவிட்டாள் -ஒரு
சத்தமில்லாதொரு முத்தத்தினால் எந்தன்
சந்ததிக் காகிவிட்டாள்
முற்றி பிளந்த செம் மாதுளை போல்சிரித்
தேயுறுதி குலைத்தாள் -இவள்
சற்றும் மனமிரங்காது எந்தன்மனக்
கோட்டை குள்ளே நிலைத்தாள்