இனிப் போதும்! (கவிதை)

சில வேளைகளில் மனசு சஞ்சலப்படும். ஏண்டா பிறந்தோம் என்றிருக்கும். வாழ்க்கையே வெறுத்து இந்த உலகத்தை விட்டு நிம்மதியா போய்ச் சேரலாமா என்று தோன்றும். அதெல்லாம் ஒருசில நிமிடங்களே! பின்னர் சாதாரண வாழ்க்கையின் அழைப்புகள் உசுப்ப கடமையை எண்ணி கிளம்பிவிடுவோம். பின்னர் தொடர்வது மீண்டும் இயந்திர வாழ்க்கை. அந்த மயங்கும் ஒரு சில நிமிடங்களில் எழுந்த உணர்வை அப்படியே படம் பிடித்து உங்களுக்காக....

1. யார் வருவார்
தீயொன்றெழுகுது நெஞ்சினிலே அதை
நீரூற்றி யாரணைப்பார்
சேயொன் றழுகுது அஞ்சியுமே அதை
சேர்த்திங்கு யாரணைப்பார்
தேய்கின்றதோர் நிலா வானத்திலே அதில்
தேனூற்ற யார்வருவார்
தெய்வமும் விழ்ந்தது மண்ணினிலே அதைத்
தேரோட்ட யார்வருவார்’

மானொன்று நிற்குது காலுடைந்து அதை
மாற்றிட யார்வருவார்
தானின்று எண்ணிய எண்ணமெல்லாம் இனி
போஎன்றால் யார் தடுப்பார்
ஏனின்று வந்தது இன்றொருநாள் அது
நாளை யென்றா யிருந்தால்
ஆனது யாவும் நலமெனவே ஆகி
ஆறுதல் கொண்டிருப்பேன்

2. இனி போதும்

கவியே உன்னைக்காதலித்தேன்- அது
கனவா யானதடி
புவியே என்னை சாகவிடு இனி
போதும் வாழ்க்கையடி
விதியே உயிரை கவர்ந்துவிடு என்
வாயோ ஊமையடி
கதியே இறைவா உன்னடிகள் என்
கண்ணீர் கழுவும் இனி


நதியே நீயும் நின்றுவிடு உன்
நளினம் போதுமடி
மதியே நீயும் தேய்ந்துவிடு -என்
மனதில் கோணலடி
எதிலே இன்பம் என்றே மனது
இனிமேல் தேடுமடி
பதிலே இல்லை என்றால்வானில்
பறந்தே திரியுமடி

முகிலே நீயும் இடியிடித்து உன்
மின்னல் கொட்டிவிடு
பகலே எரியும் தீஞ்சுடரே எனை
பஸ்பம் ஆக்கிவிடு
அகிலம்வாழும் காற்றே என்னை
அணையா தோடிவிடு
எதிலும் மனமோ இழைந்தே இல்லை
ஏன் இனிபறந்துவிடு

என்ன இப்படி ஒருமாதிரி எழுதிட்டேனா?
இதையும் பாருங்க ! அப்புறம் மனசில என் எண்ணம்தான் தோன்றப் பார்க்கும். வீட்டுடாதீங்க

3. கூத்தாடும் பேய்கள்

தீயோஎழுந்தது வானளவில் உந்தன்
தேகமெரிந்த தம்மா
வாயோ கதற முடியவில்லை ஏதோ
வந்து அடைக்குதம்மா
நீயோ சுதந்திரம் பெற்றவளாய் வானில்
மேவிக் கலந்துவிட்டாய்
தாயே இனி இங்கு தெய்வமில்லை பெரும்
பேய்களே சூழ்ந்ததம்மா

பேய்கள் துரத்திட நாய்கள் குரைக்குது
பேய்கள் சுடுகுதம்மா
தாயின் அருமையும் பேய்களுக் கேதென
தாண்டவ மாடுதம்மா
நாயிற் கடையாய் நடுத்தெருவில் நின்று
நர்த்தன மாடுதம்மா
கோயிலைக் கண்டு குமுறிப் பயந்தொரு
கூப்பாடு போடுதம்மா

கோரப்பல் காட்டிக் குருதி குடித்துமே
பேய்ப்பசி ஆறவில்லை
வீரச் சிறுவரின் மேனிகடித்துமே
வெம்பசி தீரவில்லை
தீரமெடு மங்கை தேகம் கெடுத்துமே
தாகம் அழியவில்லை
சூரத்தனமென சுட்டெரித்த மண்ணைச்
சுற்றி நின்றாடுதடா

பேயைத் துரத்திட நீறெடுத்து தலை
மீது அடித்திடடா
வாயை அடைக்கவே வேப்பங் குழையாலே
வீசிக் கொடுத்திடடா
தாயின்புனிதம் கெடுத்தவனின் தரம்
நாயிற் கடைந்ததடா
வாயைக்கழுவிடவேண்டுமடா இவர்
வன்மமும் பேசிடிலே