இப்படித்தாங்க ஒருநாளு ராத்திரி.....

இப்படித்தாங்க ஒருநாளு ராத்திரி , மழைன்னா மழை அப்படியொரு மழை. காத்து மின்னல், இடின்னு ஊரே கலகலத்து போறமாதிரி மழை. அந்த வீட்டுல புருசன் பொண்டாட்டி புள்ள மூணுபேரும் இருந்தாங்க....பொண்டாட்டிகாரி வெளியே எட்டிப்பாத்து மழைய ரசிச்சுக்கு இருந்தா...புருசன்காரன் சத்தம் போட்டு கூப்பிட்டான்...

"வீட்டுக்குள்ள வாடி....மழையே பாக்காதவ மாதிரி இப்படி வேடிக்க பாக்குறே?"

"இல்லேங்க....மின்னல பாருங்க அழகா கொடி கொடியா போகுது"

"போகுது...போகுது...ஏன் போகாது.....ரொம்ப நேரம் பாத்துக்கு இருந்தேன்னா கண்ணும் சேர்ந்து போயிரும்..உள்ளே வாடி"

"சும்மா போங்க...உங்களுக்குத்தான் ரசனையே இல்லே....இருங்க இன்னும் கொஞ்ச நேரம் வேடிக்க பார்த்துட்டு வந்துர்றேன்."

"நான் சொல்றத சொல்லிட்டேன்...அதுக்கப்புறம் உன் இஷ்டம்.அப்புறமா கண்ணு போச்சு...மூக்குபோச்சுன்னு சொல்லக்கூடாது ஆமா?"

அவன் சொல்லிட்டு இருக்கும்போதே ஒரு மின்னல்தாங்க மின்னுச்சு....அப்படியொரு வெளிச்சம். அத அப்படியே புடிச்சு சேமிச்சா இன்னும் ஒருவருஷம் ஆற்காடு வீராசாமி கவலையில்லாம இருப்பாரு....அவன் பொண்டாட்டி பட்டுன்னு கண்ணமூடி திறந்தா பாருங்க....ஒண்ணுமே தெரியல...எல்லாப்பக்கமும் இருட்டு .....அய்யய்யோ...புருஷன் சொன்னது உண்மையா போச்சே...எனக்கு கண்ணு குருடா போச்சேன்னு நெனச்சுக்கு ஒப்பாரி வச்சு கதறுனா.....

"நீங்க சொல்லசொல்ல கேக்காம மின்னல பாத்தது தப்புதான்.இப்ப எனக்கு கண்ணு போச்சே...ஒண்ணுமே தெரியலியே...நான் எப்படி இனி குருடியாவே காலந்தள்ளுவேன். ஐயோ...என்ன எப்படியாவது காப்பாத்துங்க..."

"இப்ப என்னாச்சுன்னு இப்படி அழுது ஊரக்கூட்டுறே......கண்ணும் போகல...ஒரு மண்ணும் போகல.....நல்லா பாரு கரண்டு போச்சு.....இப்படி மின்னல் மின்னினா...கரண்டு போகாம என்ன செய்யும்? அதான் உனக்கு ஒன்னும் தெரியல... இப்ப பாரு எல்லாம் தெரியும்" என்றவாறு ஒரு மெழுகுவர்த்தியை கொளுத்தினான்.

ரஹீம் கஸாலி