உண்மையான உதவி

வினோத் பள்ளிக்கூடம் விட்டு சைக்கிளில் வந்து கொண்டிருந்தான். அப்போது "தம்பி... தம்பி...'' என்று யாரோ அழைக்கும் சத்தம் கேட்டு திரும்பிப் பார்த்தான். தலையில் காய்கறிக்கூடை ஒன்றை ஏந்தியபடி முதியவர் ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தார்.

"தம்பி, இந்தக்கூடையை என்னால தூக்க முடியலை. உன்னோட சைக்கிள்ல வச்சு பஸ் நிறுத்தம் வரைக்கும் கொண்டு வந்து தருவியாப்பா? உனக்கு ஒரு ரூபா தர்றேன்!'' என்று வினோத்திடம் கேட்டார் முதியவர்.

`தன் தந்தை பெரிய அரசாங்க அதிகாரி. தினமும் தன்னுடைய கைச்செலவிற்கே ஐம்பது ரூபாய் தருகிறார். இந்த முதியவர் ஒரு ரூபாய் தருவதை ரொம்ப பெருமையாக சொல்கிறாரே!' என்று நினைத்த வினோத்திற்கு, சிரிப்பு வந்தது.

`முதியவரின் தலையிலிருந்த அழுக்கு காய்கறிக்கூடையை சைக்கிளில் வைத்துச் சென்றால் என் மரியாதை என்ன ஆகும்?' என்று நினைத்த வினோத், "இல்லை தாத்தா, நான் அந்த பஸ் நிறுத்தம் வழியாகப் போகவில்லை. வேறு வழியாகப் போகிறேன்!'' என்று பொய் சொன்னான்.

"பரவாயில்லை தம்பி, நீ போ'' என்று அவர் சொன்னதுதான் தாமதம், வினோத் சைக்கிளை வேகமாக மிதித்தான். அவன் வீட்டிற்கு வந்தபோது, வீடு பூட்டிக் கிடந்தது. வேறுவழியின்றி வாசலிலேயே அமர்ந்திருந்தான்.

அரைமணி நேரம் கழித்து ஆட்டோ ஒன்று வீட்டருகில் வந்து நின்றது. வினோத்தின் அம்மா தான் ஆட்டோவிலிருந்து இறங்கினார். தன் அம்மாவோடு வயதான பெண்மணி ஒருவரும் இறங்கி வருவதைக் கவனித்தான் அவன். அழுக்குச் சேலையும், கையில் ஒரு அழுக்குக் கூடையுமாக இருந்த அந்தப் பெண்மணி அருகில் வந்ததும், அவர் யாரென்று புரிந்தது. அவர் இந்தத் தெரு வழியாக கீரை விற்றுச் செல்லும் பாட்டி. அம்மா எதற்காக இந்தப் பாட்டியை வீட்டிற்கு அழைத்து வருகிறார்? என்று வினோத் நினைத்தான்.

கதவைத் திறந்து வீட்டிற்குச் சென்றதும், அந்தப் பாட்டிக்கு குளிர்பானத்தோடு, சில பலகாரங்களையும் உண்ணத் தந்தார் வினோத்தின் அம்மா. வினோத்திற்கு, அம்மாவின் செய்கை பிடிக்கவேயில்லை. சிறிது நேரத்தில் பாட்டி சென்றதும், "எதுக்காக அந்தப் பாட்டியை வீட்டிற்குள் அழைச்சு டிபன் எல்லாம் கொடுத்து அனுப்புறீங்க?'' என்று கேட்டான்.

"அவங்க மட்டும் இல்லேன்னா, இன்னிக்கு நான் வீடு வந்து சேர்ந்திருக்க மாட்டேன். மதியம் மார்க்கெட்டுக்கு போயிருந்தப்ப, ரோட்டைக் கடக்கும் போது கால் தடுக்கி மயக்கம் போட்டு கீழே விழுந்துட்டேன். நல்ல வேளை அந்தப்பக்கமா இந்த அம்மா வந்தாங்க. என்னை அடையாளம் கண்டுபிடிச்சு, உடனே ஒரு ஆட்டோவில ஆஸ்பத்திரிக்கு கொண்டு போனாங்க. இல்லேன்னா, என்னோட நகை, பணத்தையெல்லாம் யாராவது திருடிகிட்டுப் போயிருப்பாங்க. தேவையான நேரத்துல உதவி செய்தவங்களை நாம வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு உபசரிக்கலைன்னா எப்படி?'' என்றார் அவர்.

உடனே அவன் மதியம் நடந்தவற்றை அம்மாவிடம் சொன்னான்.

"வினோத், அந்த முதியவர் தருவதாகச் சொன்ன ஒரு ரூபாய் உனக்கு சிறியதாகத் தோன்றியது. உனக்கு அது தேவையில்லை என்றால் பணமே பெற்றுக் கொள்ளாமல் அவருக்கு உதவி செய்திருக்க வேண்டும். அவரது அழுக்குக்கூடையை சுமந்து வருவது உனக்கு மரியாதை குறைவானது என்று நீ நினைத்தது முற்றிலும் தவறு. ஏழைகளும் நம்மைப் போன்ற மனிதர்கள்தானே?! உதவி மனப்பான்மை என்பது ஏழை-பணக்காரர்கள் என்ற வித்தியாசமின்றி ஏற்பட வேண்டும். நான் வசதியானவள் என்று நினைத்து இந்த மூதாட்டி செய்த உதவியை மறுத்திருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும் சொல்? இயலாத நிலையில் இருப்பவர்களுக்கு இயன்றவர்கள் உதவி செய்ய வேண்டும். அதுதான் உண்மையான உதவி'' என்ற அம்மாவிடம், "இனிமேல் அனைவருக்கும் என்னால் இயன்ற உதவிகளை செய்வேன்'' என்று மகிழ்ச்சியோடு கூறினான் வினோத்.

கீர்த்தி

நல்ல படிப்பினை சொல்ற கதை.பகிரந்தமைக்கு நன்றி சிறுவரே

மிக சிறந்த அறிவுரைகதை

உதவி செய்யும் பக்குவதை ஏற்படுதியது மிக்க நன்றி அண்ணா...