எது சொத்து?

முனுசாமி ஒரு ஏழை விவசாயி. அன்றாடம் கூலி வேலை செய்து பிழைப்பு நடத்துபவர். அவருக்கு நான்கு புதல்வர்கள் இருந்தனர். ஒருவரும் பொறுப்பின்றி அடிக்கடி அடிதடி சண்டையில் இறங்கி காலத்தை வீணாகக் கழித்தனர். முனுசாமி, தாயில்லா தன் மகன்களுக்காக பெரிதும் வருந்தினார். அவர்களை நல்வழிப்படுத்த முடியாமைக்காக மனம் விட்டு நாள்தோறும் அழுதார். இப்படி இருக்கையில் ஒருநாள் முனுசாமி திடீரென்று நோய்வாய்ப்பட்டார். நாளுக்கு நாள் அவர் உடல்நிலை மோசம் அடைந்தது. பிள்ளைகள் அவரைப்பற்றி அலட்டிக் கொள்ளவில்லை.

சில நாட்களில் முனுசாமியின் உடல்நிலை மிக மோசமானது. தான் உயிருடன் இருக்க மாட்டோம் என்று நினைத்த முனுசாமி, கடைசி காலத்திலாவது மகன்களைத் திருத்த விரும்பினார். நான்கு மகன்களையும் அருகில் அழைத்தார்.

தன்னிடம் பெரும் சொத்து இருப்பதாகவும், அதை அவர்களுக்கு கொடுக்க விரும்புவ தாகவும் கூற, நான்கு மகன்களும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு அப்பாவின் முன் கைகட்டி வாய் பொத்தி நின்றனர். இந்த உலகை நினைத்து முனுசாமி சிரித்துக் கொண்டார். அவர் மகன்களோ, `அப்பா ஏதோ நமக்குத் தெரியாமல் புதையல் வைத்திருக்கிறார்' என்றும், அது இருக்கும் இடம் கூறி பிரித்துக் கொடுக்கவே அழைக்கிறார் என்றும் நினைத்து மகிழ்ச்சியுடன் நின்றிருந்தனர்.

"என் செல்ல மகன்களே! என் சொத்தை இப்போது உங்களுக்கு காட்டப்போகிறேன். அதுபடி நடந்தால் நீங்கள் வாழ்வில் எப்போதும் வெற்றி பெறலாம். இந்த சொத்து மற்ற சொத்துக்களைப் போல் செலவு செய்ய செய்ய கரையாது. கவலையே வேண்டாம். நான் கொடுக்க இருக்கும் சொத்தை வாழ்க்கையில் சரியாகப் பயன்படுத்துவீர்களா?'' என்று கேட்கவும், நான்கு புதல்வர்களும் `சரி' என்பதாக வேகமாகத் தலை ஆட்டினர்.

இப்போது முனுசாமிக்கு மேல் மூச்சு, கீழ் மூச்சு வாங்க ஆரம்பித்தது. நான்கு மகன்களும் அப்பாவிடம் பிரியமாக வந்து ஒருவன் அவர் மார்பை நீவி விட, அடுத்தவன் தண்ணீர் கொடுக்க, இன்னொருவன் அவர் கால்களை மெல்ல அமுக்கிவிட, கடைசி மகனோ அப்பாவின் கட்டளைக்காக காத்து நின்றான். அப்போது நால்வரையும் பார்த்து, "இதுவே என் சொத்து'' என்று கூறி இரு கைகளையும் உயரே தூக்கினார் முனுசாமி. ஒரு கை நன்கு மூடி இருந்தது. அடுத்த கை நன்கு திறந்திருந்தது.

"என்ன இதுவா சொத்து?'' என்று மூத்த மகன்கள் கோபத்துடன் தந்தையைப் பார்க்க, நான்காவது மகன் மட்டும், "அப்பா, இப்படி நீங்கள் செய்ததின் பொருள் என்ன?'' என்று கேட்டான்.

"மகனே! `எப்போதும் வாயை மூடியே வைத்திரு' என்பதை என் மூடிய கை உணர்த்தியது. அதேபோல் `எப்போதும் இதயத்தை திறந்து வை' என்பதை என் திறந்த கை உணர்த்தியது'' என்று முனுசாமி கூறவும், அவர் உயிர் பிரியவும் சரியாக இருந்தது. நான்காவது மகன் யோசித்தான்.

"கோபம் தலைக்கேற, அதனால் வாய் வார்த்தை முற்றிதானே சண்டை வருகிறது. வாயை மூடிக்கொண்டால் சச்சரவுக்கும், அதனால் விளைகிற பிரச்சினைகளுக்கும் வழியே இல்லாமல் போகும் அல்லவா? அதேபோல் `இதயத்தைத் திற' என்று கூறினார். நம் இதயத்தைத் திறந்திருந்தால் அனைவரையும் அன்புடன் அரவணைத்துச் செல்லும் பண்பு பிறக்கும். அதனால் அனைவரின் அன்பும், நேசமும் நமக்கு கிடைக்கும்.

எதிரி என்று யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். வாழ்வும் மகிழ்வாகவும், வளமுள்ளதாகவும் இருக்கும். போட்டியும், பொறாமையும், சண்டையும், சச்சரவும் இல்லாத நட்பும், அன்பும் கூடிய வாழ்க்கைதான் இனிக்கும். அந்த வாழ்க்கைதான் உண்மையில் விலைமதிக்க முடியாத சொத்தாகும். இதைத்தான் நமக்கு அப்பா கொடுத்துச் சென்றுள்ளார்'' என்று கூறினான் கடைசி மகன். மற்ற மூவரும் அதை உணர்ந்து, நான்கு மகன்களும் அப்பா தந்த சொத்துபடி வாழ்ந்தனர்.

ஜி. சுப்பிரமணியன்