மகன் செய்த பரிகாரம்

சங்கரன் அலுவலகத்தில் இருந்து வீட்டுக்கு வந்தார். வீட்டுக்குள் ஏற்றுவதற்காக வண்டியைப் பின்னால் இழுத்து முன்புறம் வேகமாகத் தள்ளினார். பின்னால் நின்று கொண்டிருந்த பூனை மீது வண்டி மோதியதில், அலறிக்கொண்டே கீழே விழுந்தது பூனை. ஆனால், அதைப்பற்றிக் கவலைப்படாமல் சங்கரன் உள்ளே சென்று விட்டார்.

அந்தப் பூனையை யாரும் வளர்க்கவில்லை. எல்லோர் வீட்டுக்குள்ளேயும் தானாக நுழைந்து கத்தும். யார் உணவு வைக்கிறார்களோ... அதைச் சாப்பிட்டு விட்டு அமைதியாகப் போய் விடும். இன்றும் சங்கரன் வீட்டிற்குள் போக வந்ததுதான் அடிபட்டு மயங்கி விழுந்தது.

இதைக்கண்ட சங்கரன் மகன் பாபு, "அய்யோ... பூனை அடிபட்டு விழுந்துடுச்சே?'' என்று சொல்லிக்கொண்டே பூனையைத் தூக்கினான். முகத்திலும், தலையிலும் அடி பட்டு ரத்தம் வழிந்து கொண்டிருந்தது. உடனே அதைத் தூக்கிக் கொண்டு பக்கத்துத் தெருவில் உள்ள கால்நடை மருத்துவமனைக்குச் சென்றான். மருத்துவர் பூனையின் காயங்களைச் சுத்தம் செய்து மருந்து வைத்து கட்டு போட்டார்.

வீட்டிற்கு நேரம் கழித்து வந்த பாபுவை, ``எங்கடா ஊரை சுத்திட்டு வர்ற? ஆறாம் வகுப்புப் படிக்கும் போதே ஊர் சுத்துற புத்தியா?'' என்று அடிப்பதற்காகக் கை ஓங்கினார் சங்கரன்.

``நான் ஒன்றும் ஊர் சுத்தப் போகல. உங்க வண்டியில பூனையை அடிச்சிப் போட் டுட்டுப் போனீங்களே, அதை மருத்துவ மனைக்கு எடுத்துக்கிட்டுப் போய் காப் பாத்தி கொண்டு வந்திருக்கேன். இதோ பாருங்க...'' என்று கோபத்தோடு பூனை யைக் காட்டினான்.

பூனையைப் பார்த்ததும் சங்கரன் மனம் கலங்கியது. அடிப்பட்ட பூனையைப் பார்த் தும் பார்க்காமல் போன குற்ற உணர்வு அவரை முள்ளாகக் குத்தியது. பூனையும் ஓர் உயிர் தான் என்று எண்ணிக் காப் பாற்றிய பாபுவை நினைத்து மனதுக்குள் ளாகவே வெட்கப்பட்டார். சிறுவனுக்கு இருக்கும் அக்கறை பெரியவனான எனக்கு எங்கே போனது என அவருக் குள்ளாகவே கேள்வி கேட்டுக் கொண்டார்.

``சரி... சரி... இது குணமாகுற வரைக்கும் வீட்டிலேயே வச்சி நீயே கவனி'' என்று அக்கறையோடு சொன்னார்.

``இத தெருவுல விடச் சொல்வீங்களோன்னு பயந்துக்கிட்டு இருந்தேன். ரொம்ப நன்றிப்பா'' என்றபடி பூனையை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டுக்குப் பின்புறமாக இருந்த அறைக்கு மகிழ்வோடு ஓடினான் பாபு.

தனக்காக மகன் செய்த பரிகாரத்தைக் கண்டு மகிழ்ந்தார் சங்கரன்.

தா. ஆறுமுகம்