மாறுகிறான் ஒரு மாணவன்

வாசுவுக்குப் படிப்பில் கவனம் செல்லவில்லை. தவிப்போடு யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

`பணத்துக்கு என்ன செய்வது...? சரியாகப் பத்தரை மணிக்கெல்லாம் நண்பர்கள் சினிமா தியேட்டருக்கு வந்துவிடுவார்களே?'

அரைமணி நேரமாக யோசித்துக் கொண்டிருந்த வாசுவின் மூளையில் திடீரென அந்தச் சிந்தனை பளீரிட்டது. கையிலிருந்த ஒன்பதாம் வகுப்பு ஆங்கிலப் புத்தகத்தைக் கீழே வைத்தான்.

"அம்மா...''

"என்னடா?''

"இந்த ஆங்கிலப் புத்தகத்துக்கு நோட்ஸ் வாங்கணும். அப்பதான் நல்லா படிக்க முடியும். நோட்ஸ் வாங்கறதுக்கு எனக்கு முப்பது ரூபா வேணும்.''

"முப்பது ரூபாயா?'' சாவித்திரியின் முகத்தில் சோகம் கெட்டியாக அப்பிக் கொண்டது.

குங்குமப் பொட்டு இல்லாத பாழ் நெற்றியில் லேசான வியர்வைப் பூக்கள் பூக்க ஆரம்பித்தன. இரண்டு நிமிட யோசனைக்குப் பிறகு...

"வாசு, கொஞ்ச நேரம் இரு. பணம் வாங்கிட்டு வாரேன்'' என்று வெளியே நடக்க ஆரம்பித்தார் சாவித்திரி.

முப்பது நிமிடங்கள் கழித்து சாவித்திரி பணத்துடன் வர...

பணத்தை வாங்கி மகிழ்ச்சியோடு பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்ட வாசு, "நான் ஸ்கூலுக்குப் போறேம்மா'' என்றான் உற்சாகமாக.

"போயிட்டு வா'' என்று சொல்லிக் கொண்டே சாவித்திரி சமையலறைக் குள் நுழைந்தார்.

பள்ளிக்குச் செல்லும் பாதைக்கு எதிர்ப் புறத்தில் இருந்த பாதையில் வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தான் வாசு.

மணி பத்தரை ஆனது.

சொன்னபடியே அருள், பிரதாப் ஆகியோர் அங்கு வந்துவிட...

வாசு மூன்று டிக்கட்டுகள் வாங்கி னான். திரையரங்குக்குள் சென்று அமர்ந்தார்கள். விரைவில் படம் ஆரம்ப மாகிவிட்டது. ஒரு மணி நேரம் கரைய...

திடீரென வாசுவின் வயிற்றில் சங்கடம்.

``டேய் பிரதாப்... வயிறு ஒரு மாதிரியா இருக்கு. டாய்லெட்டுக்குப் போயிட்டு வந்திடுறேன். நீங்க படம் பார்த்துட்டு இருங்க...'' என்று சொல்லிவிட்டு இருட்டில் ஊர்ந்து வந்து கழிப்பறையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான்.

கழிப்பறையை யாரோ தண்ணீர் ஊற்றிச் சுத்தப்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் ஓசை கேட்டது. யாரோ சுத்தம் செய்கிறாÖர்கள் என நினைத்துக் கொண்டு யதார்த்தமாக உள்ளே சென்ற வாசு அடுத்த நொடியில் பெரிதாக அதிர்ந்தான்.

அவனுடைய அம்மா சாவித்திரிதான் கழிவறையை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்.

அந்தப் பக்கமாக திரும்பி நின்ற சாவித்திரி, நல்ல வேளையாக வாசுவைப் பார்க்கவில்லை.

வெளியே வந்துவிட்டான் வாசு. `பக்கத்து வீடுகளில் அம்மா பாத்திரம் கழுவும் வேலை செய்வதை பார்த்திருக்கிறேன். இந்த வேலையைக் கூடவா செய்கிறார்கள்?' என்று நினைத்த அவனுக்கு இதயத்தில் யாரோ கண்ணாடிச் சில்லுகளை செருகுவது போல இருந்தது.

செக்ïரிட்டி கதவுகளைத் திறந்துவிட, சாவித்திரி வேகமாக வெளியேறினார்.

கேட் கீப்பரை அவசரமாக அணுகினான் வாசு.

``இப்ப போறாங்களே அந்த அம்மா எவ்வளவு நாளா இந்த வேலை பார்க்குறாங்க?'' என்று கேட்டான் படபடப்போடு.

``அதை ஏன் கேக்குற தம்பி? ஒரு மாசத்துக்கு முன்னால இந்த வேலை காலியா இருக்குது செய்யறியான்னு நான் அந்த அம்மாவைக் கேட்டேன். என்னைத் திட்டு திட்டுன்னு திட்டி இந்த வேலையெல்லாம் செய்ய மாட்டேன்னு சொல்லிச்சு. ஆனா இன்னிக்குக் காலைல வலிய வந்து இந்த வேலையைச் செய்யறேன்னு ஒத்துக்கிட்டு தியேட்டர் மேனேஜர்கிட்ட முப்பது ரூபாய் பணம் வாங்கிட்டுப் போச்சு. இந்த அம்மாவோட மகன் ஒன்பதாவது படிக்கிறானாம். அவனுக்கு நோட்ஸ் வாங்கறதுக்கு முப்பது ரூபா வேணுமாம். எங்கெங்கயோ கடன் கேட்டுப் பாத்திருக்கு. கெடைக்கல. இங்க வந்து இந்த வேலைக்கு ஒத்துக்கிச்சு'' என்று அவர் சொன்னார்.

``அம்மா'' என்று கத்த வேண்டும் போல இருந்தது வாசுவுக்கு.

கஷ்டப்பட்டு அடக்கிக் கொண்டான். ஆனால் அவன் கண்களில்
கண்ணீர் குளம் கட்டிவிட்டது.

`நான் படித்து முன்னுக்கு வரவேண்டும் என்பதற்காக அம்மா எவ்வளவு கஷ்டப்படுகிறார்? ஆனால் நான்...?' நினைக்கவே வாசுவுக்கு வெட்கமாக இருந்தது.

`இனி நாம் நன்றாகப் படிக்க வேண்டும். முன்னுக்கு வர வேண்டும். தீய நண்பர்களை ஒதுக்கிவிட வேண்டும். பொன்னான நேரத்தை சினிமா போன்ற பொழுதுபோக்குகளில் வீணடிக்கக் கூடாது. நாம் சம்பாதித்து அம்மாவை நிம்மதியாக வாழ வைக்க வேண்டும்' என்ற எண்ணங்கள் அவன் மூளையில் பளீரிட...

திறந்திருந்த கேட் வழியே பள்ளியை நோக்கி வேகமாக ஓட ஆரம்பித்தான் வாசு.

Sentimental Touch!

ரிபாஸ் wrote:

தம்பி என்ன கை தட்டுறீங்க. உங்களுக்கான கதை தான் இது. இனிமேலாவது
திருந்துங்க. புருஞ்சுதா?