கிறுக்கு ராஜாக்களின் கதை - முகில்

முகில் WARNING: இந்தத் தொடரை வாசிப்பது உங்கள் மனநலனுக்குத் தீங்கானது

திகுதிகுவென வீட்டில் பரவ ஆரம்பித்தது தீ. வீட்டுக்காரன் பதறிப் போனான். நேரங்கெட்ட நேரத்தில் நின்றாடிய நெருப்பை அணைக்க முடியும் என்று தோன்றவில்லை. மனைவி, பிள்ளைகளை வெளியே இழுத்துப் போட்டான். ‘‘ஐயோ... எல்லாம் போச்சே!’’ என்று மனைவியின் கதறல் பின்னணி இசையென ஒலிக்க... அக்னி, பிரவேசம் செய்த வீட்டுக்குள் அவனும் பிரவேசித்தான். இன்சூரன்ஸ் இல்லாத காலம். இயன்ற அளவு பொருள்களை வெளியில் எடுத்துப் போட்டால் நஷ்டம் குறையும்.

அனலை உணர்ந்து வந்தான் பக்கத்து வீட்டுக்காரன். ‘அய்யகோ! அடுத்த வீட்டில் தீ... உதவி செய்வதே நீதி!’ - நொடியும் தாமதிக்காமல் நெருப்பைத் தாண்டிக் குதித்தான். அந்த வீட்டுக்காரனுடன் இணைந்து சில பொருள்களை மீட்க உதவினான். ஆனால், அவனும் சபலங்கள் நிறைந்த சராசரி மனிதன்தானே. எரியும் வீட்டிலுள்ள ஒரு சிறிய பொருளின் மீது ஆசைத்தீ பற்றியது. அதை எடுத்து அவசர அவசரமாகத் தன் உடைக்குள் மறைத்தான்.

ஆனால், வீட்டுக்காரனுக்கு சி.சி.டி.வி-யின் கண்கள். கண்டுபிடித்துவிட்டான். ‘‘அடேய் கிராதகா! என் வீட்டிலா திருடுகிறாய்?’’ என்று கத்தினான். அவன் கண்களில் நெருப்பைவிட அதிகத் தகிப்பு. நெஞ்சில் ஓங்கி ஒரே மிதி. நெருப்பில் விழுந்தான் பக்கத்து வீட்டுக்காரன். உடை பற்றிக்கொள்ள, கதறி எழுந்து ஓடியவனை, அடித்து உதைத்து மீண்டும் நெருப்பில் தள்ளி உயிரோடு எரித்தான். தீ தின்று முடித்த வீட்டில் பக்கத்து வீட்டுக்காரனும் சாம்பலாகிக் கிடந்தான்.

ஊர்ப் பஞ்சாயத்து கூடியது. நீதிபதிகள் விசாரித்தார்கள். ‘‘தீப்பிடித்த என் வீட்டில் திருடினான். அதனால்தான் அவனைத் தீக்கிரையாக்கினேன்’’ என்றான் வீட்டுக்காரன். ‘‘நீயொரு நீதிமான்! நீதியானை! நீதிசிங்கம்!’’ என்னும் ரீதியில் பஞ்சாயத்தார் வாழ்த்த, ஊரே அந்தக் கொலைகாரனைக் கொண்டாடியது.

‘இதென்ன காட்டு மிராண்டித்தனம்’ என்று பொங்க வேண்டாம்! ‘தீப்பிடித்த வீட்டில் உதவி செய்யச் சென்றவன் ஏதாவது திருடினால், அவனை அந்தத் தீயிலேயே தள்ளி எரிக்கலாம்’ என்பதே அப்போது அங்கே சட்டம். ஆம், அவர்களின் பேரரசர் அப்படித்தான் சட்டம் இயற்றியிருந்தார்.

அங்கே என்றால் எங்கே? எப்போது? யார் அந்தக் கூறுகெட்ட பேரரசர்?

ஹம்முராபி.


சுமார் 3,800 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்வாங்கு வாழ்ந்த மாமன்னர். தந்தையை அடித்துத் துரத்திவிட்டு அமோரிட் நாட்டின் அரியணையைக் கைப்பற்றிய உத்தமபுத்திரர். வெறும் 50 சதுர மைல் பரப்பளவு கொண்ட ராஜ்ஜியத்தின் ராஜாவாகத்தான் தொழிலை ஆரம்பித்தார். தன் வீரத்தாலும் சாதுரியத்தாலும் மெசோபடோமியாவின் பல்வேறு பகுதிகளை வென்று, முதலாம் பாபிலோனியப் பேரரசைக் கட்டியெழுப்பிய பாபிலோனிய பல்வாள் தேவனாக வரலாற்றில் நின்றார். அன்னாரது ஆட்சிக்காலம் கி.மு. 1792 முதல் கி.மு. 1750 வரை.

வெவ்வேறு பிரதேசங்களைக் கைப்பற்றி, வேறு வேறு மொழி பேசும் மக்களை அடக்கியாள்வது எவருக்கும் கடினமான விஷயம்தான். ஆகவே ஹம்முராபி, தன் பேரரசின் எல்லா பகுதிகளுக்கும் நிபுணர்களை அனுப்பினார். எங்கெங்கே, என்னென்ன மாதிரியான சட்டங்களெல்லாம் புழக்கத்தில் இருக்கின்றன என்று திரட்டினார். அவற்றையெல்லாம் ஆராய்ந்து, வெட்டி, ஒட்டி, திருத்தம் செய்து, கூடுதலாகத் தனது அனுபவ மசாலாவைச் சேர்த்து, பாபிலோனியப் பேரரசு முழுமைக்குமான புதிய சட்டத்தொகுப்பை உருவாக்கினார்.

இதுவே நமக்குக் கிடைத்திருக்கும், மனிதக் குல வரலாற்றின் மிகப் பழைமையான முதல் சட்டத் தொகுப்பு. ஹம்முராபியின் முழுமையான சட்டங்கள் செதுக்கப்பட்ட கல்வெட்டு, கி.பி. 1902ல் பிரெஞ்சு தொல்லியல் ஆய்வாளர்களால் ஈரானின் சுஸா நகரில் கண்டறியப்பட்டது. (தற்போது பாரிஸின் லூவர் அருங்காட்சியகத்தில் உள்ளது.)

நம் ஆள்காட்டி விரல் வடிவிலான, ஏழு அடி நான்கு அங்குலம் உயரமுள்ள கல் ஒன்றில், அக்காடியன் (Akkadian) மொழியில் இவை செதுக்கப்பட்டுள்ளன. வணிகம், அடிமைகள், திருட்டு, வேலை, விவசாயம், விவாகரத்து, குடும்பம், சமூகம் என்று பல்வேறு பிரிவுகளில் 282 சட்டங்களை ஹம்முராபி அருளியிருக்கிறார்.

‘இந்த மண்ணைத் தீய சக்திகளிடமிருந்து காக்கவும், ஏழைகளை அநியாயங்களிலிருந்து பாதுகாக்கவும், கடவுளர்கள் என்னைத் தேர்ந்தெடுத்து இந்தச் சட்டங்களை அருளினர்’ என்று ஹம்முராபியே இந்தச் சட்டத் தொகுப்புக்கு முன்னுரை கொடுத்துள்ளார். இதைக் காப்பி பேஸ்ட் செய்துதான் அவருக்குப் பின்வந்த பல்வேறு ஆட்சியாளர்கள் நீதியை நிலைநாட்டியிருக்கின்றனர் என்கிறது வரலாறு. சரி, ஹம்முராபியின் சட்டங்களில் அப்படி என்ன சிறப்பு?

புயலா, மழை பொய்த்துவிட்டதா, இன்ன பிற காரணங்களால் அந்த ஆண்டில் விளைச்சல் இல்லையா? விவசாயக் கடன் வாங்கியவர்கள் திருப்பிச் செலுத்த வேண்டாம். கடன் கொடுத்தவர்கள் தம் கடன் பட்டியலை அழித்துவிட வேண்டும். (வாயில் எலி கவ்வி, நிர்வாணப் போராட்டம் நடத்தாமலேயே விவசாயக் கடன் ரத்தைச் சாத்தியப்படுத்தியிருக்கிறார் ஹம்முராபி தி கிரேட்!)

ஒரு பெண் தன் கணவனோடு வாழ விருப்பமில்லை என்று தெரிவித்தால், கணவனும் அதற்குச் சம்மதித்துவிட்டால், அந்தப் பெண் தன்னுடைய தந்தை வீட்டிலிருந்து வரதட்சணையாகக் கொண்டு வந்த பொருள்களையெல்லாம் திரும்ப எடுத்துக் கொண்டுக் கிளம்பி விடலாம். (இதுவல்லவோ பெண் சுதந்திரம்!)

ஒரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஆண் காணாமல் போய்விட்டாலோ, கடத்தப்பட்டுவிட்டாலோ, அவனுடைய குடும்பத்தை உற்றார், உறவினர்கள் தக்க உதவிகள் செய்து காப்பாற்ற வேண்டும். (என்னவொரு மனிதநேயம்!)

ஒரு நீதிபதி சொன்ன தீர்ப்பு தவறு என்று பின்பு கண்டறியப்பட்டால், அவருக்கு 12 மடங்கு அபராதத் தொகை விதிக்கப்படும். பதவி நீக்கத் தண்டனையும் உண்டு. (ஆம், அநீதிபதிக்கும் ஆப்பு உண்டு.)

‘அடடே... அத்தனை சட்டங்களும் அருமையாக இருக்கின்றனவே’ என்று லைக், லவ், வாவ் பொத்தான்களை அவசரப்பட்டு அழுத்த வேண்டாம். கோபம் மற்றும் சோக பொத்தான்களுக்கும் ஏகப்பட்ட வேலை கிடக்கிறது.

தகாத வழியில் பிறந்த ஒருவன், தன்னை வளர்க்கும் தாய் அல்லது தந்தையைப் பார்த்து, ‘‘நீ என் அம்மாவே இல்லை’’ அல்லது ‘‘நீ என் அப்பாவே இல்லை’’ என்று சொன்னால், அவனது நாக்கு இழுத்து வைத்து நறுக்கப்படும். ஒருவன் கோபத்தில் அவனது தந்தையைத் தாக்கினால், அவனது கைகள் வெட்டப்படும். ஓர் அடிமை தன் எஜமானைப் பார்த்து ‘‘நீ என் முதலாளி இல்லை’’ என்று முனங்கினாலும் அவன் காதுகள் அறுக்கப்படும்.

தன் மனைவியின் நடத்தையில் ஒருவனுக்குச் சந்தேகம் எழுந்தால், அவள் கட்டிலும் கலவியுமாகப் பிடிபடா விட்டாலும், அவளை யூப்ரடிஸ் நதி வெள்ளத்தில் தூக்கி எறிந்து விடலாம். அவள் உத்தமி என்றால் கடவுளே கரை சேர்த்துவிடுவார். இல்லையென்றால் மூழ்கி இறந்து விடுவாள். அதேசமயம், ஆண்கள் படி தாண்டினால் அது குற்றமில்லை. மனைவியல்லாமல் வேறொரு பெண்ணை ஒருவன் கர்ப்பமாக்கினால், அவனுக்கு வெறும் அபராதம்தான். பிரசவத்துக்குப் பின் அந்தப் பெண் இறந்துபோனால், அவள் பிரசவித்தது பெண் குழந்தையென்றால், அதன் ஆயுளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்படும்.

ஒருவன் மீது ஒரு குற்றம் சாட்டப்படுகிறது. தன்னை நிரபராதி என நிரூபிக்க இயலாத அவனை, ஆற்றின் ஆழமான பகுதியில் தள்ளிவிடுவார்கள். அவன் மூழ்கிச் செத்துவிட்டால், அக்மார்க் குற்றவாளி. அவனுடைய வீடு, குற்றஞ்சாட்டியவனுக்குச் சொந்தமாகிவிடும். நீந்தி மேலேறி வந்துவிட்டால் அவன் நிரபராதி. குற்றஞ்சாட்டியவனுக்கு மரணதண்டனை விதிக்கப்படும். அவன் வீடு, தப்பித்தவனுக்குச் சொந்தமாகிவிடும். (நிரபராதியாக இருந்து நீச்சல் தெரியாவிட்டால் என்ற கேள்விக்கெல்லாம் ஹம்முராபி இடமளிக்கவில்லை.)

ஒரு மேஸ்திரி கட்டிக்கொடுத்த வீட்டின் சுவர் இடிந்துவிட்டால், அதை அவரே தன் செலவில் சரிசெய்து தர வேண்டும். சுவர் இடிந்து வீட்டுக்காரன் செத்துப் போனால், மேஸ்திரிக்கு மரணதண்டனை. சுவர் இடிந்து வீட்டுக்காரனின் மகன் செத்துப் போனால், மேஸ்திரியின் மகனும் கொல்லப்படுவான்.

ஒருவன் அடுத்தவனது கண்ணைத் தோண்டி விட்டால், அவன் கண்ணைப் பதிலுக்குத் தோண்டி விடலாம். பல்லை உடைத்துவிட்டால், உடைத்தவனின் பல்லை உடைக்கலாம். எலும்பென்றால் பதிலுக்கு எலும்பை முறிக்கலாம். இதுபோன்ற ரத்தம் தெறிக்கும் ரிவெஞ்ச் சட்டங்களை அறிமுகப்படுத்தியது அண்ணன் ஹம்முராபியே! ஆனால், இதிலும் வர்க்க பேதங்கள் உண்டு. உயர்குடியைச் சேர்ந்தவன் சாதாரணனின் கண்ணை நோண்டினாலோ அல்லது வேறு ரகக் குற்றங்கள் செய்தாலோ, வெறும் அபராதம் மட்டுமே விதிக்கப்பட்டது. மரண தண்டனையெல்லாம் கிடையாது.

கர்ப்பமாக இருக்கும் அடிமைப்பெண்ணை உயர்குடிக்காரன் கொன்றுவிட்டால் அதற்கும் அபராதம் மட்டுமே. அதேசமயம் கர்ப்பமாக இருக்கும் உயர்குடி அல்லது நடுத்தர வர்க்கப் பெண்ணைக் கொன்றால், பதிலுக்குக் குற்றவாளியின் அப்பாவி மகளும் கொல்லப்படுவாள்.

கள்ளக் காதல் ஜோடி ஒன்று, தம் அசல் இணையைக் கொல்லத் திட்டமிட்டால், அவர்களிருவருமே கழுமரத்தில் ஏற்றப்படுவர். ஒரு தாய் முறையற்ற உறவில் ஈடுபட்டால், அவள் ஜோடியுடன் சேர்த்து உயிருடன் எரிக்கப்படுவாள்.

குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டால் குற்றவாளி காலி; இல்லையேல் குற்றம் சுமத்தியவனுக்கு உயிர் இருக்காது. இப்படி ஏகப்பட்ட மரண தண்டனைகளும், உயிரை வதைக்கும் கிறுக்குத்தனமான தண்டனைகளும் நிறைந்ததே ஹம்முராபியின் காலம்.

இன்னொரு கோணத்தில் பார்த்தால், நாகரிகம் பெரிதாக வளராத பண்டைக் காலத்தில், மூர்க்கமான குடிமக்களுக்கு மூக்கணாங்கயிறு போட இப்பேர்ப்பட்ட அதிரடிச் சட்டங்கள் தேவைப்பட்டிருக்கலாம். ஆகவே ஹம்முராபியைக்கூட அரை மனத்துடன் மன்னித்துவிடலாம். ஆனால், நாகரிகமும் அறிவியலும் வளர்ந்த பிற்காலத்திலும்கூட அரை மெண்டலாக ஆட்சி செய்த பலர் வரலாற்றில் வலம் வந்திருக்கிறார்கள். (டிஜிட்டல் யுகத்திலும் உலகை வலம் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.)

மதிகெட்டவர்கள். மறை கழன்றவர்கள். குரூரர்கள். காமக்கொடூரர்கள். அதிகாரப் போதை அரக்கர்கள். மமதையேறிய மூடர்கள். வக்கிர வஞ்சகர்கள். ரத்தவெறி ராட்சஷர்கள். பித்தேறிய பிணந்தின்னிகள். எம்மொழியாலும் விவரிக்க இயலா தனிவழிச் சனியன்கள்... ஆண் பெண் பேதமின்றி இப்படிப்பட்ட கிறுக்குப் பிறவிகளே ஒவ்வோர் அத்தியாயத்திலும் உங்களைத் தேடி வர இருக்கிறார்கள். எதற்கும் ஜாக்கிரதையாக இருங்கள்.

‘‘எனக்கு அ... அடுத்து... அரியணை ஏ... ஏற வேண்டியது... ஜஸ்டின்!’’

கி.பி. 565 நவம்பர் 14 நள்ளிரவில் பைசாந்தியப் பேரரசர் முதலாம் ஜஸ்டினியன், தமது மரணப்படுக்கையில் கூறிய இறுதி வார்த்தைகள் இவை என்று நம்பப்படுகிறது. அதை உடனிருந்து கேட்ட ஒரே நபர், அரண்மனையின் தலைமை அதிகாரி பொறுப்பிலிருந்த கல்லினிகஸ். இந்த விஷயத்தை அவர்தான், பேரரசி தியோடோராவிடம் கொண்டு போய்ச் சேர்த்தார்.

83 வயதுவரை வாழ்வாங்கு வாழ்ந்துவிட்டுத்தான் இறந்து போயிருக்கிறார் என்றாலும், ஜஸ்டினியனின் மரணம் பைசாந்தியப் பேரரசுக்கு பேரிழப்பே. காரணம், இவரின் 38 வருட ஆட்சிக்காலம், பைசாந்தியப் பேரரசின் பொற்காலம். இத்தாலியின் பெரும் பகுதி, பால்கன் பகுதிகள், ஸ்பெயினின் தெற்கில் ஒரு பகுதி, வட ஆப்ரிக்காவில் சில பகுதிகள் என்று பைசாந்தியப் பேரரசின் எல்லைகளை ஏராளமாக விரிவாக்கியவர் இவரே. ரோமானியச் சட்டங்களை நெறிப்படுத்தி, தன் ராஜ்ஜியத்தில் அமலுக்குக் கொண்டு வந்தவர். மத்தியத் தரைக்கடலைச் சுற்றி மீண்டும் வலுவான ரோமப் பேரரசை நிறுவ வேண்டும் என்பது இவரது பெருங்கனவு. அது அரைகுறையாக நிறைவேறுவதற்கு முன்பாக, கிழவர் மண்டையைப் போட்டுவிட்டார்.

அடுத்தது?

ஜஸ்டினியனுக்கு நேரடி வாரிசு கிடையாது. ‘உங்களில் யார் அடுத்த பேரரசர்?’ போட்டியில் ஜஸ்டினியன் பரம்பரையில் வந்த ஏழு பேர் எதிரும் புதிருமாக முறைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அதனால் என்ன? அவரே ‘ஜஸ்டின்’ என்று ஒரு நாமகரணத்தைச் சொல்லிவிட்டாரே என நினைக்கலாம். என்றாலும் குழப்பமிருந்தது. காரணம், ஏழு பேரில் இரண்டு ‘ஜஸ்டின்’கள் இருந்தார்கள்.

ஒருவர் ஜஸ்டினியனின் உறவினரும், படையின் முதன்மைத் தளபதியுமான ஜெர்மானஸின் மகன் ஜஸ்டின். இந்த ஜஸ்டின் கல்வி அறிவும், போர் அனுபவங்களும், தலைமைப் பண்பும் மிக்கவர். ஜஸ்டினியனின் மனம் கவர்ந்த வலிமையான தளபதி. பேரரசர் ஆவதற்குரிய பத்துப் பொருத்தங்களும் நிரம்பியவர்.

இன்னொருவர், ஜஸ்டினியனின் சகோதரி விஜிலாண்டியாவின் மகனான ஜஸ்டின். கல்வி அறிவு கொண்டவர் என்றாலும், வலிமையோ, போர் அனுபவங்களோ இல்லாதவர். சொகுசு சுந்தரர்.

‘இருவரில் எந்த ஜஸ்டினாக இருக்கும்’ என்று கல்லினிகஸ் குழம்ப, பேரரசி தியோடோரா யோசிக்கவே இல்லை. ஜெர்மானஸை அவருக்குப் பிடிக்காது. ஆகவே ஜெர்மானஸின் மகனைப் புறந்தள்ளினார். இன்னொரு ஜஸ்டின், அவரது செல்ல மருமகளான சோஃபியாவைத் திருமணம் செய்து கொண்டிருந்தார். ஆகவே இரண்டாவது ஜஸ்டினையே ‘பைசாந்தியப் பேரரசர் இரண்டாம் ஜஸ்டின்’ என்று அறிவிக்க முடிவெடுத்தார் தியோடோரா. அந்த ஜஸ்டினுக்கு ரகசிய அழைப்பு அனுப்பப்பட்டது.

தலைநகர் கான்ஸ்டான்டிநோபிள் அரண்மனையைச் சுற்றி பலத்த காவல். ஏற்கெனவே அங்கே செனட் உறுப்பினர்கள் வரவழைக்கப்பட்டிருந்தார்கள். தியோடோராவின் உத்தரவுப்படி இரண்டாம் ஜஸ்டினை அடுத்த பேரரசராக ஒருமனதாக அவர்கள் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். ‘‘பேரரசர் ஆவதற்கு உங்களுக்குச் சம்மதமா?’’ என்று மதகுரு ஒப்புக்குக் கேட்பது மரபு. ‘‘அய்யகோ! என்னால் இயலாது’’ என்று போலியாக நடித்து மறுப்பதும் மரபே. பின்பு, ‘‘உங்களுக்காக இந்தச் சுமையை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்’’ என்று சீன் போடுவதும் நடக்கும். அதையெல்லாம் இரண்டாம் ஜஸ்டினும் செவ்வனே செய்தார். தனது 45-வது வயதில், பைசாந்தியப் பேரரசராகச் சத்தமின்றி முடிசூட்டிக் கொண்டார். அதன்பிறகே, ஜஸ்டினியனின் இறப்புச் செய்தி வெளியிடப்பட்டது. தேசம் கண் கலங்கியது.

இரண்டாம் ஜஸ்டினின் ஓப்பனிங் இன்னிங்ஸ் நன்றாகத்தான் இருந்தது. முதல் காரியமாக, தன் மனைவி சோஃபியாவைப் பேரரசியாக அறிவித்தார். பழைய கடன்களை அடைத்தார். மக்களுக்குச் சுமையாக இருந்த சில வரிகளை நீக்கினார். காலியாகக் கிடந்த கஜானாவை நிரப்ப பொருளாதாரச் சீர்திருத்த நடவடிக்கைகளையும் மேற்கொண்டார்.

எல்லையில் சில முரட்டு இனக்குழுக்களுடனான மோதல் வாடிக்கையாக இருந்தது. அவர்களுக்கெல்லாம் மானியங்களும் லஞ்சமும் கொடுத்துக் கட்டுப்படுத்தி வைத்திருந்தார் முன்னாள் பேரரசர். ஜஸ்டின் அந்த மானியங்களை நிறுத்தினார். உடனே எல்லைகளில் பதற்றம். அவார், லொம்பார்ட்ஸ் போன்ற இனக்குழுக்கள் அட்டூழியங்களை ஆரம்பித்தனர். அவர்களை அடக்க, துருக்கியர்களுடன் கைகோத்துக் கொண்டு படைகளை அனுப்பினார் ஜஸ்டின். செலவுதான் இழுத்துக்கொண்டே போனதே தவிர, எதிரிகளை அடக்க முடியவில்லை. இந்தப் பிரச்னை ஒருபுறம் இழுத்துக் கொண்டிருக்கும்போதே, தேவையே இன்றி கிழக்கு எல்லையில் பெர்சியாவின் மீது படையெடுத்தார். பெர்சியர்களின் வசமிருந்த அர்மேனியாவின் சில பகுதிகளை பைசாந்தியர்கள் கைப்பற்றினர். பதிலுக்கு பெர்சியர்கள் படை திரட்டி வந்தபோது, பைசாந்தியர்களால் கட்டுப்படுத்தவே இயலவில்லை.

போர் அனுபவமின்மை. திட்டமிடுதலில் திறமையின்மை. தளபதிகள் மீது நம்பிக்கையின்மை... இந்த இன்மைகளால் கடும் இன்னல்களுக்கு ஆளானார் இரண்டாம் ஜஸ்டின். கோபத்தின் விளைநிலமானார். அதனால் முட்டாள்தனங்கள் தொடர்ந்தன. முன்னேறிவந்த பெர்சியப் படைகள், பைசாந்தியப் பேரரசின் முக்கிய நகரங்களுள் ஒன்றான தாராவைக் கைப்பற்றின.

ஜஸ்டினியன் விரிவுபடுத்திய பைசாந்தியப் பேரரசின் பல பகுதிகளை இழந்து, தோத்தாங்குளியாகத் துவண்டு போனார் ஜஸ்டின். மனஅழுத்தம் எகிறியது. மூளை பிசகியது. பேச்சு உளறலானது. நடவடிக்கைகள் நகைப்புக்குள்ளாயின. ‘பேரரசர் எப்போது என்ன செய்வார்...’ என்ற பீதி அரண்மனை வளாகத்தில் எப்போதும் நிலவியது. ‘‘போச்சு... பேரரசர் ஓட ஆரம்பித்துவிட்டார்’’ என்று யாராவது பதறுவார்கள். பிரேக் பிடிக்காத தண்ணீர் லாரி போல அரண்மனையின் பரந்த முற்றங்களில் ஜஸ்டின் தறிகெட்டு ஓடிக் கொண்டிருப்பார். சேவகர்கள் அங்குமிங்கும் பாய்ந்து அவரைப் பிடிக்க முயற்சி செய்வார்கள். ஆயிரம் அழிச்சாட்டியங்கள் செய்தாலும் ‘ஹானரபிள் அரசர்’ அல்லவா. அவருக்கு வலிக்காமல், காயப்படுத்தாமல் பிடித்துத் தொலைக்க வேண்டும்! ஆனால், ஜஸ்டினோ தன்னைப் பிடிப்பவரை நன்றாகக் கடித்து வைத்துவிடுவார். அவர் வலியை வெளிக்காட்டக்கூடாது. என்ன இருந்தாலும், கடித்ததுப் பேரரசர் அல்லவா? வாயில் ரத்தம் வழிய புன்னகை செய்வார், அப்பாவி முகத்துடன்.

ஒருநாள்... ‘‘பேரரசியாரே! பேரரசர் சாளரத்தின் மீதேறி நின்று, குதிக்கப் போவதாக மிரட்டுகிறார்’’ – ஓடோடி வந்து பதறினான் ஒருவன். அவரைக் கீழே இறக்குவதற்குள் பெரும்பாடாகிவிட்டது. சோஃபியா, பேரரசர் புழங்கும் அறைகளிலுள்ள சாளரங்களுக்கெல்லாம் கம்பி பொருத்த ஏற்பாடு செய்தார்.

சில நேரங்களில் பேரரசர் கட்டிலுக்கடியிலோ, மெத்தைக்கு அடியிலோ அமைதியாகக் கிடப்பார். ஆள் இருப்பதே தெரியாது. ஆனால், எப்போது எப்படி மாறுவார் என்பது புரியாது. ஆக, பேரரசர் விழித்திருக்கும் நேரமெல்லாம் அவரது வெறியைக் கட்டுப்படுத்துவதற்காக இசைக்கருவிகள் இசைக்கப்பட்டுக்கொண்டே இருந்தன. சில சமயங்களில் அதற்கும் அடங்காமல் திமிறி எழுவார் ஜஸ்டின். நாற்காலியின் நான்கு கால்களிலும் சக்கரத்தைப் பொருத்தினார்கள். பேரரசரை உட்கார வைத்து உருட்டிக்கொண்டே அரண்மனையெங்கும் ஓடினார்கள். பேரரசர் குழந்தையாக மாறி, குதூகலமாகச் சிரிப்பார்.

இவற்றையெல்லாம் மீறியும் அசம்பாவிதங்கள் நிகழ்ந்தன. கழுத்திலிருந்தோ, தலையிலிருந்தோ ரத்தம் வழிய வழிய... பேரரசரின் அறைக்குள்ளிருந்து சேவகர்கள் ஓடி வருவதுண்டு. ஆம். சில பொழுதுகளில் யார் அருகில் வந்தாலும் கடித்துக் குதறினார் ஜஸ்டின். ‘‘ராஜாவுக்கு முத்திப் போச்சு. ரெண்டு பேரைக் கடிச்சே தின்னுட்டாராம்’’ என ராஜ்ஜியத்தில் மக்கள் பீதியுடன் பேசிக் கொண்டார்கள். சாதாரணன் என்றால் சிறையில் அடைக்கலாம். தண்டனை கொடுக்கலாம். பேரரசருக்கு யார் தண்டனை கொடுப்பது? அந்த அதிகாரம் யாருக்கும் இல்லையே!

ஒரு கட்டத்தில் பேரரசி சோஃபியா தீர்க்கமான முடிவொன்றை எடுத்தார். தனது விசுவாசத்துக்குரிய தளபதி டைபெரியஸுக்கு  ஆளும் அதிகாரத்தை (அந்தப் பதவியை ‘Ceaser’ என்று அழைப்பர்) வழங்கினார். அந்த நிகழ்வில் பேரரசர் இரண்டாம் ஜஸ்டின் தனது இறுதியான, தெளிவான உரையை நிகழ்த்தினார். ‘‘இந்தப் பதவி நான் உனக்கு வழங்குவதல்ல. இறைவன் வழங்குவது. பேரரசி உன் தாய். அவளுக்கு மரியாதை கொடு. அனுபவமிக்கவர்கள் ஆலோசனைகளைக் கேள். பழிவாங்கும் வெறியில் என்னைப்போல் முட்டாள்தனமாக நடந்து கொள்ளாதே. உன்னை நேசிப்பது போல் மக்களையும் நேசி. ஏழைகளின் தேவைகளை நிறைவேற்று!’’

உணர்வுபூர்வமான உரையில் அவை நெகிழ்ந்தது. பேரரசர் தம் கீரிடத்தை இறக்கி வைத்துவிட்டு ஓய்வெடுக்கக் கிளம்பினார். அடுத்த நான்காண்டுகளுக்கு சக்கரம் பொருத்தப்பட்ட நாற்காலி உருண்டுகொண்டே இருந்தது. கி.பி. 578, நவம்பர் 15 அன்று அதற்கு வேலையின்றிப் போனது. ஐம்பத்தெட்டு வயதில் இரண்டாம் ஜஸ்டின் இயற்கை எய்தினார். ‘பைத்தியக்கார பைசாந்தியர்’ என்ற பட்டம் மட்டும் வரலாற்றில் அவருக்கு நிலைத்தது.

சரி, இன்னொரு ஜஸ்டின் இருந்தாரே... என்ன ஆனார் அவர்? ஜஸ்டினியன் இறந்த சமயத்தில், அவர் எல்லைப் பகுதி பாதுகாப்பில் இருந்தார். அவர் அறியாமலேயே இரண்டாம் ஜஸ்டினை ரகசியமாக அரியணையில் ஏற்றினார்கள். ‘என்றைக்காவது தளபதி ஜஸ்டின் தனக்கு எதிரியாக விஸ்வரூபம் எடுக்கலாம்’ எனப் பேரரசர் ஜஸ்டின் பயந்தார். சதி ஒன்றில் தளபதி ஜஸ்டின் கொல்லப்பட்டார். ஒருவேளை அவர் பைசாந்தியப் பேரரசராக அரியணை ஏறியிருந்தால், உலகின் வரலாறு மாறியிருக்கக் கூடும். இரண்டாம் ஜஸ்டினுக்கும் பைத்தியம் பிடித்திருக்காது.

ஜோதிடர்கள் சிலர் அவையில் கூடியிருந்தனர். ‘மாமன்னர் எப்போது வருவார்... என்ன கேட்டுத் தொலைப்பார்... இன்றைக்கு உயிரோடு வீடு திரும்புவோமா?’ பயமும் படபடப்பும் அவர்களுக்குள் படமெடுத்துக்கொண்டிருந்தபோதே மகா கனம் பொருந்திய... மன்னிக்கவும், மகா தலைக்கனம் பொருந்திய ரஷ்யாவின் பேரரசரும் முதலாம் ஜார் மன்னருமான நான்காம் இவான் அங்கே பிரசன்னமானார். 53 வயதுதான். ஆனால், ஆடிக்களித்து தேடிச்சேர்த்த நோய்களால் தேகத்தின் வயது 73 என்று சொல்லும்படியாக இருந்தது. உடல் தளர்ந்திருந்தாலும் கம்பீரத்துக்குக் குறைச்சலில்லை. நீண்ட முகம். நீளத் தாடி. மிரட்டும் மீசை. சந்தேகம் புரளும் கண்கள். சைத்தானின் மூக்கு. தீயவற்றையே உச்சரித்துப் பழகிய உக்கிரமான உதடுகள். தலை தொடங்கித் தரை வரை புரளும் தடித்த அலங்கார அங்கி. கறுப்பு உறை அணிந்த கைகளில் ரத்தக்கறை படிந்த கோல். கொடுங்கோல் என்றே சொல்லலாம்.

வந்தார். அமர்ந்தார். அவர் உடலில் இருந்து வீசிய துர்நாற்றத்தைச் சகித்துக் கொள்வது கடினம்தான் என்றாலும், கொள்ளாவிட்டால் கொல்லாமல் விடமாட்டார் என்பதால் ஜோதிடர்கள் பேரமைதி காத்தனர்.

‘‘நான் என்றைக்குச் செத்துப்போவேன் என்று நாள் குறியுங்கள்.’’

பேரரசரின் வார்த்தைகள், ஜோதிடர்களை ஸ்தம்பிக்கச் செய்தன. வேறு வழியில்லை. நாள் குறித்துதான் ஆக வேண்டும். பேரரசருக்கு, அல்லது தங்களுக்குத் தாங்களே. கணக்கிட்டார்கள். ராசிகளோடு பேசி, நட்சத்திரங்களோடு அளவளாவி, சூரியனையும் சந்திரனையும் கலந்தாலோசித்து முடிவாக தேதி ஒன்றை அறிவித்தார்கள்.

1584, மார்ச் 18. புதன்கிழமை.

சொல்லிவிட்டுப் பேரரசரையே பேரச்சத்துடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். ‘‘அன்றைக்கு நான் தவறுவது தவறினால்?’’ என்றார் இவான். ‘‘எங்கள் கணிப்பு தவறாது’’ என்றார், ஒரு ஜோதிடர் மட்டும் தைரியமாக. ‘‘தவறினால் அதுவே உங்களுக்கான மரணத் தேதி!’’ - கிளம்பினார் இவான்.

அந்தத் தேதியில் இவான் இவ்வுலகை விட்டுக் கிளம்பினாரா என்று தெரிந்துகொள்வதற்கு முன்பு, அவரைப் பற்றி முகச்சுளிப்புடனும் பதைபதைப்புடனும் தெரிந்துகொள்ள நிறைய சமாச்சாரங்கள் இருக்கின்றன. பதினைந்தாம் நூற்றாண்டு ரஷ்ய வரலாற்றிலிருந்து ஆரம்பிப்பது வசதியாக இருக்கும்.

பதினைந்தாம் நூற்றாண்டு ரஷ்யா என்பது பரந்து விரிந்த பேரரசு அல்ல. அன்றைக்கு அது மாஸ்கோவிய ரஷ்யா, கீவிய ரஷ்யா, மங்கோலிய ரஷ்யா என்று உதிரி உதிரியாகக் கிடந்தது. வெவ்வேறு இன ஆட்சியாளர்கள். குறிப்பாக மங்கோலிய தத்தார் இனத்தவர்களே எல்லோருக்குமான எதிரிகளாகப் பயம்காட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். தத்தார் இனத்தவர்களின் வலிமை உட்பகையால் சிதைய, மூன்றாம் இவான் (நான்காம் இவானின் தாத்தா!) மாஸ்கோவின் மன்னராகவும் ரஷ்யா முழுமைக்குமான மாமன்னராகவும் எழுச்சி பெற்றார். ஐரோப்பியப் பேரரசுகள், ரஷ்யாவைப் பேரரசாக அங்கீகரித்தன. அதனுடன் வணிக உறவை வளர்க்கும் எண்ணத்துடன் கைகுலுக்கின.

ரஷ்யாவின் அதிகார அடுக்கு என்பது ஒரு பிரமிடு வடிவில் இருந்தது. அனைத்து அதிகாரங்களும் நிரம்பியவராக கிராண்ட் பிரின்ஸ் (பேரரசர்) உச்சத்தில் இருந்தார். அடுத்த அடுக்கில் முந்தைய குறு மன்னர்களின் வாரிசுகள் ‘தங்களில் யார் செல்வாக்குமிக்கவர்’ என்று முட்டிமோதி அரசியல் செய்துகொண்டிருந்தனர். மூன்றாவது அடுக்கில் ‘போயர்கள்’ என்ற நிலப்பிரபுக்கள் பரவியிருந்தனர். ராணுவம், குடிமை நிர்வாகம் உள்ளிட்ட பல முக்கியமான துறைகள் போயர்களின் கட்டுப்பாட்டிலேயே இருந்தன. ‘டூமா’ என்பது போயர்களின் கவுன்சில். பேரரசருக்கே ஆலோசனை சொல்லும் அதிகாரம் டூமாவுக்கு இருந்தது. ஆக, போயர்களின் கையே ஒட்டுமொத்தமாக ஓங்கியிருந்தது. பிரமிடின் கடைசி அடுக்கு... வேறு யார், பாவப்பட்ட குடிமக்களே.

ரஷ்யப் பேரரசுக்கு அடித்தளமிட்ட மூன்றாம் இவான், கி.பி 1505-ல் இறந்துபோனார். அடுத்து அவரின் மகன் மூன்றாம் வாஸிலி அரியணை ஏறினார். போரிட்டார். தத்தார்களை அடக்கினார். தம் காலத்தில் பேரரசின் எல்லைகளை இயன்ற அளவு விரிவாக்கினார். தனக்கு ஆண் குழந்தை பெற்றுத் தராத முதல் மனைவியை ஒதுக்கிவிட்டு, தத்தார் வழியில் வந்த யெலெனா என்ற பெண்ணை இரண்டாவது திருமணம் செய்துகொண்டார். அந்தத் திருமணத்தை அங்கீகரிக்க முடியாது என்று திருச்சபை முகம் திருப்பியது.

கி.பி 1530, ஆகஸ்ட் 25. மாலை ஆறு மணி. மேற்கில் இடிச்சத்தம். பிரசவ வலியில் கதறி, ஓர் ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள் யெலெனா. மகர ராசி. கன்னி லக்னம். ‘‘எதுவுமே சரியில்லையே. எல்லாம் கெட்ட சகுனங்கள். சபிக்கப்பட்ட குழந்தை இது. கணக்கு வழக்கில்லாத மரணம் இவனால் நிகழும்’’ என்று ஜெருசலேமைச் சேர்ந்த பெரியவர் ஒருவர், வாஸிலியிடம் பதறினார். வாஸிலி காதில் போட்டுக் கொள்ளவில்லை. தன் குழந்தைக்கு இவான் வாஸில்யெவிச் என்று பெயரிட்டு, ராஜ வாரிசாக அறிவித்தார்.

அடுத்த மூன்றாண்டுகளிலேயே நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்துபோனார் மூன்றாம் வாஸிலி. அவரது உறவினர்களுக்கும், யெலெனாவின் உறவினர்களுக்கும் இடையே கிரெம்லின் எனப்படும் மாஸ்கோவின் அரண்மனையை யார் கைப்பற்றுவது என்பதில் பதவி வெறிப் போட்டி வீரியம் பெற்றது. ராஜ வாரிசான தன் மகன் நான்காம் இவானைக் காப்பாற்றும் நோக்கில், தானே அரசப் பிரதிநிதியாகப் பதவியேற்றாள் யெலெனா. இடைஞ்சலாக வந்த வாஸிலியின் உடன்பிறப்புகள் கதையை முடித்தாள். நம்பிக்கைக்குரிய போயர்கள் சிலரது ஆதரவுடன் ஆட்சி நடத்தினாள்.

கி.பி 1538-ல் ஒருநாள் யெலெனா திடீரென இறந்துபோனாள். போயர்களே அவளை விஷம் வைத்துக் கொன்றுவிட்டதாகக் கிசுகிசுத்தார்கள். எட்டு வயது இளவரசன் இவான் திகைத்து நின்றான். அவனுக்குத் துணையாகக் காது கேளாத, வாய் பேச இயலாத தம்பி யூரி மட்டும். சொந்த அரண்மனையிலேயே கெஞ்சிக் கூத்தாடி பிச்சை யெடுத்து உண்ணும் நிலையில்தான் இளவரசர்கள் இருந்தார்கள்.

அரண்மனையில் எல்லா நாளும் வன்முறை. கோட்டையில் தினமும் பல கொலைகள் விழும். இவானின் பால்யம் இப்படித்தான் இருந்தது. போயர்களும் பிற உறவினர்களும் அதிகாரத்தைத் தக்கவைத்துக்கொள்ள கொலைவெறி அரசியல் நிகழ்த்தினார்கள். சிறுவன் இவானுக்கு மதுவைப் பழக்கினார்கள். அவனைச் சித்ரவதைக் கூடத்தில் உட்காரவைத்து, ‘நடப்பதை வேடிக்கைப் பார்’ என்று மனத்தளவில் சித்ரவதை செய்தனர். காணக்கூடாத காட்சிகளைக் கண்டுகண்டு அவனது மனம் அதில் ருசி காண ஆரம்பித்தது. அவனது மனிதம் கரைந்து காணாமல் போனது.

‘பூனையைப் பிடி... நாயை இழுத்து வா... கோட்டைச் சுவர் மீதேறி அவற்றைக் கீழே எறி. கதறித் துடிக்கின்றனவா? பறவையின் சிறகுகளைப் பிய்த்து, ரத்தம் சொட்ட அதன் உடலைக் கிழி. கிரீச்சிட்டு உயிர் துறக்கின்றனவா! ஆஹா, இந்த விளையாட்டு எனக்கு மிக மிகப் பிடித்திருக்கிறது.’

கி.பி. 1539-ல் இவானின் தாய்வழி உறவினர்களின் கை ஓங்கியது. குருதிக்கு மத்தியில் அவர்கள் கிரெம்லினைக் கைப்பற்றினார்கள். எதிரிகள் உயிருடன் தோலுரிக்கப்பட்டு, மாஸ்கோ சதுக்கத்தில் தொங்கவிடப்பட்டனர். யெலெனாவின் உறவினரான ஆண்ட்ரூ, அரசப் பிரதிநிதியாக அதிகாரம் செலுத்தினார். நாளடைவில் இவானுக்கு ஆண்ட்ரூவின் நடவடிக்கைகள் பிடிக்கவில்லை. நல்லதொரு நாளில் ஆண்ட்ரூ கைது செய்யப்பட்டார். வேட்டை நாய்கள் நிரம்பிய கூண்டுக்குள் உயிருடன் எறியப்பட்டார். டாட்.

தன் முதல் கொலையை நிறைவேற்றும் போது நான்காம் இவானுக்கு வயது 13. வெறி நாய்களுக்கு மத்தியில் அதிகாரத்தின் உச்சியில் உட்கார்ந்து ஆள வேண்டுமா? இதுவே பாதை. தவறென்றாலும் இது மட்டும்தான் சரியான வழி. எதிரியோ, இல்லையோ... ஒருவன்மீது சந்தேகம் வந்துவிட்டால், அவனை உலகத்தைவிட்டே வழியனுப்பி விடு. சந்தேக நிவர்த்தி அதுவே. இவான் மூர்க்கமான அரசியலுக்குத் தயாராகி நின்றார்.

தனது பதினாறாவது வயதில் ரஷ்ய ராஜ்ஜியத்தின் பேரரசராக, செஞ்சதுக்கத்திலுள்ள டோர்மிஷன் தேவாலயத்தில் முடிசூட்டிக்கொண்டார் (கி.பி 1547). தன்னை ‘ஜார்’ என்று பெருமிதம் பீறிட அழைத்துக்கொண்டார். (‘ஜார்’ என்பது ரோமானியப் பேரரசின் ‘சீஸர்’ பட்டத்துக்கு ஒப்பானது. பேரரசர் என்று அர்த்தம்.)

பேரரசருக்கு பேரரசி வேண்டாமா? எட்டுத்திக்கும் சுயம்வரத்துக்கு அழைப்பு விடுக்கப்பட்டது, ‘தகுந்த தகுதியுடைய பேரழகிகள் கிரெம்லின் வரலாம்’ என்று. ‘யாரும் தங்கள் வீட்டுக் கன்னிப் பெண்களை மறைத்து வைக்கக் கூடாது’ என்று கட்டளையும் பிறப்பிக்கப்பட்டிருந்தது. ‘சுமார் 1,500 பெண்களை அலசி ஆராய்ந்தார்கள்’ என்கிறது ஒரு சரித்திரக் குறிப்பு. அதில் இவானைக் கவர்ந்த இதயக்கனி, அனாஸ்டாஸியா ரோமனோவா. போயர் ஒருத்தியின் மகள். பிரமாண்டத் திருமணம். அனாஸ்டாஸியாவை ‘ஜாரினா’ (பேரரசி) என்று அறிவித்தார் இவான்.

சந்தேகச் சக்கரவர்த்தி இவானுக்கு, அனாஸ்டாஸியா தன் மீது காட்டும் அன்பில் துளி சந்தேகமும் வரவில்லை. காதலாகிக் கசிந்துருகி களிப்புடன் வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார்கள். மணமக்கள் சில தேவாலயங்களுக்குச் சென்று நாள்கணக்கில் வழிபாடு நடத்துவது மரபு. அதற்காக இவான், மாஸ்கோ அருகிலுள்ள ஆஸ்ட்ரோவ்கா என்ற ஊரில் முகாமிட்டிருந்தார். பனி படர்ந்த கடும் குளிர்காலம்.

அப்போது ஸ்கோவ் (Pskov) என்ற ஊரிலிருந்து 70 பேர் பேரரசரைத் தேடி வந்தனர். அவர்களது கொடுமைக்கார கவர்னர், ஊழலில் திளைக்கிறார். ஊரை அடித்து உலையில் போடுகிறார். தகுந்த ஆதாரங்களுடன் புகார் கொடுக்க, இவான் முன்வந்து நின்றனர்.

இவான் வேற மாதிரி அல்லவா... கொதித்துக் குதித்தார். ‘‘என் ராஜ்ஜியத்தை, என் ஆட்சியைக் குறை சொல்கிறீர்களா? ராஜ துரோகிகளே! இவர்களைப் பிடித்து அம்மணமாக்குங்கள். அந்தப் பனியில் போட்டுப் புரட்டுங்கள்’’ என்றார். அப்படியே செய்தார்கள்.

ஆள்பவன், எங்கும் மதுவை ஓடவிட்டுக் குடிமக்களைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கொல்லலாம்; அல்லது இவான் மாதிரியும் செய்யலாம். தன் கையிலிருந்த சூடான சிவப்பு ஒயினை அந்த மக்களின் தலைமுடியிலும் தாடியிலும் ஊற்றினார் இவான். தீயால் தீண்டினார். பற்றியெரியும் நெருப்புடன் அவர்கள் கதறி உயிர்ப்பிச்சை கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே, தூதுவன் ஒருவன் ஓடோடி வந்தான். மூச்சிரைக்கக் கத்தினான்.

‘‘பேரரசரே! மாஸ்கோ நகரம் தீப்பற்றி எரிகிறது...’’

பதினைந்து, பதினாறாம் நூற்றாண்டுகளில் மாஸ்கோவில் தீ விபத்து என்பது வழக்கமான ஒன்று. கல் கட்டடங்கள் கிடையாது. மரத்தாலான வீடுகளே. சமைக்கும்போதோ, குளிர் காயும்போதோ, காற்றினால் சிறு பொறி சிதறினால் கூட, பல பகுதிகள் சிதைவதும் பல உயிர்கள் வதைபடுவதும் தொடர்ந்தன.

அன்றைக்கும் அப்படித்தான் மாஸ்கோவில் நெருப்பு பற்றிக் கொண்டது. ஆஸ்ட்ரோவ்கா என்ற ஊரில் முகாமிட்டிருந்த பேரரசர் நான்காம் இவான், செய்தி கேள்விப்பட்டதும் குதிரையேறி மாஸ்கோவுக்கு வந்தார். நெருப்பின் நடுவே மக்கள் பரிதவித்துக் கொண்டிருந்தனர். அவரது அரண்மனையான கிரெம்லினுக்கு ஆபத்தில்லை என்று தெரிந்ததும் நிம்மதியடைந்தார்.

ஆனால், கி.பி. 1547, மார்ச் 24-ல் கிரெம்லினின் மேற்கே அர்பாட் என்ற இடத்தில் தீப்பற்றிக் கொண்டது. காற்றின் வேகம் அதிகமாக இருக்கவே... 4ஜி வேகத்தில் தீ பரவியது. முதலில் ஒரு தேவாலயம் தீக்கிரையானது. பிறகு பல வீடுகள். தீயின் திசை மாறி, கிரெம்லின் வளாகத்திலும் நின்றாடியது. கருவூலம், நூலகம், ஆயுதக்கிடங்கு, அலுவலகம் என்று எங்கெங்கும் நெருப்பின் நடனம். வெடிமருந்துக் கிடங்கு ஒன்று பலத்த சத்தத்துடன் வெடித்துச் சிதறியது. நெருப்பு பரவி, டோர்மிஷன் தேவாலயத்தின் பிரமாண்ட மணி அறுந்து விழுந்தது.

நகரமே தவித்துக் கொண்டிருக்க... மக்களைக் காக்க வேண்டிய பேரரசர் இவான், தன் உற்றார் உறவினர்களுடன் அருகில் உள்ள ஒரு கிராமத்தில் அடைக்கலம் தேடிக்கொண்டார். ஒயினை உறிஞ்சியபடியே, தூரத்தில் தெரிந்த புகைமூட்டத்தை இமைக்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். ஓரிரு நாள்கள் கழித்து கிரெம்லின் வளாகத்தின் சேதங்களைச் சரிசெய்யக் கட்டளையிட்டார். பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் பற்றி பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளவில்லை.

பல மணி நேரங்கள் நின்றாடிய அந்தத் தீயினால் பலத்த சேதம். 88,000 பேர் இடம் பெயர்ந்தனர். உயிரிழப்பு சுமார் 2,700க்கும் மேல். எல்லாவற்றையும் இழந்து பரிதவித்துக் கொண்டிருந்த மக்களின் கோபம், மன்னரின் குடும்பத்தின் மீது திரும்பியது. ‘நெருப்பு பரவியது விபத்து அல்ல. மாய மந்திர வித்தை. ஒரு உயிருள்ள மனிதனின் நெஞ்சைக் கிழித்து, இதயத்தை எடுத்து, அதை நீரில் போட்டு, மந்திரங்கள் ஓதி, அந்த மாய நீரை நகரமெங்கும் தெளித்து, அதன்மூலம் தீயைப் பரவ வைத்திருக்கின்றனர். அப்படிச் செய்தது ஒரு சூனியக்காரக் கிழவி. அவள் பெயர் அனா’ என்று வதந்தி பரவியது..

அனா, வேறு யாருமல்ல. பேரரசரின் தாய்வழிப்பாட்டி. அவளும் அவளைச் சார்ந்த பிற உறவினர்களுமே மந்திர சக்தியால் மாஸ்கோவைத் தீக்கிரையாக்கிவிட்டனர் என்று மக்கள் கொதித்தனர். ஆம், அன்றைய ஐரோப்பிய சமூகங்களில் ‘பிளாக் மேஜிக்’ மீது மக்களுக்கு அபரிமிதமான நம்பிக்கையும் பயமும் இருந்தது. ஆகவே பாதிக்கப்பட்ட மக்கள், கொலை வெறியுடன் அனாவையும் அவளைச் சார்ந்தவர்களையும் தேடினர். இவானின் மாமன் ஒருவர் சிக்கினார். அவரைக் கொன்று, செஞ்சதுக்கத்தில் தொங்க விட்டனர். கோபம் அடங்காத கூட்டம், கிழவியையும் மற்றவர்களையும் தேடி, இவான் முன்பாகவே வந்து நின்று கூப்பாடு போட்டது. ‘‘கிழவியை வரச்சொல்லுங்கள்!’’

‘என்னது... எனக்கே கட்டளையிட்டு, என்னையே அவமதிக்கிறீர்களா?’ இவான் வீறுகொண்டு வீரர்களைக் கூட்டத்தின் மீது ஏவினார். ரத்தம். அபயக்குரல்கள். சில பிணங்கள். கிழவிக்கு ஆபத்தில்லை.

இப்படி மங்களகரமாக தீ விபத்துடன் ஆரம்பமான நான்காம் இவானின் ஆட்சியில், அவருக்கு ஆலோசனை வழங்க அனுபவமுள்ள, நம்பிக்கையான மூவர் குழு ஒன்று இருந்தது. அவர்களது சொற்களைச் சற்றே காதில் வாங்கிய இவான், வறுமைக்கு வாழ்க்கைப்பட்டிருந்த பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்தும் நடவடிக்கைகளில் இறங்கினார். தீயணைப்பு முன்னேற்பாடுகளைச் செய்தார். தேவாலயங்களைச் சீரமைத்தார். விசுவாசமற்ற போயர்களையும் கவர்னர்களையும் கட்டம் கட்டிக் கழுத்தறுத்தார். வஞ்சம் வைத்து நெஞ்சம் பிளந்தார். கொலையுதிர் காலம் தொடர்ந்தது.

ஏராளமான ஆள்களைச் சேர்த்து ராணுவத்தை விரிவுபடுத்தினார். கி.பி. 1552-ல் காஸன் என்ற இஸ்லாமிய நகரத்தின் மீது படையெடுப்பு நிகழ்த்தப்பட்டது. நாற்பது நாள்கள் நடந்த கடும்போரில் காஸன், இவானிடம் வீழ்ந்தது. ‘இஸ்லாமியர்கள் மீது கிறிஸ்தவர்கள் நடத்திய கொடூரப்போர்’ என்றே இதனை வரலாற்றாளர்கள் விவரிக்கின்றனர். வெற்றிக்குப் பிறகு ரஷ்யப் படைகள் வெறியாட்டம் போட்டன. போரிலும் அதற்குப் பிறகான வன்முறையிலும் கொல்லப்பட்ட + காணாமல் போன காஸன் தரப்பு எண்ணிக்கை சுமார் 65ஆயிரம். கைதானவர்கள் சுமார் 1,90,000 பேர். அந்நகரத்தின் இளம்பெண்கள், சிறுமிகளை எல்லாம் பரிசுப்பொருள்களாகக் கைப்பற்றிக்கொண்டு மாஸ்கோ திரும்பினார் இவான்.

காஸன் வெற்றி, மங்கோலிய தத்தார்களுக்கு எதிரான ரஷ்யப் பேரரசர் நான்காம் இவானின் முதல் வெற்றி. முழு உத்வேகத்துடன் அடுத்தடுத்த படையெடுப்புகளை நிகழ்த்தினார் இவான். ரஷ்யர்களின் ராட்சஷத் தாக்குதலில் அஸ்ட்ராகான் ராஜ்ஜியம் அலறியது. சைபீரிய இனக்குழுக்கள் சரிந்தன. பின்லாந்தின் பாகன்கள் பின்வாங்கினர். துருக்கியர்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டனர். ரஷ்யப் பேரரசின் எல்லை, எல்லைகள் தாண்டி விரிந்தது. இப்படிப் பல்வேறு இன, மத, மொழி மக்கள் புதிதாக இவானின் அதிகாரத்தின் கீழ். அவர்களைத் தனது பேரரசின் குடிமக்களாக ஏற்றுக்கொள்ள இவான் ஒரே ஒரு நிபந்தனை மட்டும் விதித்தார். ‘கிறிஸ்துவர்களாக மதம் மாற வேண்டும்.’ சம்மதித்து அடிபணிந்தவர்களுக்கு அரசாங்க வேலை உள்ளிட்ட சலுகைகள் கிட்டின. சகலரையும் உள்ளடக்கிய புனித ரஷ்யப் பேரரசு உருவாகியது. உலகின் கண்கள் மாஸ்கோவை சற்றே அச்சத்துடன் உற்று நோக்கின.

இந்தப் போர்களுக்கு மத்தியில் பேரரசருக்குத் திடீரென உடல்நலம் குன்றியது (கி.பி. 1553). கடும் காய்ச்சல். படுத்த படுக்கை. தன் நம்பிக்கைக்குரிய இளவரசர்களை, போயர்களை அழைத்தார். ‘‘என் மகனும் இளவரசனுமாகிய டிமிட்ரியையே அடுத்த பேரரசனாக அரியணை ஏற்றுவோம் எனச் சத்தியம் செய்து கொடுங்கள்’’ என்று கேட்டார். டிமிட்ரி அப்போது கைக்குழந்தை. ‘இவான் போய்ச் சேர்ந்துவிடுவார்’ என்று அதீத நம்பிக்கையில் பலரும் அதைப் புறக்கணித்தனர். ஆனால், காய்ச்சல்தான் போய்ச் சேர்ந்தது. கம்பீரமாக எழுந்து உட்கார்ந்தார் பேரரசர். சத்தியம் செய்யாதவர்களையெல்லாம் தேடிப்பிடித்துத் தீர்த்துக் கட்டினார்.

ஆனாலும், டிமிட்ரிக்குக் கொடுத்து வைக்கவில்லை. படகுப் பயணம் ஒன்றில் வேலைக்காரப் பெண் தவறவிட, நீரில் மூழ்கி குழந்தை இறந்துபோனது. அதற்குப் பின்னும் இரண்டு ஆண் குழந்தைகளை (இவானோவிச், பியோடோர்) பெற்றுக் கொடுத்த புண்ணியவதி அனாஸ்டாஸியா, கி.பி. 1560-ல் நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து போனாள். இவான் நிலைகுலைந்தார். தன் காதல் பேரரசியின் இழப்பை அவரால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. அவளை விரும்பாத போயர்களே விஷம் வைத்துக் கொன்றுவிட்டதாக மனதார நம்பினார். அதற்கு ஆதாரோ, ஆதாரமோ இல்லையென்றாலும், அவரது தாய்க்கு நேர்ந்த மரணம் மனதில் நிழலாடியது. மனநலம் பாதிக்கப்பட்டு உக்கிரமானார். தரையில் புரண்டு அழுதார். கிடைத்ததை எல்லாம் போட்டுடைத்தார். தன் தலையாலேயே முட்டி பொருள்களைச் சேதப்படுத்தினார். வில்லன் இவான், வெறிகொண்ட இவானாக மாறியது, காதல் மனைவியின் இறப்புக்குப் பிறகுதான்.

காஸன் மற்றும் பிற போர்களில் கிடைத்த வெற்றிகளின் அடையாளமாக, மாஸ்கோவின் செஞ்சதுக்கத்தில் மாபெரும் தேவாலயம் ஒன்றைக் கட்டியெழுப்பச் சொன்னார் இவான். செயின்ட் பஸில் தேவாலயம் 1561–ல் வானுயர்ந்து நின்றது. கண் படும் அழகுடன் மிளிர்ந்தது. அதைக் கட்டிய கட்டடக்கலை நிபுணரை வரவழைத்தார் இவான். பெரும் பரிசை எதிர்பார்த்து நின்றவர், இவானிடமிருந்து உதிர்ந்த உத்தரவால் விதிர்விதிர்த்துப் போனார். ‘‘இதேபோல் ஓர் அற்புதமான தேவாலயம் உலகில் வேறெங்குமே உருவாகிவிடக்கூடாது. இவனது கண்களைத் தோண்டி எடுங்கள்!’’

கி.பி. 1564. ‘போயர்களும் டூமாவும்தான் தனது அதிகாரத்தை மட்டுப்படுத்துகிறார்கள். பெரும் தலைவலியாக இருக்கிறார்கள்’ எனக் கொதித்தார் இவான். ‘பேரரசு எங்கும் பரவிக் கிடக்கும் போயர்களைக் கூண்டோடுப் பரலோகம் அனுப்பிவிட்டால் டூமா டுமீல் ஆகிவிடும்’ எனத் திட்டமிட்டார். பக்கா ஸ்கிரிப்ட் உடன் ரியாலிட்டி ஷோ ஒன்றை அரங்கேற்றினார். தனது உடைமைகளையெல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு மாஸ்கோவை விட்டு ரகசியமாக வெளியேறினார் இவான்.

வெளியே ஓரிடத்தில் தங்கியபடி மாஸ்கோவுக்கு இரண்டு கடிதங்களை அனுப்பினார். அதில் ஒன்று, போயர்களின் ஊழல்களையும், அவர்களின் குற்றங்களையும் துரோகங்களையும் பட்டியலிட்டது. ‘போயர்கள் முற்றிலும் ஒதுங்கினால் மட்டுமே நான் மீண்டும் மாஸ்கோவுக்குத் திரும்புவேன். முழு அதிகாரத்துடன் ஆட்சியைத் தொடர்வேன்’ என்று அந்தக் கடிதம் முழக்கமிட்டது. ‘மக்களால் நான், மக்களுக்காக நான்!’ என்று இரண்டாவது கடிதம் மக்கள் நல மகுடி வாசித்தது. ‘பேரரசின் நலன் கருதி, மக்கள் இதற்காகத் தெருவில் இறங்கிப் போராட வேண்டும்’ என்று உசுப்பிவிட்டது.

நம்பிய மக்கள், பேரரசருக்காக வெம்பி, தெம்புடன் தெருவில் இறங்கிப் போராடினார்கள். ‘பேரரசர் நாடு திரும்ப வேண்டும். போயர்கள் ஒழிக! டூமா - டௌன் டௌன்!’ ஒரு மாதம் பிகு பண்ணிவிட்டு, நல்லதொரு நாளில் கிரெம்லினுக்குள் மீண்டும் புகுந்தார் இவான். கொடுங்கோலனாக. சர்வாதிகாரியாக. வில்லாதி வில்லனாக. ‘இனி எந்தக் கேள்வியும் இன்றி பகைவர்களைப் பந்தாடுவேன். எதிரிகளை எரிப்பேன். துரோகிகளைத் துவம்சம் செய்வேன். நானே ஜெகஜ்ஜால ஜார்! சர்வ அதிகாரமும் எனதே!’

அதன்பின் முதல் வேலையாக Oprichniki என்ற பெயரில் ரகசியக் காவல் படை ஒன்றை உருவாக்கினார் இவான். முரட்டு மூடர்கள், மூர்க்கமான கிரிமினல்களால் ஆன வெறியேறிய படை அது. வீரர்கள் ஒவ்வொருவரும் இவானிடம் தனிப்பட்ட முறையில் சத்தியப் பிரமாணம் எடுத்துக் கொண்டு படையில் சேர்ந்தனர். கருப்புச்சீருடையில் கருப்புக் குதிரைகளில் ஆப்ரிச்நிகிகள் வலம் வந்தாலே சகலரும் நடுநடுங்கினர். அவர்கள் கையில் நாயின் மண்டையும் துடைப்பமும். நாய் போன்ற எதிரிகளைத் துடைப்பத்தால் பெருக்கித் தள்ளுவதே படையின் உயரிய நோக்கம்.

ஆப்ரிச்நிகிகளுடன் இணைந்து இவான் ஆடிய ஆட்டம், குருதி கொப்பளிக்கும் ஓர் அத்தியாயம்.

சோவியத் ரஷ்யாவின் தன்னிகரற்றத் தலைவரான ஜோசப் ஸ்டாலின், தன் மனம் கவர்ந்த முன்மாதிரி நாயகர்களாகச் சிலரைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். அதில் ஒருவர் முதலாம் ஜார் மன்னரான நான்காம் இவான். ஆனால், ‘Ivan – The Terrible’ என்பதே அன்னாருக்கு வரலாற்றில் நிலைத்த பெயர். ஏன் என்பது வாசித்தால் புரியும்.

என்றைக்கும் சாமியார்களையும் அரசியலையும் பிரிக்க முடியாதல்லவா! அப்படி அன்றைக்கும் இருந்தார்கள். ரஷ்யப் பேரரசில் தனக்கு எதிராக மதகுருக்கள் செயல்படுகிறார்கள் எனப் பேரரசருக்குச் சந்தேகம். அவர்களை எல்லாம் கிருபையுடன் வாழ்விலிருந்து விடுதலை கொடுத்து ரட்சிக்க விரும்பினார் இவான்.

தேவாலயம். பிரார்த்தனை நடந்து கொண்டிருக்கும். ரகசியக் காவல் படையினரான ஆப்ரிச்நிகிகள் தடதடவென உள்ளே நுழைவார்கள். கண்மூடித்தனமான தாக்குதல். மதகுருவின் ரத்தத்தால் பலிபீடம் பரிசுத்தமாக்கப்படும். அல்லது, கடத்தப்பட்ட மதகுருவின் உயிருக்குப் பேரரசரே விடுதலை அளிப்பார்.

பேரரசருக்கு வேண்டாத போயர்களுக்கும் அதேநிலைதான். அவர்கள் எந்தப் பொந்தில் பதுங்கியிருந்தாலும், ஆப்ரிச்நிகிகள் அநாயசமாகக் கண்டுபிடித்து, வதைத்துக் கொன்றனர். செத்த பிறகும் அவன் நரகத்துக்கே செல்ல வேண்டும் என்பது பேரரசரின் ஆசை. கொல்லப்பட்டவனுக்கு வேண்டிய யாராவது, இறந்தவனுடைய ஆன்மா பரலோகத்தை அடைய பிரார்த்தனை செய்துவிட்டால்? கொல்லப்பட்டனுக்குத் துணையாக அவனுடைய குடும்பத்தினரை, உறவினர்களை, நண்பர்களை எல்லாம் சேர்த்தே அனுப்பி வைத்தனர்.

‘தான்’ என்ற அகங்காரம் உச்சமடைந்தபோது, இவான் தன்னை ராஜ்ஜியத்தின் கடவுளாக அறிவித்துக்கொண்டு, புதியதொரு வழிபாட்டு மரபை உருவாக்கினார். அவரே மடாதிபதி! அவருக்கு விசுவாசமான படையினரே மதகுருக்கள்! அதற்கான மதச்சடங்குகளையும் உருவாக்கினார். கம்பீர உடையணிந்து வழிபாட்டுக் கூடத்தில் பிரசன்னமாவார் இவான். வீரர்களின் கூட்டம் ஆர்ப்பரிக்கும். பலிபீடத்தின் முன் மண்டியிடுவார். மடாரென தலையைத் தரையில் மோதி, பாவ மன்னிப்பு கேட்டுக் கதறுவார். முன் நெற்றியில் ரத்தம் கசிய, எழுந்து நிற்பார். பாவங்கள் கரைந்துவிட்டதால், புதிய பாவச்செயல்களுக்கான கணக்கு ஆரம்பமாகும்.

ஆண் கைதிகளை இழுத்து வருவார்கள். இவான் கையிலிருக்கும் சூடேற்றிய கூர்மையான கம்பி, அவர்களின் நெஞ்சில் நர்த்தனம் புரியும். அந்தக் கதறலே இவானுக்கு மெல்லிசையாக, அவர் தன் பிரசங்கத்தைத் தொடங்குவார். அரங்கம் அதிரப் பாடுவார். மிதமிஞ்சிய போதை கரைபுரண்டோட, பெண்கள் இழுத்து வரப்படுவர். வேறெதற்கு? காமமே கடவுளை அடைய கதகதப்பான வழி என்பதும் காலங்காலமாக நம்பப்படுவதுதானே. ஆபாவாணன் அன்றே ரஷ்யாவில் பிறந்திருந்தால் ‘ராத்திரி நேரத்து பூஜையில்... ரகசிய தரிசன ஆசையில்...’ என்று இவானுக்காக எழுதியிருக்கக் கூடும். வேறென்ன, ஹ்ஹா... ஹ்ஹா... தினம் ஆராதனை! ஹ்ஹா... ஹ்ஹா... அதில் சுகவேதனை!

ஒருமுறை போயர் ஒருவருக்கு இவான் குரூர மரண தண்டனை விதித்தார். ‘‘அந்தப் பீப்பாயில் வெடிமருந்தை நிரப்புங்கள். அதை அவனது உடம்பில் கட்டி வெடிக்க வையுங்கள்.’’ அந்த உடல் சில்லு சில்லாகச் சிதறி விழுந்தது. ஆப்ரிச்நிகிகளுக்குத் துப்பாக்கிச் சுட்டுப் பழகுவதற்கு ஏதாவது இலக்கு வேண்டுமல்லவா. ‘‘வயலில் வேலை செய்யும் பெண்களை இழுத்து வாருங்கள். துணிகளை உருவிக் கட்டிப்போடுங்கள். நீ முதல் பெண்ணின் கழுத்தில் சுடு. அடுத்தவன் இரண்டாவதுப் பெண்ணின் நெஞ்சில் சுடு. நீ மூன்றாவதாக நிற்பவளது...’’

சந்தேகத்தால், மிக நெருக்கமானவர்களைக்கூட துளியும் வருத்தமின்றித் தீர்த்துக் கட்டியிருக்கிறார் இவான். பேரரசின் கருவூல அதிகாரி நிகிடா ஃபனிகோவ், நீர் கொதிக்கும் கொப்பரையில் வேக வைத்துக் கொல்லப்பட்டார். அரசவை உறுப்பினரான விஸ்கோவாடி, தூக்கில் இடப்பட்டார். பின் அவரது உடல் சில நூறு துண்டுகளாக நறுக்கப்பட்டது.

ஜெரோம் ஹார்ஸே, பிரிட்டிஷ்காரர். ரஷ்ய ராஜ்ஜியத்துக்கு, எலிசபெத் மகாராணி அனுப்பிய ராஜ தூதுவர். இவானின் வெறியாட்டங்களை நேரில் கண்டு பதிவுசெய்த ஐரோப்பியர். போரிஸ் டெலுபா என்ற எதிரி இளவரசனை, இவான் எப்படிக் கொன்றார் என்ற ஜெரோமின் பதிவு குலைநடுங்க வைப்பது.

‘இளவரசர் போரிஸ் இழுத்துவரப்பட்டார். கூர்மையான நீண்ட மரக்கம்பு தரையில் நிற்க வைக்கப்பட்டிருந்தது. போரிஸை அதில் சொருகினார்கள். ஆசனவாயில் புகுந்த கம்பு, கழுத்தைக் கிழித்து வெளியே வந்தது. ஆனால், போரிஸின் உயிர் உடனே வெளியேறவில்லை. அவரது தாயை அழைத்து வந்தார்கள். மகனைக் கண்டு அவள் கதறினாள். துப்பாக்கி ஏந்திய நூறு ஆப்ரிச்நிகிகள் அவளைச் சூழ்ந்துநின்று சுட ஆரம்பித்தனர். அந்த ஒற்றை உடலை, கணக்கில்லாமல் தோட்டாக்கள் துளைத்தன. இந்தக் கொடுமையைப் பார்த்தபடி கிடந்த போரிஸின் உடலிலிருந்து, உயிர் சொட்டுச் சொட்டாக வெளியேற 15 மணி நேரம் பிடித்தது.’

இவான் தனித்தனியாக பல்வேறு காலங்களில் மேற்கொண்ட மேற்படி கொடுமைகளை எல்லாம், ‘காம்போ பேக்’ போல ஒரே இடத்தில் ஒருமுறை நிகழ்த்தினார். நோவ்கோரோட். மாஸ்கோவின் வடமேற்கில் ரஷ்யப் பேரரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த நகரம். அதற்கு மேற்கில்தான் லிவோனியா (இன்றைய எஸ்டோனியாவும் லாத்வியாவும் இணைந்த பகுதி) இருந்தது. லிவோனியா மீதான ஆக்கிரமிப்பு முயற்சியை கி.பி. 1558-ல் இவான் மேற்கொண்டார். ஆனால், அதன் அண்டை நாடுகளான ஸ்வீடன், டென்மார்க், போலந்து, லித்துவேனியா போன்றவை இணைந்து ரஷ்யப் படைகளுக்கு பெப்பே காட்டின. போர் இழுத்துக்கொண்டே செல்ல... இவானுக்குள் சந்தேகப் புயல் சுழன்றாடியது.

ஒருவேளை நோவ்கோரோட் போயர்களும் மக்களும் எதிரிகளுடன் கைகோத்து நம்மைக் கவிழ்க்க நினைக்கிறார்களோ? சந்தேகமும் உயிர்க்கொல்லி நோய்தான். அடுத்தவர்களின் உயிரைக் கொல்லும் நோய். ஆப்ரிச்நிகிகள், நோவ்கோரோடுக்குள் புகுந்து வேட்டையாட ஆரம்பித்தார்கள் (கி.பி. 1570). தினமும் ஆயிரக்கணக்கான கொலைகள். ‘குடும்பத்தோடு எரி. வோல்கோவ் நதியின் உறைபனி நீரில் கும்பலாகத் தள்ளிக் கொல். ஆண்மையை நீக்கு. வன்புணர். வரிசையாக நிற்க வைத்துக் தலைகளை வெட்டு...’ ஐந்து வாரங்கள் தொடர்ந்த படுகொலையால் உறைபனி செம்பனியானது. பலி எண்ணிக்கை 30 ஆயிரம் முதல் 60 ஆயிரம் வரை இருக்கலாம் என்கிறது ஒரு சரித்திரக் குறிப்பு. இதையெல்லாம் தன் மகன், இளவரசன் இவானோவிச்சைப் பார்த்து ரசிக்கச் சொன்னார் இவான்.

அங்கிருந்து மாஸ்கோவுக்குத் திரும்பிய பின், அவரால் நிம்மதியாக இருக்க முடியவில்லை. ‘யார் எப்போது நம்மைக் கொல்வார்களோ’ என்ற பயம் துரத்தியது. கிரெம்லினிலிருந்து வெளியேறி, மாஸ்கோவுக்கு வெளியே அலெக்ஸாண்ட்ரோவ்ஸ்கயா கோட்டையில் சில காலம் பதுங்கியிருந்தார். 300 ஆப்ரிச்நிகிகள் எப்போதும் பாதுகாப்புப் பணியில் இருந்தனர்.

லிவோனியா போர் கி.பி. 1583 வரை இழுத்தது. இறுதியில் ரஷ்யப் படைகளுக்குத் தோல்வியையே பரிசளித்தது. மண்ணாசையால் மடத்தனமாகத் தொடர்ந்து போர்களை நடத்திக் கொண்டிருந்த இவான், வீழ்ச்சியைச் சந்தித்தார். பேரரசின் பொருளாதாரமும் பொசுங்கிப் போனது. இவானின் உடலும் உள்ளமும் நோய்களின் பிணைக்கைதியாகின. முதல் மனைவி அனாஸ்டாஸியாவை இழந்த சோகத்துக்குப் பின் பேரரசர், எட்டே எட்டு திருமணங்கள் மட்டும் செய்துகொண்டார். அந்த மனைவிகளில் சிலரை விலக்கி வைத்தார். சிலரது மரணத்துக்குக் காரணமாக இருந்தார். ஒருத்தியை அடித்துத் துரத்தினார்.

இவானுக்குப் பிறகான ராஜ வாரிசாக, இளவரசர் இவான் இவானோவிச் (அனாஸ்டாஸியாவின் இரண்டாவது மகன்) அறிவிக்கப்பட்டிருந்தார். இளவரசரின் முதல் இரு மனைவிகளையும், ‘குழந்தையில்லை’ என்று குறைகூறி கன்னிமடத்துக்குத் துரத்திவிட்டார் இவான். மூன்றாவது மனைவி யெலெனா ஸெரிமெட்டாவா கர்ப்பமாக இருந்தாள். அன்றைக்கு மெல்லிய உடை அணிந்திருந்த யெலெனாவைக் கண்டதும் மாமனார் இவானுக்கு ஆத்திரம் பொங்கியது. அவளைக் கண்மூடித்தனமாக அடித்தார். அவளது கதறல் கேட்டு இளவரசன் இவானோவிச் அங்கே வந்தார். தகப்பனின் தகாத செயலைக் கண்டு கொதித்தெழுந்து எதிர்த்தார். தன்னிலை இழந்தார் இவான். தன் செங்கோலால் மகனுடைய மண்டையில் ஒரே அடி! தலையில் ரத்தம் பீறிட இளவரசர் விழுந்தார். ‘ஐயோ... நானே என் மகனைக் கொன்று விட்டேனே!’ எனப் பேரரசர் கதறினார்.

யெலெனாவின் கர்ப்பம் கலைந்திருந்தது. மகன் படுத்த படுக்கையானான். காரணகர்த்தாவான இவான், ஏதாவது அற்புதம் நிகழ்த்தச் சொல்லி, கண்ணீருடன் ஆண்டவரிடம் ஜெபித்துக் கொண்டிருந்தார். ஐந்தாவது நாளில் இளவரசர் இறந்துபோனார். (கி.பி. 1581, நவம்பர் 19) மகனுடைய சவப்பெட்டி மீது தன் தலையால் மோதிக்கொண்டே இருந்தார் இவான்.

பால்வினை நோய்கள் உள்ளிட்ட பல நோய்கள் பேரரசர் உடல் மீது போர் தொடுத்தன. தோல் சுருங்கியது. உடலில் தீரா துர்நாற்றம். அவரால் கொல்லப்பட்டவர்களது ஆவி, அவரைச் சூழ்ந்து மிரட்டுவது போன்ற கனவுகளால் தூக்கம் தொலைத்தார். ‘இத்தனை பேரைக் கொன்று விட்டேனே’ எனப் பாவ மன்னிப்புப் பிரார்த்தனைகளைத் தொடர்ந்தார். விஷத்தன்மை கொண்ட பாதரசத்தால் செய்யப்பட்ட மருந்துகளைச் சாப்பிட ஆரம்பித்தார். அவருக்கு மரணம் தேவைப் பட்டது. ஆகவே ஜோதிடர்களை அழைத்து நாள் குறித்தார்.

1584, மார்ச் 18. புதன்கிழமை.

அன்றைக்கு உற்சாகமாகவே விடிந்தது. மரணத்துக்காகப் பேரரசர் ஆவலுடன் காத்திருந்தார். எதுவும் நடப்பது போலில்லை. ஜோதிடர்களை எச்சரித்து செய்தி அனுப்பினார். ‘இன்னும் இன்றைய நாள் முடியவில்லை’ என்று அவர்கள் பதில் அனுப்பினார்கள்.

குளித்துவிட்டு வந்து சதுரங்கம் ஆட அமர்ந்தார் நான்காம் இவான். சிப்பாய் ஒன்றை வெட்ட நினைத்தபோது, அவரது உடல் வெட்டியது. வாய் கோணியது. மயங்கிச் சரிந்தார். சதுரங்கப் பலகையில் ராஜா வெட்டப்படவில்லை. நான்காம் இவான், காலத்திடம் வீழ்ந்து கிடந்தார்.

வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்த குதிரை திடீரெனத் தடுமாற, பிடி நழுவிக் கீழே விழுந்தார் அல் ரஷீத். மொரோக்கோ வின் சுல்தான். பதினேழாம் நூற்றாண்டில் மொரோக்கோ, ஒரு ராஜ்ஜியமாக விரிவடையத் தொடங்கியது இவரது காலத்தில்தான். அந்தக் குதிரையை உயிருடன் விட்டார்களா என்று செய்தி இல்லை. அல் ரஷீத் இறந்து போனார். அடுத்து அரியணை ஏறியவர் அல் ரஷீத்தின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரர், மௌலே இஸ்மாயில் இபின் ஷாரிஃப். கி.பி 1672-ம் ஆண்டு... தனது 26-வது வயதில் Alaouite பரம்பரையிலிருந்து சுல்தானாகப் பதவியேற்ற இஸ்மாயிலை, கி.பி 1727-ல் மரணம் வந்து அழைத்துச் செல்லும் வரை யாராலும் அசைக்க முடியவில்லை.

இங்கே சில கொசுறுக் குறிப்புகள்... Alaouite பரம்பரையைத் தோற்று வித்தது இஸ்மாயிலின் தந்தை, ஷாரிஃப் இபின் அலி. இதே பரம்பரை யினரே இன்றைக்கும் மொரோக்கோவை ஆள்கிறார்கள். தற்போதைய மன்னர் ஆறாம் முகம்மது.

பெருந்தலை ஒன்று மண்டையைப் போட்ட பின், அடுத்த தலைவர் தலையெடுக்க பல தலைகளை எடுக்க வேண்டியிருக்கும் என்பதுதானே அரசியல் தலைவிதி. அதைத்தான் இஸ்மாயிலும் செய்தார். பிளவுபட்டுக்கிடந்த பழங்குடி தலைவர்களையும், சிற்றரசர்களையும் படைகொண்டு அதட்டி ஒன்றிணைத்தார். அப்படி இஸ்மாயிலுக்கு அடிபணிபவர்கள், தங்கள் மகளை அல்லது மகள்களை சுல்தானின் அந்தப்புரத்துக்கு அர்ப்பணித்துவிட வேண்டும்.

மாராக்கெஷ் என்ற நகரத்தின் மக்கள் மட்டும் இஸ்மாயிலை சுல்தானாக ஏற்கவில்லை. அவர்கள் அகமது என்ற இளவரசரை ஆதரித்தனர். இஸ்மாயில் மாராக்கெஷ் மீது படையெடுப்பது... அகமது தப்பிப்பது... மீண்டும் அகமது வந்து மாராக்கெஷ்ஷைக் கைப்பற்றுவது... இப்படியாகக் கண்ணாமூச்சி நடந்தது. கி.பி 1687-ல் அகமது கொல்லப்பட்டார்.

‘நான் முகம்மதுவின் வழித்தோன்றல். என் முன் நின்று என் முகத்தைப் பார்த்துப் பேசும் அருகதையோ, அதிகாரமோ இங்கே யாருக்கும் கிடையாது’ என்று பிரகடனப்படுத்தியிருந்தார் சுல்தான் இஸ்மாயில். மீறி, சுல்தானை நிமிர்ந்து பார்த்துப் பேசியவர்களுக்கெல்லாம் குழி வெட்டப்பட்டது. தன் ஆட்சியின் ஆரம்ப நாள்களிலேயே 400 எதிரிகளின் தலையை அறுத்து ஃபெஸ் நகரக் கோட்டைச் சுவரில் தொங்கவிட்டார். பயத்தை ஆழமாக விதைத்து, அதிகாரத்தை வலுப்படுத்திக்கொள்ளும் சர்வாதிகார உத்தி.

அன்றைக்கு சுல்தானின் உடை வெள்ளையாகவோ, பச்சையாகவோ இருந்தால் சேதாரம் குறைவாக இருக்கும் என்று நம்பலாம். மஞ்சள் உடை என்றால் அவ்வளவுதான்... தனக்காகக் குதிரையைக் கொண்டுவந்து நிறுத்தும் அடிமையைக்கூடக் காரணமின்றி வெட்டுவார். இப்படி தம் 56 வருட ஆட்சிக் காலத்தில், இஸ்மாயில் கொன்று குவித்தவர்களது உத்தேச எண்ணிக்கை 30 ஆயிரம் இருக்கலாம்.

இன்னொரு பழக்கமும் அவருக்கு இருந்தது. அவர் நினைக்கும்போதெல்லாம் குர்-ஆன் வாசிப்பார்... குதிரையில் செல்லும்போதுகூட! அதற்கெனவே ஓர் அடிமை, அவர் குதிரையில் அதிவேகமாகச் செல்லும்போதும் வாசிப்பதற்கேற்ப குர்-ஆனைப் பிடித்துக்கொண்டு அதே வேகத்தில் வர வேண்டும் என்கிறது ஒரு வரலாற்றுக் குறிப்பு. அது எப்படிச் சாத்தியம் என்பது உங்கள் கற்பனைக்கு.

சரி... சுல்தானின் அந்தப்புரத்துக்குள் நுழைவதற்கு முன்பு, அவரது வீர தீர சூர பராக்கிரமங்கள் சிலவற்றையும் பார்த்துவிடலாம்.

சுல்தான் ஆவதற்கு முன்பு, மொரோக்கோவின் வடக்குப் பகுதியிலுள்ள மெக்னெஸ் நகரத்தின் வைஸ்ராயாக இருந்தார் இஸ்மாயில். அந்நகரத்தின் மீதுள்ள பாசத்தினால், சுல்தான் ஆனபிறகு தனது தலைநகரத்தை ஃபெஸ்ஸிலிருந்து மெக்னெஸுக்கு மாற்றினார். புதிய அலங்கார வளைவுகள், பிரமாண்ட மாளிகைகள், மசூதிகள், தோட்டங்கள் என்று மெக்னெஸ் புதுப்பொலிவு பெற்றது. போர்ச்சுக்கீசிய அடிமை ஒருவன், அலங்கார வளைவு ஒன்றை வடிவமைத்திருந்தான். ‘‘இதைவிட அழகாக உன்னால் கட்ட இயலுமா?’’ என்று இஸ்மாயில் கேட்க, ‘‘முடியும்’’ என்றான் விவரமின்றி. ‘‘பிறகு ஏன் கட்டவில்லை?’’ என்று சுல்தானின் நாக்கு கேட்கவில்லை. வாள் கேட்டது.

மொரோக்கோவில் ஐரோப்பிய நாடுகளின் ஆக்கிரமிப்புகள் அதிகம் இருந்தன. அவற்றையெல்லாம் தவிடுபொடியாக்கி ஐரோப்பியர்களை ஓட விட்டார் இஸ்மாயில். கி.பி 1681-ல் ஸ்பெயினின் ஆக்கிரமிப்பிலிருந்த மொரோக்கோவின் முக்கியத் துறைமுக நகரமான அல்-மமூராவை, இஸ்மாயிலின் படைகள் கைப்பற்றின. ஸ்பானியர்களின் சொத்துகள், ஆயுதங்கள் சூறையாடப்பட்டன. பிடிபட்ட ஸ்பானியர்கள் (வீரர்கள், ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள்) அனைவருமே அடிமைகளாக இழுத்துச் செல்லப்பட்டனர். இதேபோல ஸ்பெயின் ஆக்கிரமித்திருந்த லாராசே துறைமுகத்தையும், பிரிட்டன் பிடுங்கி வைத்திருந்த டேன்ஜியர் துறைமுகத்தையும் மீட்டெடுத்தது இஸ்மாயிலின் பிற சாதனைகள்.

1679, 1682, 1695 ஆண்டுகளில் சுல்தான், துருக்கியர்களுடன் மோதினார். ஒவ்வொரு முறையும் துருக்கியப் படைகளுக்குப் பின்னடைவே. ‘இஸ்மாயில் இருக்கும் வரை இங்கே எந்த ஆணியும் பிடுங்க முடியாது’ என்று துருக்கியர்கள் தோல்வி முகத்துடன் திரும்பினர். இந்த யுத்த வெற்றிகளுக்கெல்லாம் காரணம், இஸ்மாயில் உருவாக்கியிருந்த சிறப்புக் கறுப்பர்கள் படை (சுமார் ஒன்றை லட்சம் வீரர்கள் கொண்டது) மற்றும் Jaysh al-Rifi என்ற பெர்பெர் இன முரட்டுப்படை. இந்தப் படைகளால், அன்று மொரோக்கோ வலிமையான ஆப்பிரிக்க ராஜ்ஜியமாக ஆட்டம்காட்டியது.

எதிரியின் எதிரி நண்பன் அல்லவா? எதிரி ஸ்பெயினின் எதிரியான பிரான்ஸுடன் சுல்தான் நட்பு வளர்த்தார். பிரான்ஸ் அரசர் பதினான்காம் லூயியின் ஆணைப்படி, அந்நாட்டு தளபதிகள் மொரோக்கோவுக்கு வந்து ராணுவப் பயிற்சி கொடுத்தனர். அங்கிருந்து வல்லுநர்கள் இங்கே வந்து மெக்னெஸ் நகரை நிர்மாணிக்க நிறையவே உதவினர்.

கி.பி 1682-ல் சுல்தான் இஸ்மாயில், தனது தூதராக முகம்மது தமீமை பிரான்ஸுக்கு அனுப்பினார். அங்கே பிரான்ஸ் அரசரின் விருந்தோம்பலில் திளைத்த தமீம், மறக்காமல் சுல்தானின் ஆசையையும் நேரம் பார்த்து வெளிப்படுத்தினார். ‘உங்க மகள் இளவரசி மேரி அன்னாவை, சுல்தான் கட்டிக்க விரும்புறாரு.’ இளவரசி புத்திசாலியாகத்தான் இருக்க வேண்டும். தலையை இடமும் வலமுமாகப் பலமாக அசைத்து ‘விருப்பமில்லை’ என்றாள். சுல்தானுக்கு பிரான்ஸ் கிளியிடம் பிரெஞ்சு கிஸ் வாங்க யோகமில்லை.

அதற்காக வருத்தப்பட்டு ‘உச்’ கொட்ட வேண்டாம். அவருக்கு நான்கு மனைவிகள். இதுதவிர, அவரது அந்தப்புரத்திலிருந்த ஆசைநாயகிகளின் எண்ணிக்கை 500+. மொரோக்கோவின் அந்தப்புரம் சகல வசதிகள் கொண்ட சிறை. வேறு எவனாவது அந்தப்புரப் பெண் ஒருத்தியைக் கண்ணாரக் கண்டுவிட்டால் அவன் காலி. அதே நிலைதான் அந்தப்புரப் பெண்ணுக்கும். அவளது பற்கள் பிடுங்கப்படும்; அல்லது கொங்கைகள் துண்டிக்கப்படும்; அல்லது சுல்தானே கழுத்தை நெறித்துக் கதையை முடிப்பார். முப்பது வயதுக்கு மேற்பட்ட பெண்களுக்கு அந்தப்புரத்தில் வேலையில்லை. ஆனால், சுல்தானிடமிருந்து உயிர் தப்பி முப்பது வயதுக்கு மேல் விடுதலை பெறுவதே பெரும் பாக்கியம்தான்.

மனிதக் குல வரலாற்றிலேயே அதிக வாரிசுகளை உருவாக்கியவர் மங்கோலியப் பேரரசர் செங்கிஸ்கான். அவருக்கு 1,000 முதல் 2,000 வாரிசுகள் உண்டு. இதெல்லாம் அனுமானம். ஆனால், சுல்தான் இஸ்மாயிலின் விஷயத்தில் அது வரலாற்றுபூர்வமான உண்மை. ‘இஸ்மாயிலுக்கும் அவருடைய மனைவிகள் + ஆசைநாயகிகளுக்கும் பிறந்த வாரிசுகளின் எண்ணிக்கை 888’ என்கிறது ஒரு வரலாற்றுக் குறிப்பு. ‘ஆயிரத்துக்கும் மேல்’ என்கிறார்கள் சில வரலாற்றாளர்கள். முக்கியமான ஆதாரம், இஸ்மாயிலின் ஆட்சிக்காலத்தில் பிரான்ஸின் தூதுவராக மொரோக்கோவுக்கு அடிக்கடி சென்று வந்த Dominique Busnot எழுதி வைத்துள்ள குறிப்புகள். ‘கி.பி 1704 வாரிசு கணக்கெடுப்பின்படி, 57 வயது சுல்தானுக்கு 1,171 பிள்ளைகள்’ என்று பதிவு செய்துள்ளார் டொமினிக். அதன்படி, ‘உலகிலேயே அதிகம் பிள்ளைகள் பெற்ற தகப்பன் சுல்தான் இஸ்மாயில்’ என்று கின்னஸ் சாதனையும் சென்ற நூற்றாண்டில் பதியப்பட்டிருக்கிறது. சுல்தான் தனக்குப் பிறந்த பெண் பிள்ளைகளை உயிரோடு விடவில்லை என்கிறது இன்னொரு குறிப்பு.

ஒரே ஆளால் தன் வாழ்நாளில் 1,171 குழந்தைகளுக்குத் ‘தகப்பர்’ ஆக முடியுமா? நமக்கு வந்த அதே சந்தேகத்துடன், வியன்னா பல்கலைக்கழக ஆராய்ச்சியாளர்கள் சிலர் ஆய்வில் இறங்கினர். அல்காரிதம், அல்ஜீப்ரா, இன்னபிற கணிதமுறைகளில் எல்லாம் கூட்டிக்கழித்துப் பார்த்து ‘வாய்ப்பு இருக்கத்தான் செய்கிறது’ என்றே அறிக்கை அளித்துள்ளனர்.

கூடவே சில கேள்விகளையும் முன்வைக்கிறார்கள். அந்தப்புரத்தில் உள்ள பெண்கள், மாதச்சுழற்சியில் கருத்தரிக்க வாய்ப்புள்ள நாள்களில் சுல்தானுடன் இணைந்திருக்க வேண்டும். எல்லா சமயத்திலும் அது நிகழ்ந்திருக்காது. அதைக் கருத்தில்கொண்டு, ‘நிகழ்தகவு’ப்படி பார்த்தால், இத்தனைக் குழந்தைகளை உருவாக்க, சுல்தான் தொடர்ந்து 32 வருடங்கள் நாள் தவறாமல் உழைப்பைக் ‘கொட்டியிருக்க’ வேண்டும். அது சாத்தியமா? மேற்கொண்டு உற்பத்தியாகும் கேள்விகளைச் சேலம் சிவராஜ் வைத்தியருக்கு ஃபார்வேர்ட் செய்துவிட்டு, முடிவுரைக்குச் செல்வோம். வாழ்வாங்கு வாழ்ந்த இஸ்மாயில் தனது எண்பதாவது வயதில் வபாத் ஆனார். அதற்கு முன்பே தனக்கான நினைவிடத்தை இழைத்து இழைத்துக் கட்டிவைத்துக்கொண்டார். அந்தக் கட்டுமானப் பணியில் ஒழுங்காக வேலை பார்க்கவில்லையென நூற்றுக்கணக்கான அடிமைகளின் உயிரைப் பிடுங்கினார் என்பது தனிக்கதை.

கடைசி விஷயம்... சுல்தான் தன் வாழ்வில் மனிதர்களைவிட பூனைகளை அதிகம் விரும்பினார். ஏகப்பட்ட பூனைகள் வளர்த்தார். நேரம் ஒதுக்கி அவற்றுக்குத் தானே இறைச்சியும் ஊட்டினார். மன்னிக்கவும். சுல்தானைப் பற்றி நல்லதாகச் சொல்லுமிடத்திலும் ‘பூனைக்குட்டி’ வெளியே வந்துவிடுகிறது. ஒருநாள் பூனை ஒன்று சுல்தான், ஊட்டிய இறைச்சியை வாங்காமல் அடம்பிடிக்க, அவருக்குக் கடும் கோபம். வீரர்களை அழைத்துப் பூனையைக் கைது செய்தார். ‘எனக்கு அடிபணியாவிட்டால் என்ன தண்டனை என்று மக்கள் புரிந்துகொள்ளட்டும்’ என்று சீறினார். அதன்படி நகரத்தின் நடுவே மக்கள் மத்தியில், அந்தப் பூனைக்கு மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டது.