பாதையைத் தீர்மானிக்காதவர்களின் பயணம் இனிப்பதில்லை!

ஒரு சுமாரான கிராமத்தில் லேத் பட்டறை வைத்திருந்தான் அவன். தொழில்நுட்பக் கல்வி படித்ததில்லை என்றாலும், சின்ன வயதிலிருந்தே நகரத்துக்குப் போய் தொழில் கற்றுக் கொண்டான். எதையும் அக்கறையோடு செய்வான்; வேலையில் நேர்த்தி இருக்கும்; இந்த நாளில் முடித்துத் தருகிறேன் என்று சொன்னால், கண்டிப்பாக அந்த நேரத்துக்குள் வேலையை முடித்துக் கொடுத்துவிடுவான். முக்கியமாக, இதெல்லாம் தனது வளர்ச்சிக்குத் தேவையான அற்புதமான குணங்கள் என்பதுகூட புரியாதவன் அவன்.

குறுகிய காலத்துக்குள் அவனது நிறுவனம் அபார வளர்ச்சி பெற்றது. அந்த கிராமத்தை ஒட்டிய நெடுஞ்சாலையில் ஒரு கார் தயாரிப்பு நிறுவனம் தொழிற்சாலை திறக்கத் தீர்மானித்தது. அவர்களுக்கு உதிரிப் பாகங்கள் சப்ளை செய்ய துணை நிறுவனங்கள் வேண்டுமே! அதற்காக நகரங்களிலிருந்து நிறையப் பேர் வந்தார்கள்.

வந்தவர்களில் ஒருவருக்கு இவன் அபாயகரமானவனாகத் தெரிந்தான். இப்படி ஒரு திறமைசாலி இருப்பது தெரிந்தால், கார் தொழிற்சாலை அவனுக்கே எல்லா ஆர்டர்களையும் கொடுத்துவிட்டு மற்றவர்களை ஒதுக்கிவிடும் என்பது புரிந்தது. அவனை மடக்கி பட்டறையை வாங்கிவிட்டார் அவர். பத்து லட்ச ரூபாய் மதிப்பு கூட இல்லாத தன் பட்டறைக்கு இரண்டு கோடி ரூபாய் கிடைத்ததும் இவனும் விற்றுவிட்டான், அது தன் தொழிலுக்கான விலை எனப் புரியாமல்!

‘மொத்த பணத்தையும் பேங்கில் போட்டு, வரும் வட்டியில் ஆயுசு முழுக்க சாப்பிடலாம்’ என வங்கிக்குப் போனான். புதிதாகக் கிளை திறந்திருந்த தனியார் வங்கி, டெபாசிட் செய்பவர்களுக்கு கவர்ச்சிகரமான பரிசுகளை அறிவித்திருந்தது.

இவனுக்கு அங்கே ராஜ மரியாதை. ‘ஆயிரம் ரூபாய் டெபாசிட்டுக்கு ஒரு கிலோ ஸ்வீட். ஒரு லட்சம் ரூபாய்க்கு மிக்ஸி. பத்து லட்ச ரூபாய்க்கு ஃபிரிட்ஜ்’ என இருந்த போர்டைப் பார்த்தவன், ‘‘இரண்டு கோடி ரூபாய்க்கு எத்தனை கிலோ ஸ்வீட் தருவீங்க?’’ எனக் கேட்டான்.

பாதையைத் தீர்மானிக்காதவர்களின் பயணம் இனிப்பதில்லை!

நன்றி-குங்குமம் கடைசிபக்கம்

கடைசியில் அவன் சோம்பேறி ஆகி விட்டான் என்பதை சொல்லாமல் சொல்லிவிட்டீர்கள்.