பட்டிமன்றத்தில் செண்டிமென்டாக நடந்த ஒரு சம்பவம்

–
32 வருட பட்டிமன்ற அனுபவத்தில் எத்தனையோ ஆச்சரியங்கள்,
மனச் சங்கடங்கள், நெகிழ்வுகள், மகிழ்வுகள் எனச் சொல்லிக்
கொண்டே போகலாம். ஒரே ஒரு நிகழ்வைச் சொல்கிறேன்.

25 ஆண்டுகளுக்கு முன் மதுரையில் ஒரு பட்டிமன்ற
நிகழ்ச்சியில் நான் தொடர்ந்து நகைச்சுவையாகப் பேசிக்
கொண்டிருக்க, கேட்டுக் கொண்டிருந்த மக்கள் வாய்விட்டு
சிரித்துக் கொண்டிருந்தபோது, தரையில் அமர்ந்திருந்த
10 வயது சிறுவன் ஒருவன், நான் பேசத் தொடங்கியதிலிருந்து
மகிழ்ந்து கைதட்டி சிரித்துக் கொண்டிருந்தவன்
சடாரென்று தரையில் படுக்க, அவன் கைகால்கள் சுண்டி இழுக்க,
எல்லோரும் பதறிப்போனோம்.

அருகில் இருந்த அவன் தாயார் அவனைத் தூக்கிக் கொண்டு
வீட்டுக்குள் ஓடினார்.

நான் பேச்சை நிறுத்தியதைப் பார்த்த ஒருவர், “ஐயா! ஒன்னும்
பயப்பட வேண்டாம். அந்தப் பையன் அதிகமாக அழுதாலோ,
சிரித்தாலோ இப்படி ஏற்படுவதுண்டு. நீங்க பேசுங்க’ என்றார்.

நான் சற்றே சங்கடத்துடன் பேச்சைத் தொடர, அந்தப் பையன்
திரும்ப ஓடி வந்து அதே இடத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு சிரிக்க
ஆரம்பிக்க, அவன் தாயாரும் வெட்கத்தோடு வந்து அவனருகே
அமர்ந்துகொள்ள, நான் வியப்படைய, கூட்டமே அந்தக்காட்சியைக்
கண்டு மகிழ்ந்தது.

சிரிப்பு எந்நோய்க்கும் அருமருந்து.
-
-------------------------------------------------------------------
பேராசிரியர் கு. ஞானசம்பந்தன்
நன்றி- மஞ்சரி