மனதில் நிழல் ஆட்டம்! கண்ணுக்கு அச்சம்! (ஒருபக்கக் கதை)

மனதில் நிழல் ஆட்டம்! கண்ணுக்கு அச்சம்! (ஒருபக்கக் கதை)

ஆறுமாதத்திற்குப் பிறகு சொந்த ஊருக்குச் சென்றான் மூர்த்தி.

வீட்டு வாசலில் நின்றுகொண்டிருந்தான்.

“ஆயா! அந்தா கையில் கருக்கருவாளுடன் , சும்மாட்டுத் துணியைத் தோளில் தொங்கவிட்டபடி போறது யாரு? ” – கேட்டான் மூர்த்தி( மதுரை இராமநாதபுரம் வட்டாரங்களில் அம்மாவை ‘ஆயா’ என்று கூப்பிடும் பழக்கம் உண்டு).

“அது நம்ம பக்கத்து வீட்டுச் சுந்தரிதான்!”

மூர்த்தியின் மனம் அவனது நரம்புகளைக் கிளறியது !-

“சுந்தரியா அது?.. தீபாவளியின் போது துள்ளித் துள்ளி மத்தாப்புக் கொளுத்திச் சிரிப்பாளே! … ஒல்லியக இருந்தாலும் அவளிடம் பேரழகு ஒளிந்துள்ளதை நாம் பார்த்துப் பூரித்துள்ளோமே? நேரில் பார்க்க வாய்ப்பில்லாத போது ,ஆள் அக்கம் பக்கம் இல்லாத நேரமாகப் பார்த்து, அவளைச் சன்னல் வழியாகப் பார்த்து உடல் கிளர்ச்சி பெற்றுள்ளோமே!... அவளா பரட்டைத் தலையுடன் , அழுக்குச் சேலையுடன் , மாராப்பு விலகியதைக்கூடப் பொருட்படுத்தாமல் இப்படி?....”

“என்னடா? நின்னுட்டே? சுந்தரிக்கு ஆதரவா ஒருவரும் இல்லை! அதான், பக்கத்துவீட்டுச் சிவப்பியோடு தினமும் புல்லறுக்குப் போறா! மொதல்ல சும்மா வேடிக்கை பார்ப்பது போலத்தான் போனா; அப்பறம் தொடர்ந்து இவளும் கருக்கருவாளைத் தூக்கிக் கொண்டு கிளம்பிட்டா!சரி நீ வா ” – ஆயா மூர்த்தியை அசைத்துவிட்டாள்! வீட்டுக்குள் இழுத்துச் சென்றாள் !

இப்போதெல்லாம் பழைய மாதிரி சுந்தரியைப் பார்ப்பதில்லை மூர்த்தி ! சன்னல் பக்கம் மறந்தும் பார்வையைச் செலுத்துவதில்லை!

ஆனால்-

மூர்த்தியின் மனதில் மட்டும் சுந்தரியின் நிழல் ஆடிக்கொண்டே இருந்தது ! அதேவேளையில் , கண் மட்டும் அவளைப் பார்க்க அச்சப்பட்டது!

இன்றுவரை இதுதான் நிலைமை!
***