மழையால் மனிதநேயம்

நடுச்சாம நேரத்தில நெத்திப்பொட்டோரத்தில
சொட்டுனு விழுந்திருச்சி மழைத்தூரல் ஒன்னு
துட்டுள்ள சொந்தமெல்லாம் தூரப்போய் நின்னப்போ
என் வீட்டு ஓட்டைக்கூரை வழி
எட்டிப் பார்த்த சொந்தமே
நீ வந்த நேரம் என் தூக்கம் போனது ரொம்ப தூரம்
கார வீட்டுக் கருப்பாயி காசுக்கு சொந்தக்காரி
யாரையும் அண்டாமக் கொண்டாமா
அடங்காம திரிஞ்சவ
வெள்ளம்னு வந்தப்போ வீதியில நின்னாளே
பட்டக் கடனக் கேட்கும் போது
பாதி சொல்லால மனசக் கொன்னுடுவா
மனசு காயம்பட்ட சனமெல்லாம்
கருப்பாயிக்கு கண்ணீரத் தொடச்சிவிட்டு
காட்டாத்து வெள்ளத்தில கரங்கோர்த்து நின்னதிங்கே
கண்ணுக்குத் திரை போட்டு
காத்தும் மழையும் பெஞ்சப்போ
தொண்டக்குழி வழிக்கக் கத்தி
கூப்பிடாத தெய்வமில்ல
நான் கூப்பிட்ட குரலக்கேட்டு
ஓடி வந்த மனுச சாமியெல்லாம்
மதம் ஒன்னு இல்லையினு
என் மனச ஒடைச்செருஞ்சி
கண்ணத் தெறந்து வச்சி கடவுளக் காட்டிருச்சி
முகம் தெரியாத சனமெல்லாம்
முந்திவந்து கரம் கொடுத்து
சாதி மத சங்கிலியைச் சட்டுன்னு ஒடச்செருஞ்சி
சாக்கடைக்குள்ள நின்ன என்னை
மனிதநேயத்துடன் தூக்கிறிச்சு
மழையில நனைஞ்சப்போ
மனிதநேய விதை முளைச்சிருச்சி
மழை ஓஞ்ச மேகமெல்லாம்
மேக்க சீமை தேடிப்போனப்ப
எந்தப் பக்கம் போகையினு
திக்குத் தெரியாம தெகைச்சு நின்னப்போ
முகம் தெரியாத சொந்தமெல்லாம்
முகநூலுல முகவரிய கொடுத்துச்சு
எனக்கு மூச்சுக் காத்த நெல நிறுத்துச்சு
மூடாதக் கதவு என் வூடுனு
முந்தி வந்து கரம் கொடுத்துச்சு
மூக்கு முட்ட விருந்து படைச்சுச்சு
ஊரே சொந்தமாகி நின்னுச்சு
என் கவலையெல்லாம்
மழைத்தண்ணீருல கரைஞ்சிருச்சு
வர்ணக்கறை வெளுக்க வானமழை பெஞ்சுச்சு
மதக்கரை ஒடைச்சு மக்க மனச சேத்துச்சு
துட்டுல்ல சனமெல்லாம் துக்கம் கேட்டு நின்னுச்சு
மக்க கண்ணீரைத் தொடைக்க
பல கரம் ஒன்னு சேந்துச்சு
மழையே நீயும் வா மனிதநேயம் கொண்டு வா
மக்க மனசெல்லாம் இணைக்க
மறுபடியும் நீ புறப்பட்டு வா
மீண்டும் எழுந்திடுவோம்
மழையின் மனிதநேயத்தில் நனைந்திடுவோம்
மழையே நீயிம் வா
மழையால் மனிதநேயம் கொண்டு வா
மழையில் வெளிவருவது மண்வாசனை மட்டுமல்ல
மனிதநேயமும் தான்

நன்றாக இருக்கிறது கவிதை !