நன்றின்பால் உய்ப்பது அறிவு

கிராமங்களில் திருவிழாக்களின்போது போட்டிகள் நடத்துவார்கள் . அதில் கயிறு இழுக்கும் போட்டியும் ஒன்று . பத்துப் பதினைந்துபேர் எதிர்  எதிராக நின்றுகொண்டு ஒரு கயிற்றைப் பிடித்து இழுப்பார்கள் . யார் பக்கம் கயிறு சாய்கிறதோ , அவர்கள் வென்றதாக அறிவிக்கப்படுவார்கள் .

ஒவ்வொரு மனிதனுக்கு உள்ளேயும் இதுபோன்ற கயிறு இழுக்கும்போட்டி சில சமயங்களில் நடைபெறுவது உண்டு . மனம் ஒருபுறமும் , அறிவு மற்றொரு  புறமும் நின்றுகொண்டு நம்மைப் பிடித்து இழுக்கும் . எப்போதுமே மனத்தின் இயல்பு மனிதனை தீநெறிக்கண் செலுத்துவதாகும் . பார்க்கக் கூடாததைப் பார்க்கச் சொல்லும் ; கேட்கக் கூடாததைக் கேட்கச் சொல்லும் ; சாப்பிடக் கூடாததைச் சாப்பிடச் சொல்லும் . மூவாசையை வென்றதாகக் கூறிக்கொள்ளும் முனிவரும் , யோகியரும் கூட சில சமயங்களில் மனம் இழுத்த வழியே சென்று சிக்கலில் மாட்டிக்கொள்வார்கள் . பிறன்மனை நயத்தல் தவறு என்று தெரிந்தும்கூட , இந்திரனாலும் , இராவணனாலும் தங்கள் மனத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை . மனத்தின் வழியே சென்று தீராத பழிச்சொல்லுக்கு ஆளானார்கள் .

முரட்டுக் காளையை அடக்க மூக்கணாங்கயிறு வேண்டுவதுபோல , மதம்பிடித்த யானையை அடக்க அங்குசம் வேண்டுமாப்போல , தறிகெட்டு ஓடும் மனதை ,அறிவின் துணைகொண்டு அடக்கவேண்டும் .
" நடுவொரீ அல்ல செயின் , கெடுவல்யான் என்பதை அறிவாய் நெஞ்சே " என்று அறிவுரைப் புகட்டி , மனதை நன்னெறிக்கண் செலுத்துவதே அறிவின் வேலையாகும் .

" மெய்ப்பொருள் காண்பதறிவு " , பிறர்வாய் நுண்பொருள் காண்பதறிவு " , " உலகத்தோடு அவ்வது உறைவது அறிவு " மட்டுமே அறிவின் வேலையல்ல ; மனதை நன்றின்பால் உய்ப்பதும் அறிவின் தலையாய பணியாகும் .