அதுதான் உண்மையான தர்மம்...!

-
-
காலை வேளை. கண்ணனும் அர்ஜுனனும் நடந்து சென்று
கொண்டிருந்தார்கள்.

""என்ன இருந்தாலும் அர்ஜுனா... கர்ணனின் கொடைக் குணத்திற்கு
இந்த உலகில் எதையுமே உவமை சொல்ல முடியாது...''

கண்ணனின் இந்த வார்த்தைகள் முதலில் அர்ஜுனனை லேசாக முகம்
சுளிக்க வைத்தன. கண்ணன் அதே ரீதியில் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டே
போக அர்ஜுனனுக்கோ கோபம் வந்துவிட்டது.

""நிறுத்து கிருஷ்ணா... எனக்கும் ஒரு வாய்ப்புக் கொடுத்துப் பார்.
என்னுடைய கொடைக்குணம் கர்ணனுடையதைவிட எந்த விதத்திலும்
குறைந்ததில்லை என்று நிரூபிக்கிறேன்...''

மாயக்கண்ணன் கையில் இருந்த புல்லாங்குழலை லேசாக அசைத்தான்.
உடனே முன்னால் ஒரு பெரிய தங்க மலை தோன்றியது.

""இந்த மலையில் இருக்கும் தங்கத்தை இந்த ஊர் மக்களுக்கு இன்று
இரவுக்குள் தானம் செய், பார்க்கலாம்...''

அர்ஜுனன் உடனே ஊரில் உள்ளவர்களை எல்லாம் அழைத்தான்.
வரிசையில் நிற்கச் சொன்னான். கை வலிக்க வலிக்க அந்த மலையிலிருந்து
தங்கத்தை வெட்டி எடுத்து ஒவ்வொருவருக்கும் வேண்டிய அளவு கொடுத்தான்.
கூட்டம் பெருகிக் கொண்டே போனது. அனைவரும் அர்ஜுனனை மனமார
வாழ்த்தினார்கள்.

வள்ளல் குணத்தில் அந்தக் கர்ணனையே மிஞ்சி விட்டான் என்று அவன் காது
படவே சொன்னார்கள். அர்ஜுனன் கண்ணனைப் பார்த்துப் பெருமிதத்துடன்
சிரித்தான். மாயவனின் சிரிப்பில் குறும்புத்தனமே மிஞ்சியிருந்தது.

அர்ஜுனன் அசராமல் மலையை வெட்டி வெட்டிக் கொடுத்துக்
கொண்டேயிருந்தான். என்றாலும் மலை அப்படியே இருந்தது. நாள் முழுவதும்
வெட்டிக் கொடுத்த பின்னும் மலையில் இருந்த தங்கம் குந்துமணி அளவுகூட
குறையவில்லை.

இரவு வந்தது. அர்ஜுனனுக்கு உடம்பெல்லாம் வலி. மக்கள் வரிசை இன்னும்
நீண்டுகொண்டே போனது. தங்கம் அப்படியே இருந்தது! அர்ஜுனன் சோர்ந்து
மயங்கி விழுந்து விட்டான்.

மறுநாள் கர்ணன் முன்னால் அதேபோல் ஒரு தங்க மலையை உருவாக்கினான்
மாயக்கண்ணன். அதை அனைவருக்கும் கர்ணனை விட்டுக் கொடுக்கச்
சொன்னான்.

அந்தப் பக்கம் முதலில் வந்த ஒரு ஊர்ப் பெரியவரை அழைத்தான் கர்ணன்.

""ஐயா! இது தங்கமலை. உங்களுக்கு வேண்டிய அளவு தங்கம் எடுத்துக்
கொண்டு மீதம் உள்ளதை மக்களுக்குக் கொடுத்து விடுங்கள்''.

""யார் கொடுத்தது என்று சொல்லட்டும் மன்னா?''

""என் பெயர் வெளியே வர வேண்டாம். இது இறைவன் எனக்குக் கொடுத்த
பரிசு. ஆகையால் உங்கள் பெயரையும் கண்ணன் பெயரையும் சொல்லி
இதை எல்லோருக்கும் கொடுத்து விடுங்கள்''

இதைப் பார்த்த அர்ஜுனன் வெட்கத்தில் தலை குனிந்தான். மாயக்கண்ணன்
சிரித்தபடி, ""உன்னிடம் உள்ள பிரச்னை என்ன தெரியுமா அர்ஜுனா?
நீ தங்கத்தைக் கொடுக்க ஆசைப்பட்டாய் என்பது உண்மைதான். ஆனால்
அந்தக் கொடையில் உன் பெயர் விளங்க வேண்டும் என்று விரும்பினாய்.
உன் கையாலேயே அதை மக்களுக்குக் கொடுத்து அவர்கள் நன்றியையும்
வாழ்த்தையும் பெற வேண்டும் என்று நினைத்தாய். கர்ணன் கொடையினால்
வரும் பெருமையையும் சேர்த்தே கொடுத்து விட்டான். அதனால் அவன் உன்
போல் நாளெல்லாம் தங்கத்தைத் தானே வெட்டிக் கொண்டிருக்கவில்லை.
அதுதான் உண்மையான தர்மம்'' என்றான்.

இன்று பல நல்லவர்களிடம் காணப்படும் மிகப் பெரிய பலவீனம் இதுதான்.
"நான் என் கையால் நல்லது செய்ய வேண்டும்'' என்றுதான் நினைக்கிறார்களே
தவிர, ""யார் செய்தால் என்ன, நல்லது நடந்தால் சரி' என்று நினைப்பதில்லை.
சிவன் கோயிலுக்கு விளக்கு தானம் செய்வது புண்ணியம்தான். ஆனால்
அந்த விளக்கின் ஒளியை மறைக்கும் வகையில் "இன்னார் விளக்கு உபயம்'
என்று எழுதி வைப்பது அந்த நல்ல செயலையே கேலிக்கூத்தாக்கி விடுகிறது.
-
---------------------------------

"அச்சம் தவிர், உச்சம் தொடு' என்ற நூலில் வரலொட்டி ரெங்கசாமி.
நன்றி- தினமணி கதிர்

கர்ணனின் கொடைக்கு நிகர் கர்ணன் மட்டுமே.

நல்ல பகிர்வு ராம் அண்ணா, பலமுறை கேட்டும் அலுக்காத கதை இது ............