பண்பு – ஒரு பக்க கதை

எந்நேரமும் பெருமழை வரலாம் என்ற நிலையில் வானம்.
குளிர்ந்த காற்று வேறு வீசிக் கொண்டிருந்தது.

பக்கத்து வீட்டில் நின்று, ‘சைக்கிள் பெல்’லை அடித்தார் போஸ்ட்மேன்,
தபாலைத் தருவதற்காக.

வாசலில் நின்றிருந்த நான் அவரைப் பார்த்துவிட்டு எனது வாட்சைப்
பார்த்தேன். மணி 12.30.

நர்ஸரி ஸ்கூலில் படிக்கும் மகளுக்கு மதிய உணவைத் தருவதற்காக
பக்கத்து வீட்டுப் பெண் சென்றிருப்பாள். கணவரும் வேலைக்குச்
சென்றிருப்பார். வீட்டில் வேறு யாரும் கிடையாது.

காக்கி நிற நீண்ட கவரை கேட்டில் செருகிவிட்டு சைக்கிளை
மிதித்தார் போஸ்ட் மேன். மழை பெய்தால் அந்தத் தபால் நனைந்து
வீணாகிவிடும். அதை எடுத்துவைத்திருந்து அந்த பெண் வந்ததும்
கொடுக்கலாம்.
–
உடனே எனது நினைவிற்கு வந்தது…
‘இந்த வேப்பமரத்தை வெட்டிடுங்க சார். இங்கே எங்க பக்கம் இலையா
கொட்டுது. கூட்டி அள்ள முடியலே. தொந்தரவாயிருக்கு’ – இது அவள்
அடிக்கடி என்னிடம் கூறும் குற்றச்சாட்டு.
–
மரங்கள் வளருங்கள் மழை பெய்யும் என எல்லோரும் சொல்கிறார்கள்.
ஆனால் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் மட்டும் மரங்களை வெட்டச் சொல்லிக்
கட்டளை இடுகிறார்கள்.
–
அந்தப் பெண்ணின் தொந்தரவே இனி வேண்டாமென்று குளிர்ந்த
நிழலையும் ஆரோக்கியமான காற்றையும் வழங்கி வேப்ப மரத்தை
இரண்டு நாட்களுக்கு முன் நான் மனமின்றி அடியோடு வெட்டினேன்.
–
மழை தூற ஆரம்பித்தது.
பெருந்தன்மையான குணம் இல்லாதவர்களுக்காக நாம் ஏன்
மனிதாபிமானத்தோடு நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்கிற எண்ணம்
மனதில் வந்தது.
சற்றுநேரத்தில் அந்தத் தபால் நனைந்து வீணாகிப் போகிறது.
எனக்கு மனம் கேட்கவில்லை. ‘அவர்களுக்குதான் நல்ல பண்பில்லை.
அதற்காக நமக்கிருக்கிற நல்ல பண்பை ஏன் மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும்?’
வேகமாய் ஓடிச்சென்று அந்தத் தபாலை எடுத்தேன்.
அவள் வந்தபின் கொடுப்பதற்காக.
–
———————————————————–

– பட்டுக்கோட்டை ராஜேஸ், மன்னார்குடி.
குமுதம்

அருமையான மனிதர், நல்ல கதை

அதானே அவர்கள் பண்பு இல்லாமல் இருந்தால் நாமும் அப்படி இருந்தால் அவர்களுக்கும் நமக்கும் என்ன வித்தியாசம் ? நம் தரம் தான் குறைந்து போகும்...