ஒரு பக்கக் கதை – தன்வினை

ஒகேனக்கல். மெயின் அருவிக்குச் செல்ல முடியாதபடி
நடைபாதையெல்லாம் வெள்ளத்தின் வேகம்.
–
விசாலம்தான் கரையோரம் நின்றுகொண்டு மகள்
வேதத்தைக் குளிக்கச் செய்கிறாள்.
–
“வேதம் என்னை பார்த்தபடியே பின்னாலே போ,
நான் சொன்ன இடத்தில் குளி’
–
“சரிம்மா’
–
வேதம் வெள்ளத்தில் நிற்கிறாள். முழுங்கால் அளவு
தண்ணீர்.
–
“இது போதுமாம்மா’
–
“இல்லே, இன்னும் கொஞ்சம் பின்னாலே போ’
–
“இப்ப?’
–
“இன்னும் கொஞ்சம்’
–
“அம்மா வெள்ளம் இழுக்குது இடுப்பளவுக்கு மேல
தண்ணீயிலே நிக்க முடியலையேம்மா.’
–
“சரி இப்ப நல்லா முங்கு’
–
முங்கி எழுந்தவள், “அம்மா, காலுக்கு கீழே தரை எட்டல,
அதோ தண்ணி இழுத்துக்கினுபோவுது. என்னை
காப்பாத்தும்மா.. அம்மா… அம்மா… ஆ…ஆ…!’
–
கரையில் அம்மா கற்சிலையாக நிற்கிறாள்.
–
“ஏண்டி விசாலம் இப்படியா வயசுப் பொண்ணை வாரிக்
கொடுத்துட்டு வருவ!’
–
துக்கம் விசாரிக்க வந்தவர்கள் ஆளாளுக்கு ஒன்றை
கூறிவிட்டுச் சென்றார்கள் விசாலம் விரக்தியாக இருந்தாள்.
–
மூன்றாவது மாசம். அஸ்தி கரைக்க கணவனும், மனைவியும்
ஓகேனக்கலுக்குச் செல்கின்றனர்.
–
அஸ்தி கரைத்ததும் விசாலம் குளிக்க முனைகிறாள்.
திடீரென்று காலுக்கு கீழே யாரோ இழுப்பது போன்ற உணர்வு.
மூச்ச முட்டுவது தெரிகிறது.
–
“அன்புள்ள அம்மா, சித்தப்பிரமை பிடிச்ச பொண்ணை
காப்பாத்த முடியாதுண்ணுதானே காவேரியிலே என்னை கை
கழுவின. நீ என்னை விட்டாலும் நான் உன்னை விட முடியுமா?
ஆமாம்மா உன்னை விட்டு என்னாலே இருக்க முடியாது.
நீ இருக்கும் இடத்துக்கு நான் வரமுடியாது. ஆனா நான் இருக்கும்
இடத்துக்கு நீ வரலாம்தானே? வாம்மா.. வாம்மா… ஆ…!’
–
காருண்யமிக்க காவிரித்தாய் மகளை ஏற்றுக் கொண்ட மாதிரி
அம்மாவையும் அங்கீகரித்துக் கொள்கிறாள்.
–
————————————————————

– தருமபுரி க. தியாகசீலன்
நன்றி- குமுதம்