ஒரு பக்கக் கதை - உபதேசம்

“மூடநம்பிக்கை’ என்ற அந்த நாடகம் விறுவிறுப்பாக
அரங்கேறிக் கொண்டிருந்தது. பத்திரிகையாளர்
பகுதியில் முன்வரிசையில் அமர்ந்திருந்த நிருபர்
விக்ரம் நிறைய குறிப்புகளை எழுதியவண்ணமிருந்தார்.

சமுதாயத்தில்நிலவும் மூடப்பழக்க வழக்கங்களை
சரியான தாக்கங்களோடு வாங்கு வாங்கென வாங்கிக்
கொண்டிருந்தனர்.

நாடகத்தில், பூனை குறுக்கால் போனால் அபசகுணம்,
கைம்பெண்கள் என்றால் துலங்காது, ராகுகாலம்,
எமகண்டம், ஜாதகம், ராசி, லக்னம், சாங்கியம், சடங்கு,
நியூமராலஜி, அஸ்ட்ராலஜி என்று எதையுமே அலசாமல்
விடவில்லை நாடக ஆசிரியர்.

ஒரு காட்சியில் மறுமணம் புரியவிரும்பும் ஒரு
விதவையைப் பார்த்து ஒருவர் “பொட்டிழந்தவ பூ வச்சுக்க
ஆசைப்படறியே’ என்று கேட்க, அவளோ கேட்டவனை,
“ஒரு செருப்பு தொலைஞ்சு போனா உடனே வேற வாங்கி
மாட்டிக்கிறே… என்னோட வாழக்கையே தொலைஞ்சு
போனப்ப நான் வேறே தேடிக்கக்கூடாதா?’ என்று சாடுகிறாள்.

மற்றுமொரு காட்சியில் ஓர் சீர்திரத்தவாதி என்று
தன்னை சொல்லிக் கொள்பவர், “அந்த டாக்டர் ரொம்ப
கைராசிக்காரர்’ என்று சொல்லப்போக, “கைராசி என்பதும்
மூடநம்பிக்கைதானே’ என்று அவரை கிழித்தெறிகிறாள்
கதாநாயகி.

“சபாஷ்’ என்று கை தட்டினார் விக்ரம்.
இயக்குநரையும் வசனகர்த்தாவையும் நிறைய பாராட்டி
விமர்சனம் எழுத வேண்டும் என முடிவெடுத்தார்.

நாடகம் முடிந்தது.

நேரில் இயக்குநரைப் பாராட்டிவிட்டு, நடிக நடிகையரின்
பெயர்களை குறித்துக் கொள்ளவேண்டும் என்று மேடைக்கு
விரைந்தார்.

அங்கே, திரைக்கு பின்னால் –
நடிகர்கள்… இயக்குநர்… மேடையமைப்பாளர்கள் எல்லோரும்
வரிசையாக நிற்க, கதாசிரியர் சூடம் கொளுத்தி பூசணிக்காயில்
வைத்து அவர்களைச் சுற்றிவந்து திருஷ்டி கழித்துக்
கொண்டிருந்தார்.
–
———————————————

– புதுவை சந்திரஹரி-கல்கி