இறைவன் எழுதிய திருமுகம்!

'கடிதம்' என்பதற்கு முடங்கல், திருமுகம், மடங்கல், ஓலை எனப் பல பெயர்கள் உண்டு. எந்தக் கடிதத்திற்கும் மூன்று முக்கிய பகுதிகள் இருக்க வேண்டும். முதலில் கடிதம் எங்கிருந்து (ஊழ்ர்ம்) என்பதையும், அடுத்து, இக்கடிதம் இன்னாருக்கு (பர்) எழுதப்படுகிறது என்பதையும், அதன் பின்னர் செய்திகளையும் அறிவிக்க வேண்டும். "இக்கடித முறை மேனாட்டு அறிஞர்களின் போக்கைத் தழுவியது' எனச் சிலர் கூறுவர். ஆனால், பண்டைத் தமிழர்கள் இம்முறைப்படியே கடிதம் எழுதினர் என்பதை பதினோராம் திருமுறையில் உள்ள திருவாலவாயுடையாரின் திருமுகப் பாசுரத்திலிருந்து அறியலாம். இத்திருமுகப் பாசுரம் கடித இலக்கியத்தின் முன்னோடியாகத் திகழ்கிறது.

"இன்ன தன்மையன்' என யாராலும் உணரமுடியாத இறைவன், தன்னை இன்னிசையாற் போற்றிய பாணபத்திரனது வறுமைத் துயரை நீங்கிப் பெருஞ் செல்வம் வழங்குதற் பொருட்டும், தன்னை இடைவிடாது வழிபடும் சேரமான் பெருமாளுடைய வரையா ஈகையினையும், சிவபக்தியினையும் விளக்குதற்பொருட்டும், தண்ணார்த் தமிழ் அளிக்கும் தண்பாண்டி நாட்டில், தானும் ஒரு தமிழ்ப் புலவனாகத் திருமேனி தாங்கி, "மதிமலிபுரிசை' எனத் தொடங்கும் திருமுகப் பாசுரத்தைப் பாடியருளினான்.

மதிமலி புரிசை மாடக் கூடல்
பதிமிசை நிலவும் பால்நிற வரிச்சிற
அன்னம் பயில்பொழில் ஆல வாயின்
மன்னிய சிவன்யான் மொழிதரு மாற்றம்
பருவக் கொண்மூப் படியெனப் பாவலர்க்
கொருமையின் உரிமையின் உதவி, ஒளிதிகழ்
குருமா மதிபுரை குலவிய குடைக்கீழ்ச்
செருமா உகைக்கும் சேரலன் காண்க
பண்பால் யாழ்பயில் பாண பத்திரன்
தன்போல் என்பால் அன்பன்; தன்பாற்
காண்பது கருதிப் போந்தனன்
மாண்பொருள் கொடுத்து வரவிடுப் பதுவே (பா. 1)

"திங்கள் தங்கிய மதிலாற் சூழப்பெற்ற மாடங்களையும், கூடல் நகரத்திலே நிலைபெற்ற பால்போலும் வெண்ணிறச் சிறகுகளையுடைய அன்னங்கள் பயின்று வாழும் நீர்நிலையோடு கூடிய சோலை சூழ்ந்த திருவாலவாயென்னும் திருக்கோயிலிலே நிலைபெற வீற்றிருக்கும் இறைவனாகிய "யான்' வரைந்த மொழி.

இதனை, பருவக்காலத்து மேகத்தை ஒப்பப் பாவன்மையுடைய பெரும் புலவர்களுக்கு அன்புரிமையினால் தன்பாலுள்ள பெரும்பொருளை அவர்கள் போதுமென மறுக்கவும், உரிமையோடு நிறையக் கொடுத்துப் புகழொளி பரவ நிறந்தங்கிய திங்களையொத்து விளங்கும் வெண்கொற்றக்குடை நிழற்கீழ்ப் போர்ப்பரி செலுத்தும் ஆற்றல் மிக்க சேரலன் காண்பானாக!

பக்கத்தார் இயல்பறிந்து பழகும் இனிய பண்பினோடு யாழினை வாசிக்கவல்ல பாணபத்திரனென்பான் சேரமானாகிய தன்னைப் போல் என்பாற் பெருகிய அன்புடையான். வேந்தர் பெருமானாகிய தன்னைக் காணவேண்டுமென்னும் பேரார்வத்தால் அங்கு வருகின்றான். ஈவோனும் ஏற்போனுமாகிய நும்மிருவர் மாண்பினை நோக்கி அம்மாண்புக்குத்தக்க பெரும் பொருளைக் கொடுத்து அவனை என்பால் வரும்படி விடுத்தல் செய்யத்தகுதலாம்.'

மேற்கூறிய பொருளில் முதல் நான்கு அடிகளில் இன்னாரிடமிருந்து இது வருகிறது; அடுத்த நான்கு அடிகளில் இன்னாருக்கு எழுதப்படுகிறது; நிறைவு நான்கு அடிகளில் எழுதப்படும் செய்தி இன்னது என அழகாக எடுத்துரைக்கப் பெற்றுள்ளது.

இறைவன் எழுதிய இத்திருமுகப்பாசுரம் வாயிலாக, கடித இலக்கியத்திற்குரிய இலக்கணத்தையும், கடிதம் எழுதும் முறை தமிழர்களுக்குப் புதிதல்ல என்பதையும் நன்கு அறிய முடிகிறது.

பேரா. ஜா.திரிபுரசூடாமணி - தினமணி