தமிழரின் இருண்ட காலம்

கோவை. மு. சரளா · 04/08/2010

மங்கள நாதமும்
மத்தள ஒலிகளும்
சங்கு சத்தமும்
செவிகளில் தேனாய் பாய

தெவிட்டாத தாயின்
தாலாட்டு பாடலில்
அவள் மடி சாய்ந்து
நித்திரை கொண்ட நாட்களை

நினைவில் மட்டுமே கொள்ளமுடிகிறது
திரும்பும் திசையெங்கும்
மரண ஓலங்களும்
ஒப்பாரி பாடல்களும் காதை கிழிகின்றன

எங்கும் பசுமை பாய்விரிக்க
மலர்ந்து மனம் வீசிய - எம்
தாய் மண்ணின் செழிப்பும்
வனப்பும் போனது எங்கே ?

உயிரை குடிக்கும் எமன் வடிவில்
உலாவும் உயிகொல்லிகளும்
பிணம் தின்னும் கழுகுகளும் நிறைந்து இருக்கும்
சுடுகாடாய் மாறிய அவலம் என்ன ?

மிஞ்சி இருக்கும் நெஞ்சங்களின்
மரண அவஸ்தை கண்டு
மனம் பதைபதைகிறது
மரணம் கண்டு அல்ல

மானிட உருக்கொண்டு எங்கள்
மானத்தை கெடுக்கும்
காம கொடூர காலன்களை நினைத்து
கலங்குகிறது உள்ளம்
உறவுகளை தொலைத்து
உருக்குலைந்து இருப்பதை விட
உயிரோடு புதைந்து போகிறோம்
இந்த மண்ணில் விதையாக இல்லை
உங்கள் மனதின் நெருடலாய்
நம் உறவுகளை கண் முன்
காவு கொடுத்தோமே என்று
காலம் காலமாக நெருடலோடு
நெஞ்சு நோவீர்கள்
தமிழர்களின் இருண்ட காலம்
களபிறர் காலம் மட்டுமல்ல
கல் நெஞ்சு கொண்ட இரத்தத்தின்
கரை படிந்த இந்த காலமும் தான்

**Aathira** · **Aathira** Sun Aug 22, 2010 11:09 pm

சராகார்த்திக்கின் இந்த அழ்கான கவிதை எப்படி இத்தனை நாள் ஒருவர் கண்களிலும் படாமல் ஒளிந்து இருந்தது என்று தெரியவிலை.. அற்புதமான படைப்பு சரா.. வாழ்க நின் கவித்திறம..