தமிழுக்குத் தமிழர்தான் கதி; தமிழருக்கும் தமிழே கதி!

"நம்மவர்கள் செய்கையோ கொடுமையிலும் கொடுமை. ஆபத்தில் இருக்கிறோம் என்ற உணர்ச்சியே இல்லை. "தமிழ் எதற்கு? தமிழில் என்ன இருக்கிறது? தமிழைப்பற்றிப் புகழ்ந்து பேசுவதும் பாராட்டிப் பேசுவதும் வெறும் படோடோபம்; தேசபக்தி என்று கொள்ளுவதில் உலுத்துப்போன பொக்கான பாகந்தான் அது; அக்கம்பக்கத்தில் உள்ளவர்களையும் அவர்கள் பாஷைகளையும் குறித்து வந்த விரோதம்' - இப்படியெல்லாம் சொல்பவர்கள் யார்? அக்கம் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் அல்ல; தமிழ்நாட்டிலேயே இருந்து கொண்டு வீட்டில் பெண்டு பிள்ளைகளுடன் தமிழிலேயே பேசிக் கொண்டிருக்கும் தமிழ் மக்களே! யூனிவர்ஸிடி பட்டம் ஒன்று, இரண்டு கிடைக்க வேண்டியது; பதவியும் ஏதாவது கிடைத்துவிட வேண்டியது; உடனே, "தமிழ் படிக்கிறவன், தமிழ் தெரிந்தவன்' என்று தம்மைப் பிறர் எண்ணிவிடுவார்களோ என்ற பயம் ஏற்பட்டுவிடுகிறது.

இதற்கெல்லாம் பள்ளிக்கூடங்களும் கற்பிக்கும் முறையுந்தான் காரணம்; ஆனாலும் முக்கிய காரணம், நம்முடைய மூதாதையர்களின் பூர்வ வினையே. எவ்வளவோ அரிய நூல்களை அவர்கள் எழுதி வைத்துவிட்டுத்தான் போனார்கள். திருக்குறள் என்ன, கம்பராமாயணம் என்ன, கலிங்கத்துப் பரணி என்ன, சிலப்பதிகாரத்தில் பதித்து வைத்திருக்கிற வைரமணிகள் போன்ற வரிப்பாடல்கள் என்ன - இவற்றின் வாடாத பெருமைகளையும் அழகையும் நம்மவர் அனுபவிக்கிறார்களா? ஒப்புக் கொள்வதுதான் உண்டா? தமிழர் இவற்றை அனுபவியாமல் வேறு யார் அனுபவிக்க? செவ்வாய் கிரகத்தில் யாரோ மக்கள் இருக்கிறார்களாம்; அவர்களா வரப் போகிறார்கள் அனுபவிக்க? தமிழுக்குத் தமிழர்தான் கதி; தமிழருக்கும் தமிழே கதி!''

இந்த ஆதங்கம் சுமார் 70 வருடங்களுக்கு முன்பு ரசிகமணி டி.கே.சி.க்கும் ஏற்பட்டதால் "இதய ஒலி' கட்டுரைத் தொகுப்பில்
மேற்கண்டவாறு குறிப்பிட்டுள்ளார்:

கல்வியை வியாபாரமாக மாற்றிவிட்டார்களே என்று நாம் இப்போது கவலைப்படுகிறோம். 1927 ஆண்டிலேயே ரசிகமணி டி.கே.சி. கவலைப்பட்டு "நாம் கற்ற கல்வி முறை' என்ற கட்டுரையில், ""பொருள் மகள் கடாக்ஷம் குறித்தா கலைமகளை வழிபட வேண்டும்?'' என்று கேட்கிறார். கலைமகளுக்கு வருடாவருடம் சரஸ்வதி பூஜை என்று விழா எடுத்து சம்பிரதாயச் சடங்காகத்தான் ஆக்கிவிட்டோமே!

(நன்றி-தினமணி)

நல்ல கட்டுரை ...

குமரி கண்டம் என்று ஒரு தமிழ் கண்டமே இருந்தது என்பதை மறந்து விட்டு .. சிறு தீவுகள் பேசும் ஆங்கில மொழியை பிடித்து கொண்டு இன்று அலைகிறது எம் தமிழ் இனம் ..