அன்று தேசம்... இன்று தெரு:

நாமக்கல் மருத்துவமனை வளாகத்தில் நடக்க முடியாத முதியவர், புலம்பியபடி பசிக்கு உணவு கேட்ட காட்சி கண்டோர் கண்களைக் குளமாக்கியது. 30 ஆண்டுகளுக்கும் மேல் எல்லைப் பாதுகாப்புப் பணியில் ஈடுபட்டிருந்த முத்துசாமிதான் அவர்.

ஆதரவற்ற இவர் இன்று வீதியில். ‘‘நாமக்கல் கணேசபுரம் சொந்த ஊர். பூர்வீகத் தொழில் விவசாயம். ஆறாம் வகுப்பு முடிச்சிட்டு ஆடு, மாடுகளோட சுத்திட்டிருந்தேன். நாடு சுதந்திரம் அடையறதுக்கு மூணு வருஷம் முன்னயே ராணுவத்தில் சேர்ந்தேன். 20 வயசு. நாட்டு மேலயும் நாட்டுக்காக போராடின தலைவர்கள் மேலயும் ரொம்ப பக்தி.

ஜப்பான்ல போர் நடந்தப்போ போயிருக்கேன். 1948&ல் ஹைதராபாத் போர்லயும் கலந்திருக்கேன். இளமையில வாழ்க்கை பத்தின பயமே இருந்ததில்லை. நிம்மதியா தூங்கிட்டிருக்கிற கோடிக்கணக்கான மக்களுக்காக நாம விழிச்சிருக்கோம்கற எண்ணமே ரொம்ப சந்தோஷம். 1953&ல் காஷ்மீர்ல வேலை. ஒவ்வொரு நாள் பொழுது விடியும்போதும் புதுசா பொறந்த மாதிரி.

இவ்ளோ பெரிய வானத்தில் மிதக்கற தூசி மாதிரி நம்ம உசிரு. நாட்டுக்காக உசிரு போனாலும் பெருமைதானே? வாழ்வின் பெரும்பகுதியை இப்படி வாழ்ந்து முடிச்சிட்டேன். ஓய்வு பெற்றது 1969&ல. வெளியில் வந்து நான் வாழ்ந்தது இன்னொரு உலகம்.

50 வயசில் ஆத்தூர் பக்கத்தில் இருக்கும் நரசிங்கபுரம் லைப்ரரியில் காவல் காக்கற வேலை. பத்து வருஷம் காவலாளி வேலை பார்த்தேன். மனைவி லட்சுமி போனதுக்கு அப்புறம் அநாதை ஆயிட்டேன். ஒரு பையன் சீனிவாசன் ஆட்டோ ஓட்டறான்.

அவனுக்கும் எனக்கும் தொடர்பே இல்லை. ராணுவத்தில் இருந்து வர்ற பென்ஷன் காசுதான் கொஞ்சம் சோறு போடுது. இப்போ 86 வயசு. நடக்கக்கூட முடியலை. முடங்கிக் கிடக்க அரசாங்கம் ஒரு வீடு கொடுத்தா நிம்மதியா செத்துப் போவேன்’’ என்கிறார் இந்த ராணுவ வீரர்.

படிக்கும் பொழுது நெஞ்சம் கனக்கிறது

உண்மையான தேசபக்தர்களுக்கு நம் நாடு தரும் மரியாதை இது தான் . இங்கு இப்போது படிப்பறிவில்லாத , கிரிமினல் அரசியல் வாதிகளுக்கு தான் அனைத்து மரியாதைகளும்.

நம்மை பாதுகாப்பதற்காக தங்கள் வாழ்கையை பணயம் வைத்த இவர்கள் நிலை இதுவா ?.
நாம் அன்றாடம் இது போன்ற பலவற்றை பார்க்கிறோம் .நம்மால் முடிந்தவற்றை இவர்களுக்காக செய்வோமாக.

நாம் அவருக்கு நல்லது அடைய இறைவனை வேண்டுவோம்