கணவனின் கடைசி ஆசை!!

by **அருண்** Sun Nov 18, 2012 2:56 pm

ஒரு ஊரில் தனுஷ் என்பவன் இருந்தான். அவன் எப்போது பார்த்தாலும் தன் மனைவியிடம் சண்டை போட்டுக் கொண்டே இருப்பான்.
"அவன் மனைவியும், இவரிடம் நாம் என்னதான் அன்பாக இருந்தாலும், இவர் நம்மை எப்போது பார்த்தாலும் திட்டிக் கொண்டே இருக்கிறார். இவருக்கு நம்மிடம் பாசமே இல்லை?' என்று நொந்து கொள்வாள்.
ஒரு சமயம் தனுஷ் நோய்வாய்ப்பட்டு படுத்த படுக்கையாக பல நாட்கள் கிடந்தான். நாளுக்கு நாள் நோய் அதிகமாகிக் கொண்டிருந்ததே தவிர குறையவே இல்லை. அதனால் மனதிற்குள் அவனுக்குக் கவலை அதிகமானது.
அவன் மனைவியும், "தன் கணவருக்கு இப்படியாகி விட்டதே!' என்று கவலையில் இருந்தாள். சரியாக சாப்பிடாமல் சோகமாக இருந்தாள்.
இதைப் பார்த்த தனுஷ், தன் மனைவியை அருகில் அழைத்தான்.
""ஏன் இப்படி... அலங்கோலமாக ஆடையை உடுத்திக் கொண்டு உற்சாகமில்லாமல் பித்துப் பிடித்தவள் போல் இருக்கிறாய். கவலையைத் தூக்கி எறி. நன்றாகக் குளித்து நல்ல உடைகளை அணிந்து கொண்டு, அலங்காரம் செய்து கொண்டு சீக்கிரம் வந்து என் அருகில் உட்கார்,'' என்று கூறினான்.
""என்னங்க இது! கொண்ட கணவன் படுத்த படுக்கையாக இருக்கும்போது யாராவது சீவி, சிங்காரித்துக் கொண்டு இருப்பார்களா? அதற்கும் நேரம் காலம் அர்த்தம் வேண்டாமா? நான் அப்படி அலங்கரித்துக் கொண்டு நிற்பதைப் பார்ப்பவர்கள் என்ன நினைப்பார்கள். அதுக்கு இது தக்க நேரமில்லை,'' என்று கூறி மறுத்தாள்.
""இந்தா பார்... யாரைப் பற்றியும் கவலையில்லை. நான் சொன்னபடி சிங்காரித்துக்கொண்டு சீக்கிரம் வா,'' என்று அவரசப்படுத்தினான்.
அதற்குமேல் எதுவும் பேச முடியாது என்று எண்ணிய மனைவி உள்ளே சென்றாள். அவளுக்கு ஒரு பக்கம் துன்பமாகத் தெரிந்தாலும், அவள் மனதிற்குள், இனம் புரியாத மகிழ்ச்சி பொங்கியது.
"நோய் வாய்ப்பட்டுப் படுத்த படுக்கையில் இருந்தாலும் அவர் கண்ணுக்கு எதிரே நான் அழகாகக் காட்சியளிக்க வேண்டும் என்று அவர் ஆசைப்படுகிறார். வெளிப் பார்வைக்குச் சிடுசிடுவென்று எரிந்து விழுந்தாலும், மனதிற்குள் பாசத்தைக் கொட்டி வைத்திருக்கிறார். அது புரியாமல் அவரை தப்பாக நினைத்து விட்டேனே. இப்போதுதான் அவருடைய அருமை புரிகிறது?' என்று பலவாறாக மனதில் எண்ணி அளவற்ற மகிழ்ச்சியடைந்தாள்.
மிகுந்த உற்சாகத்துடன் நீராடிவிட்டு, உயர்தர ஆடை அணிகலன்களை அணிந்து கொண்டாள். கண்ணாடிமுன் நின்று தன்னை தேவதைபோல் அலங்கரித்துக்கொண்டாள். அவளுக்கே அவளுடைய வயது பாதியாகத் தெரிந்தது. புதுமணப் பெண் போல் நாணத்துடன் கணவன் அருகில் வந்தாள்.
""வா.... இப்படி தலைமாட்டருகில் கட்டிலில் வந்து உட்கார்,'' என்று கைகாட்டி உபசரித்தான் தனுஷ்.
மனம் பூரித்துப்போய் அருகில் அமர்ந்தவள் மெல்ல மெல்லத் தயங்கியபடி, ""என்னங்க நான் கேட்கிறேன் நீங்க தப்பா நினைக்கக் கூடாது...'' என்று சொல்லி நிறுத்தினாள்.
""நான் எதையும் தப்பா நினைக்க மாட்டேன்... சும்மா தயங்காமல் சொல்,'' என்றான் தனுஷ்.
""உங்கள் கடைசி ஆசையாகத்தான் என்னை இப்படி அலங்காரம் செய்துக் கொண்டு வரச் சொன்னீர்களா?'' என்று கேட்டாள்.
அவள் கேட்டு முடிப்பதற்குள், ""இல்லை... இல்லை... கடைசியா... எனக்கா? அப்படியொண்ணும் இல்லை. உயிரை வாங்க வரும் வானவர் உள்ளதிலே நல்லதா உள்ளதைத்தான் தேர்ந்தெடுத்து, அவர்கள் உயிரைத்தான் முதலில் கொண்டு செல்வர் என்று யாரோ சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. அதான் உன்னை அலங்கரித்து கொண்டு வந்து தலைமாட்டில் உட்காரச் சொன்னேன்,'' என்றான்.
நொந்து போனாள் மனைவி.

சிறுவர் மலர்!