அழகன்

by **சிவா** Tue Oct 30, 2012 1:59 pm

பார்த்ததும் ஈர்க்கும் வசீகரம் பிருந்தாவிடம் இருந்தது. பார்க்கும் தருணங்களில் எல்லாம் அவள் அழகுக்கு முன்னால் தன்னை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கவே கூசினான் கோபால். கல்லூரியில் தோழிகளிடம் கலகலப்பு காட்டும் அவள், மாணவர்களிடம் அதிகம் பேசி பார்த்ததில்லை.

`அவளை காதலிக்கவோ, மணம் செய்யவோ தனக்கு அருகதை இல்லாவிட்டாலும் அவளுடன் நான்கு வார்த்தைகள் பேசும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தாலே போதும். ஒரு யுகம் வாழ்ந்த திருப்தி' என மனதை திருப்திப்படுத்திக் கொண்ட கோபால் அந்த சந்தர்ப் பத்திற்காக காத்திருந்தான்.

"கோபால் கொஞ்சம் நில்லு'' நண்பன் முரளியின் குரல் கேட்டு திரும்பினான் கோபால்.

"என்ன முரளி''

"நான் பிருந்தாங்கிற பொண்ண லவ் பண்றேன். அவ என்னை தினமும் நோட் பண்றா. அது லவ் வான்னு தெரிஞ்சிக்கணும். தினமும் நீ காலேஜ×க்கு வர்ற பஸ்ல தான்... அவ வர்றா... இந்த லட்டரை நான் கொடுத்ததா சொல்லி அவ கிட்ட கொடு''

தன் தேவதையை சந்திக்கும் வாய்ப்பு இப்படி வரும் என்று கோபால் எதிர் பார்க்கவே யில்லை. பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்றிருந்த பிருந்தாவிடம் தயங்கி தயங்கி துவங்கினான் கோபால்,

"பிருந்தா நான் உங்க கிட்ட பேசணும்''

"நானும் உங்க கிட்ட பேசணும்னு தான் நெனச்சிட் டிருந்தேன்... நீங்க முந்தீட்டீங்க. நான் என் விருப் பத்தை முதல்ல சொல்லிடறேன். கல்லூரி ஆண்டு விழாவில், நீங்க பேசின ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அப்படியே மனசை கவ்விடுச்சி. இப்படி உயர்ந்த லட்சி யம் கொண்ட ஒருத்தர்... பெண்ணுக்கு சம உரிமை கொடுக்க நினைக்கிற.... பெண்ணின் உணர்வை புரிஞ்சிக்கிற ஒருத்தர தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறேன். அந்த தகுதி நூறு சதவிகிதம் உங்க கிட்ட இருக்கு'' பேசிக் கொண்டே போனாள் பிருந்தா. ஒரு அழகுப்புயல் இப்படி எதிர்பாராமல் தன்னை தாக்கும் என்று அவன் எதிர்பார்க்கவேயில்லை. அளவுக்கு மீறிய சந்தோஷத்தில் மிதந்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தான் கோபால்.

"கோபால் கோபால்'' என்று தூரத்திலிருந்து வந்த முரளியின் குரல் அவன் காதுகளில் விழவே இல்லை. அவன் இப்போது பிருந்தாவின் மனதில் பதிந்த அழகன்.