"தினம் தொலையும் இரவொன்றின் கதை ...."

by **rameshnaga** Fri Apr 27, 2012 12:37 pm

அம்மா எனக்குக் கதை சொன்ன காலத்திலிருந்து
என்னோடு வளரத் துவங்கியிருந்தது இரவு.
ஒரு விடியலின் அற்புதத்தைத் தனக்குள்
ஒளித்து வைத்துக் கொண்டிருந்த அது.....
ஏனோ இன்று வரை சூரியனின் முன்
தன் முகம் காட்ட மறுத்து ஒளிந்து கொண்டிருந்தது.
மரங்களோடும்...வயல் நாற்றுகளோடும்...
உறங்கும் குழந்தைகளோடும்.....
தனது கனவுகளைச் சொல்லிச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது அது..
நிலவினால்...தன் வயிறு கிழிக்கப்படும் வருத்தம் இருந்தாலும்..
தன் நக்ஷத்திரக் குழந்தைகளுக்காக
என் அம்மாவிடம் கதை கேட்க வந்து அமர்ந்திருந்தது அது.
தன்னை ஒரு பொருட்டாய் மதிக்காத மனிதர்களை நினைத்து
வருந்தியபடி ......
தன் கண்ணீர்த்துளிகளை செடிகளின் மீது தூவியபடி
மறைந்து போயிருந்தது அற்புதமான இரவு.