என்னை கடந்து செல்லும் காற்று.

காற்று-
என்னைக் கடந்து செல்கிறது.
என் காதைத் தீட்டிக் கொள்கிறேன்...
அது கடத்திச் செல்லும்
ஒரு பூ திறந்த ஓசையைக் கேட்டுவிட.
*************************************
நாய்கள்-
வாலாட்டிக் கொண்டே இருக்கின்றன.
எஜமானன்-
அதை முத்தமிடுகிறான் -என்றாலும்...
சங்கிலியால் கட்டி வைத்திருக்கிறான்.
இப்படித்தான் செல்கிறது வாழ்க்கை-
எல்லாத் தளங்களிலும்.
****************************************
எனது விதிமீறல்களிலிருந்து
நீங்கள் விதியை உருவாக்கினீர்கள்.
உங்களின் விதிகளிலிருந்து
நான் விதிமீறல்களை உருவாக்கினேன்.
ஒருவரை ஒருவர் வெற்றி கொள்ள
ஏனோ-
நாம் நம்பிக்கையின்மையின்
வட்டப்பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்தோம்..
எப்போதும் சந்திக்க இயலாதபடி.
*********************************************
நான்-
கடவுளின் புன்னகையைக் கண்டெடுத்தேன்-
சிற்பி
செதுக்கிய பின்.
************************************************
வாடுவதுமில்லை...
வளர்வதுமில்லை..
வண்டுகளையும் ஈர்ப்பதில்லை..
வரையப் பட்ட பூ.
************************************************
எதுவும்......
யாருடையதுமில்லை.
அடுத்தவர்களுக்குச் சொல்வதற்கு மட்டும்.
*************************************************
உதிர்ந்த சிறகொன்று
கீழே கிடந்தது.
உற்றுப் பார்க்கிறேன்...
ஒரு பறவையின்
வலி தெரிகிறது.
***********************************************
கடவுள் எனக்கும் மேலே இருக்கிறார்.
அவரை அடையும் வழிகளைத் தேடி அலைகிறேன்.
அரைகுறை..அரைகுறையாய்..தவ்விப் பார்ப்பதில்..
மேலே வெற்றிடம்...கீழே பெரும் பள்ளம்...என
ஒரு திரிசங்கு உலகத்தில் தவிக்கிறேன் நான்.
**************************************************

வலியில் மிகுந்து வருவதே வாழ்க்கை என்பதை அழகு வரிகளாக வெளியிட்டுள்ளீர்கள் ரமேஷ். அனைத்துக் கவிதைகளும் அருமை.

ரொம்பவும் நன்றி!அட்மின்.

அருமையான கவிதை அற்புதமான வரிகள்.


ஒவ்வொரு கவிதையும் ஒரு இயலாமையை சுட்டிக் காட்டுகின்றன.

ரொம்பவும் நன்றி! கிச்சா.

நல்ல கவிதை வரிகள் வாழ்த்துக்கள்

நான்-
கடவுளின் புன்னகையைக் கண்டெடுத்தேன்-
சிற்பி
செதுக்கிய பின்.

நன்றி!இளமாறன்.

நன்றி! பூஜிதா.

அனைத்து கவிதையும் அருமை