உயிரோடு உறவாக ..

nilaaa wrote:நன்றி முபிஸ். அம்மாவை நினைத்தாலே அன்பு சுரக்கும் அல்லவா?

nilaaa wrote:அன்னையர் தினத்துக்காய் அப்போது மலர்ந்த பா!

பயிரோடு நீராக, தயிரோடு பாலாக
உயிரோடு உறவாக உழலும உன்னதப்பிறவி!

தன்னைத் தாரைவார்த்து எம்மைத் தாரகையாக்குபவள்!
பொன்னைப் புடம்பார்க்கும் பொன்மனச் செம்மலவள்!
கண்ணை இமையாய்க்கருதி காத்திடும் தெய்வமவள்!
முன்னைப் பிறவியில்நாம் செயதமுழுப் புண்ணியமவள்!

அன்னை! அவளுக்கே அவளே இலக்கணமானவள்!
என்னைக்கும் அவள்நாளே! ஏதொரு திருநாளே!?!

- நிலா லண்டன் -

Soliyan wrote:நல்ல கவிதை. வாழ்த்துக்கள்.

நானும் முன்பு அம்மா பற்றி ஒன்று கிறுக்கினேன்.

தாயே... தாயே..!!

ஐயிரு திங்கள் சுமந்தெனை யீன்று
பவ்விய மாகக் காத்தாயே
மாசறு பொன்னாய் வலம்புரிச் சங்காய்
ஏற்றி நீ என்னைச் சுமந்தாயே
ஞாயிறின் ஒளியாய் ஞாலத்தின் அன்பாய்
சுற்றம் உவக்க வாழ்ந்தாயே
கோயிலும் நீயாய் உள்ளிறையும் நீயாய்
என்மனதுள் என்றும் திகழ்ந்தாயே.

சேயாய் உதித்துன் தாயையும் இழந்து
பிறப்பிலும் இன்னல் அடைந்தாயே
மனை(வி)யாய் புகுந்தும் எண்ணங்கள் எரிய
துணையைப் பிரிந்து தவித்தாயே
மகனும் துடுப்பென முகிழ்த்த நினைவும்
தேசத்தால் சிதைய சகித்தாயே
நோவாய் இரணமாய் தொடர்ந்த வாழ்வை
சிரிப்பாய் சிரித்து சுமந்தாயே.

எள்ளென்றாலும் எட்டாய்ப் பகிர்ந்துன்
ஈகை நிறுத்திக் களித்தாயே
வெள்ளிப் பற்கள் மலரச் சிரித்து
உறவுப் பாலம் அமைத்தாயே
அள்ளி அமுது வந்தவர்க் கீந்து
அதிலே உன்னை நிறைத்தாயே
சொல்லில் அடங்காப் பண்பின் உருவே
அல்லல் அறுக்கப் பறந்தாயே!

பாதுகாப்பென நகரம் வந்தும்
பிறந்தமண் காணத் திரும்பி வந்தாயோ
போதும் வாழ்வென நினைந்து நீயும்
பரமன் பாதம் புகுந்தாயோ
தொப்புள் கொடியின் புனிதப் பந்தம்
போதும் எனவும் நினைந்தாயோ
மாயை உலகைத் துறந்த என்தாயே!
நின் ஆன்மா சாந்தி! சாந்தி!!