நாட்டுப்புறக் கதை: நற்கருணை வீரன்!

ஒரு முதியவருக்கு மூன்று மகன்கள்.​ மூத்தவர்கள் இருவரும் திறமைசாலிகள்.​ அவர்கள்,​​ இளையவன் சிவாவை முட்டாளாகக் கருதினர்.​ ஏனெனில்,​​ அவன் மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்யக்கூடியவன்.​ மற்றவர்களின் துயரத்தைத் தன் துயரம்போல் கருதி அதைத் துடைக்கப் பாடுபடுபவன்.​ இப்படிப்பட்ட ​ "முட்டாளுடன்' வாழ முடியாது என்று மூத்த மகன்கள் இருவரும் அவனை வீட்டைவிட்டுத் துரத்திவிட்டார்கள்.

மேற்கொண்டு என்ன செய்வதென்று தெரியாமல்,​​ தொலைவில் வாழ்ந்த ஒரு துறவியிடம் அறிவுரை பெறவேண்டும் என்று சிவா புறப்பட்டான்.​ ஒரு பிரதேசத்தை அடைந்தபோது,​​ அங்குள்ள மக்களும்,​​ கால்நடைகளும் மிகவும் பலவீனமாய் இருப்பதைக் கண்டான்.​ அந்த மக்கள் ""எங்கள் நீரோடை வற்றிப் பல நாட்களாகிவிட்டன.​ நாங்கள் நீரின்றி வாடுகிறோம்.​ எங்களுக்கு உதவி செய்!'' என்று சிவாவிடம் முறையிட்டனர்.​ ​

அங்கிருந்து புறப்பட்ட சிவா,​​ குன்றின் மீது இருந்த ஒரு குகையை அடைந்தான்.​ அங்கே ஒரு முதியவளும்,​​ ஒரு இளம் பெண்ணும் இருந்தார்கள்.​ இளம் பெண் கண் தெரியாமல் துன்பப்படுவதாகச் சொன்னாள் முதியவள்.​ பிறகு சிவா,​​ ஏழு நாட்கள் பயணம் செய்து, துறவி வசித்து வந்த குகைக்குப் போய்ச் சேர்ந்தான்.

அவனைப் பார்த்த உடனே,​​ வந்த காரணத்தைக் கேட்டார் துறவி.​ நீரோடை வற்றிப்போனதால் மக்கள் படும் துன்பத்தையும்,​​ இளம் பெண் கண் பார்வையின்றி அனுபவிக்கும் வேதனையையும் சிவா சொன்னான்.​ துறவி சொன்னார்:​ ""நீரோடை உற்பத்தியாகும் இடத்திற்குச் சென்றால்,​​ என்ன பிரச்னை என்று தெரிந்துகொள்ளலாம்.​ அந்தக் குருட்டுப் பெண் பார்வை பெற வேண்டும் என்ற மனப்பூர்வமான விருப்பத்தோடு யாரேனும் அவள் விழிகளைத் தொட்டால், அவள் பார்வை பெற்றுவிடுவாள்.​ ஆனால்,​​ நாளை சூரியன் மறைவதற்குள் இவையெல்லாம் நடக்க வேண்டும்.​ இல்லையென்றால் அவர்கள் நிலை என்றுமே மாறாது.''

ஒரே நாளில் எப்படி அவ்வளவு தூரம் செல்வது?​ சிவா திகைத்து நின்றான்.​ அவனுக்கு உதவி செய்ய நினைத்த துறவி,​​ தன் கையை அசைத்தார்.​ உடனே அங்கே ஒரு அற்புதமான குதிரை தோன்றியது.​ துறவிக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு,​​ சிவா குதிரையில் ஏறி விரைந்தான்.​ தன் பிரச்னைக்கு துறவியிடம் ஆலோசனை பெறவில்லையே என்று அவனுக்கு நினைவு வந்தது.​ ஆயினும் இதற்காக மீண்டும் துறவியிடம் சென்றால்,​​ மற்றவர்களின் பிரச்னைகளை உரிய நேரத்தில் தீர்க்க முடியாது என்றும் அவனுக்குத் தெரிந்தது.​ எனவே அவன் முன்னோக்கி மின்னல் வேகத்தில் விரைந்தான்.

விரைவிலேயே, குன்றின் மீது வசித்து வந்த முதியவளையும் இளம் பெண்ணையும் அடைந்தான்.​ அந்தப் பெண்,​​ கண்பார்வை பெற வேண்டும் என்ற மனப்பூர்வமான விருப்பத்துடன் சிவா அவள் விழிகளைத் தொட்டான்.​ உடனே அந்தப் பெண்,​​ ""இப்போது எனக்குக் கண் தெரிகிறது.​ எல்லாவற்றையும் நன்றாகப் பார்க்க முடிகிறது.'' என்று மகிழ்ச்சிக் கூச்சலிட்டாள்.​ பிறகு சிவா,​​ நீரோடை வற்றிய பிரதேசத்தை நோக்கிப் பாய்ந்து சென்றான்.

அங்கே நீரின்றி நலிந்த மக்கள் இறக்கும் நிலையில் இருந்தனர்.​ உடனே சிவா,​​ நீரோடை உருவாகும் இடத்திற்குச் சென்றான்.​ அங்கே ஒரு பெரிய யானை,​​ தும்பிக்கையை நீட்டி நீர் வரும் வழியைத் தடுத்துக்கொண்டிருந்தது.​ தும்பிக்கையை அவன் தூக்கி நகர்த்தினான்.​ உடனே தண்ணீர் பாய்ந்து சென்றது.​ மக்களெல்லாம் மகிழ்ந்தார்கள்.​ ​

சிவா வீட்டை விட்டுச் சென்றதற்கு,​​ அவன் சகோதரர்கள்தான் காரணம் என்று அறிந்துகொண்டார் சிவாவின் அப்பா.​ சிவா செய்த நற்செயல்களை மக்கள் புகழ்ந்து பேசுவதையும் அவர் கேள்விப்பட்டார்.​ அவர் தன் மூத்த மகன்களை அழைத்துக் கண்டித்தார்:​ ""நீங்கள் சென்று எங்கிருந்தாலும் உங்கள் தம்பியை அழைத்துக்கொண்டு வாருங்கள்.​ மற்றவர்களுக்கு மகிழ்ச்சியளிக்கவே மனிதர்கள் பிறக்கிறார்கள்.​ தங்கள் சொந்த மகிழ்ச்சிக்காக அல்ல.'' ​ ​ ​ ​