கடைசிப் புகையின் கல்லறை – புத்தக மதிப்புரை

கடைசிப் புகையின் கல்லறை – புத்தக மதிப்புரை
அறிவார்ந்த சிந்தனையின் ஒரு சுவைமிக்க வெளிப்பாடாக கட்டுரைத் தொகுப்பு ஒன்று வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது என்று கூறினால் நம்புவதற்கு சற்று சிரமமாகத்தான் இருக்கும்.

கதைகளைப் படிக்கலாம்,
கவிதைகளை ரசிக்கலாம், ஆனால் கட்டுரை ஒன்றை படிக்க வேண்டுமென்றால் உடனடியாக மனம் அதனை ஏற்பதில்லை, அது நமக்கு பரிச்சையமான ஒரு பிரச்சனை தொடர்புடையதாக இருந்தாலும், இதுதான் நிலை.

கவிஞரும், சீரிய சமூக சிந்தனையாளருமான (சமூக அவலங்களை ஆழமாக அலசும் நிந்தனையாளர் என்று கூட
கூறலாம்) ஜெயபாஸ்கர்
அவர்கள் கல்கி, அமுதசுரபி, தினமணி, தமிழ் ஓசை ஆகிய இதழ்களில் பல்வேறு தலைப்புகளில் (பிரச்சனைகளில்) எழுதிய கட்டுரைகளின் தொகுப்பே ‘கடைசிப் புகையின் கல்லறை’.

இத்தொகுப்பிற்கு அணிந்துரை
எழுதிய அமுதசுரபி ஆசிரியர் திருப்பூர் கிருஷ்ணன் கூறியது போல, ஜெயபாஸ்கரனின் கட்டுரைகள் சமகாலத்தின் சமூக உணர்வுகளே.

“இந்தக் கட்டுரைகள்
அனைத்தும் என் கண்களுக்கெதிரே நடக்கிற, சகித்துக் கொள்ளவோ, பொறுத்துக்கொள்ளவோ முடியாத, சக படைப்பாளிகளால் கண்டுகொள்ளாமல் விடப்படுகிற அல்லது அவர்களது இலக்கிய மே‌ண்மைக்கு கீழானதாக கருதப்படுகிற அல்லது அவர்களுக்கு எழுதத் தோன்றாத சமூக நிகழ்வுகளின் வெளிப்பாடேயாகும்” என்று ஜெயபாஸ்கர் ‘என்னுரை’யில் கூறியுள்ளார்.

எனவே, சமூக பிரக்ஞை (சற்றுக் கூடுதலாகக்
கொண்ட) ஒரு மனிதனின் குமுறலாகவே அவரது கட்டுரைகள் அனைத்தும் உள்ளன.


WD


சமூகத்தின் பலவீனங்களை நம் கருத்தின் கண் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தி, அதற்கான தீர்வை நோக்கிய வாதத்தை முன்வைப்பதற்கு முன்னர், முதலில் தனனை ஆட்டிப்படைத்த ஒரு பலவீனத்தையும், அதிலிருந்து தான் விடுபட பட்டப் பாட்டையும் விளக்கியுள்ளார், அதுவே கடைசிப் புகையின் கல்லறை. புகை பிடிப்பவரைக் கண்டு முகம் சுளிப்பது சுலபம், ஆனால் அதில் சிக்கிக் கொண்டு வெளியே வரமுடியாமல், அதற்கான வழி தெரியாமல், பழக்கத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் கண்ணிற்குத் தெரியாத பல மனிதர்களின் சங்கடத்தை தன் அனுபவத்திலிருந்து ஜெயபாஸ்கரன் தந்துள்ளார்.

‘பயணித்தல் குறித்து’
என்ற கட்டுரை பயணம் எதற்கு என்பதை அழகாக சுட்டுகிறது. “தெரியாத இடத்திற்குப் போய் எதையேனும் தெரிந்துகொண்டு வந்து நமது கண்களை நாமே திறந்து கொள்வது பயணம்” என்கிறார். எப்படி என்பதை அந்தக் கட்டுரையை படித்துப் பாருங்கள்.