மாயை! -ஒரு பக்கக் கதை

காலை தனது மகளை தான் வேலை பார்க்கும்
அரசு பள்ளியில் கொண்டு வந்து சேர்த்த சித்ராவை,
மதியச் சாப்பாட்டு இடைவேளையின்போது சக
ஆசிரியைகள் பிலுபிலுவென பிடித்துக் கொண்டார்கள்.

“ஏய் சித்ரா… இப்ப நீ முப்பத்தைந்தாயிரத்துக்கு மேல
சம்பளம் வாங்குறே? உன் வீட்டுக்காரர் மாசம்
நாற்பதாயிரத்துக்கு மேல சம்பளம் வாங்குறார்?
உனக்கு இருப்பது இரண்டே பொண்ணுங்க…

அப்படியிருக்க… நீ உம் பொண்ணை நல்லா சிபிஎஸ்சி
ஸ்கூல்ல சேக்குறத விட்டுட்டு, இப்படி கார்ப்பரேஷன்
ஸ்கூல்ல கொண்டுவந்து சேத்துருக்கே…
என்னோட ரெண்டு பிள்ளைங்களுக்கும் சேத்து ஃபீஸ்
கிட்டத்தட்ட ரெண்டரை லட்சம். நகையை அடகு
வச்சிதான் ஃபீஸ் கட்டியிருக்கேன்.

ஆனா உனக்கு பணம் ஒரு பிரச்னையேயில்லை.
அப்படியிருக்க நீ ஏன் இங்க கொண்டு வந்து சேத்தே?’
என்று ஆரம்பித்தாள் கவிதா.

“இதப்பாரு கவிதா… நாம டீச்சரா இருக்கிற ஸ்கூல்ல
நம்ம பிள்ளைகளையே நாம படிக்க வைக்க யோசிக்கறப்ப,
மத்தவங்க எப்படி இங்க கொண்டு வந்து சேப்பாங்க?
நம்ம மேல நமக்கே நம்பிக்கை இல்லையா? நம்மளால
நல்லா சொல்லித்தர முடியாதா?

அப்துல்கலாம், மயில்சாமி அண்ணாத்துரை, ஏன் சுப்ரீம்
கோர்ட் ஜட்ஜா இருந்த சதாசிவம் முதற்கொண்டு அரசுப்
பள்ளியில் படித்தவர்கள்தானே?

அவர்களை உருவாக்கியதும் நம்மைப் போன்ற அரசுப்
பள்ளியின் ஆசிரியர்கள் உருவாக்கியிருக்கும்பொழுது,
நம்மளால் நல்ல மாணவர்களை உருவாக்க முடியாதா?
அப்படி உருவாக்குற திறமை நமக்கு இருக்கறப்ப நாம
ஏன் நம்ம பிள்ளைகளை வெளியே கொண்டு போய்ச்
சேர்க்கணும்?

அரசு வேலை வேண்டும். அரசு சலுகைகள் வேண்டும்..
ஆனா அரசுப் பள்ளிக்கூடம் வேண்டாம். எதையும்
அடுத்தவர்களுக்கு சொல்றதுக்கு முன்னாடி நாமளே
எடுத்துக்காட்டா இருக்கணும்!’ என்று சித்ரா சொல்ல,
மற்றவர்கள் வெட்கித் தலைகுனிந்தனர்.
–
—————————————–

– எஸ். செல்வசுந்தரி

எஸ் . செல்வசுந்தரி, ஐயாசாமி ராம் ஆகியோர்க்கு நன்றி !
உலகே மாயம் ! வாழ்வே மாயம்!
கார்ப்பொரேசன் என்பதுதான்
எப்போதும் மாயம்!