ஆசை எனும் வறுமை!

by **சாமி** Thu Apr 10, 2014 8:02 am

ஆசை சிறிது சிறிதாக வளரும்போது, மனித மனம் எதையேனும் எதிர்பார்த்து எதிர்பார்த்துத் துன்புறுகிறது. அதனால் ஆசையை "துன்பம்' என்றனர் சான்றோர்.

"முதுமொழிக்காஞ்சி' இன்னும் ஒருபடி மேலே போய், ஒருவனுக்கு ஏற்படுகிற ஆசையைக் காட்டிலும் பெரிதான வறுமை ஏதுமில்லை என்கிறது. இதன் ஆசிரியர் கூடலூர் கிழார்.

"நசையில் பெரியதோர் நல்குரவு இல்லை'' (இல்லைப்பத்து:7) விரும்பியதெல்லாம் கிடைக்கப் பெற்றாலும் மனிதனுக்கு மேன்மேலும் ஆசை தோன்றும்போது, மனம் நிறைவடையாது. அந்நிலை வறுமையுற்றிருத்தலுக்கு சமமானது. இதனை வள்ளுவரும்,

"தொல்வரவும் தோலும் கெடுக்கும் தொகையாக
நல்குரவு என்னும் நசை'' (1043)

என்கிறார். வறுமையாளனாக ஒருவனை வைத்திருக்கிற ஆசை, காலங்காலமாகத் தொடர்ந்து வருகிற மரபுப் பெருமையையும், தோற்றப் பொலிவினையும் அழித்துவிடும் என்பது இதன் பொருள்.

"ஆசைக்கு அளவில்லை. அதனால் ஆசைப்படுகிறவனுக்கு வறுமையுற்றிருப்பவனின் வேட்கை இருக்கும். எனவே, வசதியாக வாழ்பவனாக இருந்தாலும், மனத்தில் ஆசை என்கிற வேட்கை தொடர்ந்துகொண்டே இருப்பதால், அவனும் வறுமையாளனே' என்கின்றனர் இவ்விருவரும்! (தினமணி)