குழந்தைக்கு அருள் புரியாமல் அப்பா விட்டு விடுவாரோ?

திருச்சதகத்திலே மானின் நேர்விழி என ஒரு பாடல் வரும்.

திருச்சதக பாடல் :
மானேர் நோக்கி யுடையாள் பங்காமறையீ
றறியாமறையோனே
தேனே அமுதே சிந்தைக்கரியாய் சிறியேன்
பிழைபொறுக்குங்
கோனே சிறிதே கொடுமை பறைந்தேன்
சிவமாநகர்குறுகப்
போனா ரடியார் யானும் பொய்யும்புறமே
போந்தோமே.

அதற்கு பண்டிதமணி கதிரேசஞ் செட்டியார் உரை எழுதுகிறார். நயந்து நயந்து படிக்க வேண்டிய உரை அது.

மானினுடைய விழி பார்க்க அழகாய் இருக்கும். அதுபோல அழகான கண்களை உடையவள் அம்பிகை என்பதை மானின் நேர் விழி என்ற சொற்றொடர்க்குப் பொருளாகச் சொல்லலாம். ஆனால் செட்டியார் பார்க்கும் கோணமே வேறு. மான்விழி மருட்சியை உடையது. காரனம் மான் மற்ற விலங்குகளுக்கு எளிதில் இரையாகி விடக் கூடிய எளிய விலங்கு. தன்னைத் தானே தற்காத்துக் கொள்ளும் திறன் இல்லை. எந்த நேரம் எந்த விலங்காவது வந்து விடுமோ என்று அச்சத்தால் அலைபாய்ந்து கொண்டே இருக்கும். எனவே மருட்சியையுடைய கண்கள் மானின் கண்கள். இதை அம்பிகையின் கண்களுக்கு உவமை கூறினால் அம்பிகையின் கண்களும் மருட்சியுடையன என்று ஆகிவிடும். அம்மாவே மருட்சியுடையவராக இருந்தால் பக்தர்கள் அம்மாவிடம் என்ன பெற முடியும்?

இந்தக் குறை வராமல் அமைதிப்படுத்தி அற்புதமான உரை எழுதுகிறார் கதிரேசஞ் செட்டியார். அதாவது மணிவாசகர் இறைவன் முன் நின்று திருவாசகப் பாடல்களைப் பாடிக் கொண்டிருக்கிறாராம். இறைவன் பக்கத்தில் இருந்து சிவகாமி அம்மை நெஞ்சினிக்கக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறாளாம். இறைவன் கண்ணை மூடி அனுபவித்துக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். இப்போது அம்பிகைக்கு ஓர் அச்சம் உதிக்கிறதாம் - பக்குவம் முதிர்ந்த இந்த மணிவாசகன் என்னும் ஆன்மா பைந்தமிழில் நெஞ்சுருகப் பாடுகிறான். இவனை ஆண்டவன் எங்கே கைவிட்டு விடுவாரோ என்ற அச்சத்தால் இறைவனையும் மணிவாசகரையும் மாறி மாறிப் பார்க்கிறாளாம். அது மருட்சியுட் அலைபாயும் மானின் கண் போன்று இருக்கிறதாம். எனவே மானின் நேர் விழி என்று மணிவாசகர் பாடினார் என்று உரை எழுதினார். எவ்வளவு அற்புதமான கருத்து! எங்கே அந்தக் குழந்தைக்கு அருள் புரியாமல் அப்பா விட்டு விடுவாரோ என்று அங்குமிங்கும் அலைபாயப் பார்க்கும் அந்தத் தாய்!

"திரு.மு.பெ.ச" அவர்கள் எழுதிய "திருமந்திரச் சிந்தனைகள்' புத்தகத்தில் இருந்து...