சொந்தக்கதை....சோகக்கதை.

First topic message reminder :

எங்கள் அழகான தாய்நாட்டை..
நாங்கள் எப்படிஎல்லாம் நினைத்து நினைத்து வாழ்ந்தோம்.
என்னசெய்வது எங்கள் நாடு மிண்டும் இருண்டுவிட்டது.
எப்போ விடியும் எப்போ விடியும் என்று கண்விழித்து இருந்தோம்.
விழித்தகண் விழித்ததுதான். - எங்கள்
உடல் தான் கனடாவில்.
உயிர் எங்கள் தாய் மண்ணில்...
மறக்கமுடியுமா... எங்கள் சொந்தங்களை.
நாங்கள் கனடாவில் வாழும் வாழ்க்கை.
சோகமான வாழ்க்கைதான்.
எங்கள் அம்மா, அப்பா, தம்பி.
பெரியக்காவின் மகன்,மகள்.
சின்னக்காவின் மகன்....
இவர்கள் எல்லாம் எங்களை விட்டு
இறைவனிடம் சென்றுவிட்டார்கள்.
இத்தனை சோகங்களையும் தாங்கிக்கொண்டு
எப்படி நாங்கள் சந்தோசமாக வாழ்வது
எத்தனை உறவு இருந்தாலும்....
எங்கள் சொந்த உறவு போல் வருமா....
நாங்கள் மட்டுமல்ல அனைத்து - தமிழ்
மக்களும் சோகத்தில் தான் வாழ்கிறார்கள்.
எனக்கு இரண்டு பிள்ளைகள்.
எனது கணவர் மிகவும் நல்லவர்.
அவர்தான் எங்கள் குடும்பங்களை அக்கறையுடன் கவனிப்பார்.
கனடாவில் நாங்கள் படும் கஸ்ரம் யாருக்கும் தெரியாது.
அவர்கள் நினைப்பார்கள் - நாங்கள்
கனடாவில் சந்தோசமாக வாழ்கிறோம் என்று.
எங்களை விட்டுப் பிரிந்த தம்பிக்கு நான்கு பிள்ளைகள்.
நான்தான் கஸ்ரப்பட்டு பார்க்கிறேன்.
நான் பதினாறு வயதில் சுமந்த சுமையை...
இன்னும்தன் சுமந்து கொண்டிருக்கிறேன்.
எங்கள் அம்மா சொன்ன வார்த்தை நினைவுக்கு வரும்.
எங்கள் அம்மா சொன்ன வார்த்தை இது.

"ஜேசுநாதர் சுமந்த சிலுவையை விட
நான் சுமக்கும் சுமைதான் பாரமானது"

நாங்கள் வறுமையாக இருந்தபோது...
அம்மா கண்ணிருடன் சொன்ன வார்த்தைகள்.
இதைஎழுதும்போது எனக்கு கண்கள் கலங்கின.
நாங்கள் பட்ட கஸ்ரம் மாதிரி
யாரும் பட்டிருக்க மாட்டார்கள்.
எத்தனை நாட்கள் சாப்பாடில்லாமல்..
பாடசாலைக்கு போய் மயங்கிவிந்ழுதிருப்போம்
இப்பகூட அதை நினைத்துப் பார்க்கும்போது
கண்ணீர் சொரிகின்றது...
பசிகள் இருக்கும் போது
தூக்கமும் இல்லை .
எனது மனதில் இருக்கும் சுமைகளை
உங்களிடம் சொல்லி ஆறுகிறேன்.
இறைவன் எல்லோரின் தலை எழுத்தையும்
எழுதும்போது நல்லக எழுதிவிட்டார்.
என்னுடைய தலைஎழுத்தை எழுதும்போது....
பேனாவில் இருந்த மை முடிந்து
விட்டதுபோல் நான் நினைக்கிறேன்.
நினைவு தெரிந்த நாட்களில் இருந்து
இன்னும்தான் என் சுமை குறையவில்லை.
வாழ்க்கை என்னும் வட்டத்துக்குள்.
இன்பமும் துன்பமும் மாறி மாறி பின் தொடர்கின்றது.
இதுதான் வாழ்க்கையா......?
எத்தனை எத்தனை கனவுகள் கண்டேன்.
அத்தனை கனவுகளும் அழிந்து விட்டது.
இதுதான் என்னுடைய சொந்தக்கதை...சோகக்கதை.
யாரும் உங்கள் சொந்தக்கதையை எழுதும்போது
வெட்கப்படவேண்டாம்......
நன்றி மீண்டும் தொடரும்

மரிச்டெல்லா .....

பிரதி பலன் கிடைப்பனவு இருவகை ....
1) உடனடி கிடைப்பனவு ...இந்தியாவுக்கு கிடைத்தது
2) உள்ளங்களால் கிடைப்பது ...இன்று உலகம் யோசிக்கிறது ..நாளை கிடைக்கும்
தென் சூடானுக்கு கிடைத்ததுபோல் ....(உள்ளங்களால் கிடைப்பதற்கு உங்கள் பங்களிப்பு )
தேவை .............நன்றி

கவிஞர் கே இனியவன் wrote:பிரதி பலன் கிடைப்பனவு இருவகை ....
1) உடனடி கிடைப்பனவு ...இந்தியாவுக்கு கிடைத்தது
2) உள்ளங்களால் கிடைப்பது ...இன்று உலகம் யோசிக்கிறது ..நாளை கிடைக்கும்
தென் சூடானுக்கு கிடைத்ததுபோல் ....(உள்ளங்களால் கிடைப்பதற்கு உங்கள் பங்களிப்பு )
தேவை .............நன்றி  

நிச்சயமாக உங்களின் நம்பிக்கை வீண்போகாது நண்பரே

கண்டிப்பாக எங்களின் பங்களிப்பு உங்களுக்கு என்றுமே இருக்கும்

இந்த உலகில் சகோதரன் இருப்பவன் ..கலங்கதேவையில்லை ...
தம்பியுடையான் படைக்கு அஞ்சான்....

கவிஞர் கே இனியவன் wrote:இந்த உலகில் சகோதரன் இருப்பவன் ..கலங்கதேவையில்லை ...
தம்பியுடையான் படைக்கு  அஞ்சான்....

மிகவும் மதிப்புக்குரிய கே.இனியவனுக்கு...நன்றி உங்கள் கருத்துக்கு.
இரவும் பகலும் எப்படியோ.அப்படித்தான் இன்பமும் தூன்பமும்.நான் _
தத்துவம் சொல்கிறேன் என்று குறை நினைக்க வேண்டாம்....அமைதியான_
குடும்பத்தில் வளர்ந்த நாங்கள்.கண்ணால் பார்த்தது காட்சிகள் எல்லாம் சோகம்தான்...
மீண்டும் நன்றி வணக்கம். மரிஸ்டெல்லா



.

சோகம் என்பது அனைவரின் வாழ்விலும் உண்டு , இதை கண்டு துவண்டு விடாமல் வாழ்க்கை சாதிக்க துவங்குகள் ,

சோகம் சுமந்து நிற்கும் உங்கள் சொந்தக்கதை எங்கள் நெஞ்சங்களையும் பிசையவே செய்கிறது. நிச்சயம் உங்களது இழப்புகள் ஈடு செய்ய முடியாதவைதான். ஆனால் என்ன செய்வது, உன்களை நம்பியிருக்கும் பிள்ளைகளுக்காவது உங்கள் மூலம் மகிழ்ச்சி கிடைக்கட்டுமே!

புலம்பெயர்ந்து வாழும் உங்களைப் போன்றவர்கள் இப்படிக் கண்ணீருடன் காலம் தள்ளிக்கொண்டிருக்கும்போது, சிலர் ஏதோ புலம்பெயர் தமிழர்கள் எல்லோரும் சுகமாகவும் மகிழ்வாகவும் வாழ்வதுபோல் அவதூறு பேசிக்கொண்டு திரிகிறார்கள்.

maristella wrote:மிகவும் மதிப்புக்குரிய கே.இனியவனுக்கு...நன்றி உங்கள் கருத்துக்கு.
இரவும் பகலும் எப்படியோ.அப்படித்தான் இன்பமும் தூன்பமும்.நான் _
தத்துவம் சொல்கிறேன் என்று குறை நினைக்க வேண்டாம்....அமைதியான_
குடும்பத்தில் வளர்ந்த நாங்கள்.கண்ணால் பார்த்தது காட்சிகள் எல்லாம் சோகம்தான்...
மீண்டும் நன்றி வணக்கம்.    மரிஸ்டெல்லா



.

அன்பின் தங்கையே நான் 15 வயது முதல் சோகத்தை பார்த்தவன் இல்லை அனுபவித்தவன் ...
இழந்த இழப்புக்களை உரமாக்கியவன் ...மனதை வைரமாக்கியவன் ...வாழ்க்கையை சவாலாக எடுத்தவன் ...
என்னும் எடுப்பேன் ....

இனியவன் உங்கள் பதிலை பார்த்ததும் கவலையாக இருந்தது...என்ன செய்வது இந்த _
உலகத்தில் வந்து பிறந்துவிட்டோம்.சோகம் உள்ளவர்களுக்குத்தான் அதன் வலியும் _
வேதனையும் தெரியும்...இனியவன் உலகம் மிகச்சிறியது.கண்களால் பார்க்கும்போது
தான்உலகம் எமக்கு பெரிதாகத்தெரிக்கின்றது..உங்கள் சோகத்திலும் ஆறுதல் இருக்கலாம்..கல்லிலே செதுக்கிய சிற்பம் மறைந்து விடும்..நீரிலே வரைந்த ஓவியம் மறைந்து விடும்..ஆனால் மனதிலே பட்ட வலி என்றும் மாறாதது.நன்றி......

கவலைக்கு மருந்து கவலை அல்ல