நேசம்

by brinchal Sat Jun 08, 2013 5:26 pm

அந்தி மாலைப்பொழுதை
இரவின் போர்வை மெல்ல மூடிக்கொண்டிருக்க
மனதை மயக்கும்
வண்ண வண்ண மங்கையர்களால்
நிழற்குடை இல்லா
பேருந்து நிறுத்தமும் கவர்ச்சியாக தெரிய
மிடுக்காய் நின்றிருந்த
ஆடவர்களின் கூட்டத்தில் கலக்காமல்
நான் மட்டும்
தனியே நின்றுகொண்டிருந்தேன்
பேருந்தை எதிர்நோக்கி .

அண்ணா .................
என்ற மூன்றெழுத்தை
உச்சரிக்கும் மெல்லிய குரல் .

மீண்டும் அண்ணா ------
அதே குரல் சற்றே அழுத்தமாக.
யூஹித்துகொண்டேன் அது ஒரு ஏழையின் குரல் என்று,
பாவம் என்ற தொனி மட்டும்
சப்தமில்லாமல் மனதுக்குள் தொனிக்க
யோசனையோடு பேருந்தை எதிர்நோக்கினேன்.

மறுபடியும் அண்ணா..........
இது தொலைவில் அல்ல
ஏதோ என்னையே அழைத்ததுபோல் மிக அருகில்
திரும்பினேன் ஒருவருமில்லை ..!!!!!!!!
என் இடது கால் முட்டியில்
ஒரு மெல்லிய ஸ்பரிசத்தின் தொடுஉணர்வு
அச்சத்தோடு முகம் கவிழ்ந்து பார்த்தேன் .

தலைவிரி கோலம்,
தண்ணீர் காணா மேனி,
பொத்தலான ஒரு ஜான் கந்தல் ஆடை ,
ஒடுங்கிய வயிறு ,
எல்லா வறுமையும் சுமந்து ஒரு சிறு பெண்.

விரிந்த மொட்டாய் கரங்களை நீட்டி
பசிக்குதன்னா என்றாள்.................
கலங்கிய கண்களை கட்டுப்படுத்தி
சட்டைப்பையில் நுழைந்து
10 ரூபாய் எடுத்த
என் கரங்களை நீட்டி பிஞ்சு கரங்களில் திணித்தேன் .

சந்தோசத்தின் மொத்தத்தை
சிறுகன்களில் காட்டி
வண்ண பெண்களின் கூட்டத்தின் நடுவே
புது பொலிவோடு கடந்து சென்றாள்.
இமை மூட மறந்து நின்ற
என் கன்னத்தை நனைத்த கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டு
மீண்டும் பேருந்தை எதிர்நோக்கினேன்.

மனமோ அவள் பதித்துபோன
ஏழ்மையை நேசித்துகொண்டிருந்தது,
நேசம் மரணத்தை போல் கொடியது
என் உணர்த்திபோனாள்.