உலகிலே மிகவும் பெரியது சிவனடியாரின் பெருமை – ஒளவைப்பாட்டி

அது கோடைக்காலம். கடுமையான வெயில் மண்டையைப் பிளக்கும் கொடுமையான வெப்பம் உள்ள நடுப்பகல் நேரம்! அவ்வேளையில் ஓளவையார் காட்டு வழியே கடும் பசியோடு நடந்து கொண்டிருந்தார்! வழியிலே ஒரு நாவல் மரத்தைக் கண்டார். நிமிர்ந்து நோக்கினார். மரத்தில் பழங்கள் நிறைய இருந்தன. ஒரு சிறுவனும் மரத்தின் மேல் இருப்பதைக் கண்டாட். அவன் நாவற்கனிகளைப் பறித்து தன் நாவைத் தட்டிச் சுவைத்துத் தின்று கொண்டிருந்தான்.

ஒளவையார் அச்சிறுவனை நோக்கி,”சிறுவனே! எனக்கும் சில நாவற்பழங்களைப் பறித்துப் போடு” என்று கேட்டார்.
அச்சிறுவனோ ஒளவைப்பாட்டியைக் குறும்பாகப் பார்த்தான்.

“பாட்டி! உனக்கு நாவல் பழங்களாக வேண்டும்? நான் பறித்துப் போடுகிறேன். ஆனால் உனக்குச் சுட்ட பழங்கல் வேண்டுமா, சுடாத பழங்கள் வேண்டுமா?” என்று கேட்டான்.

பையன் குறும்பு செய்கிறான் என்று நினைத்தார் பாட்டி. நாவல் பழங்களில் சுட்டது சுடாதது என்று இருக்கிறதா என்ன என்று தமக்குள் கேட்டுக் கொண்டார்.

“குறும்புக்கார பையனாயிருக்கிறாயே! போகட்டும். எனக்குச் சுடுகிற பழங்களாகவே போடு!” என்று நகைப்புடன் கேட்டார்.
அச்சிறுவன் ஒரு கிளையைப் பிடித்து உலுக்கினான். நன்கு கனிந்த பழங்கள் பொலபொலவென உதிர்ந்தன. ஒளவையார் ஆவலுடன் குனிந்து தரையிலிருந்து பெரிய கனிகளாகப் பொறுக்கிக் கொண்டார். கனிந்த பழங்கள் தரையில் விழுந்ததால் அவற்றில் மண்ணொட்டிக் கொண்டிருந்தது. மண்ணோடு பழத்தைச் சாப்பிட முடியுமா? ஒட்டிக் கொண்டிருந்த மண் ஓடிப் போகுமாறு, ஒளவைப்பாட்டி, தம் வாயால் ஊதினார்.

அச்செயலை மரத்தின் மேலிருந்த அச்சிறுவன் பார்த்தான்.
“என்ன பாட்டி? பழம் சுடுகிறதா? நன்றாக ஊதிச் சாப்பிடு!” என்று சிரித்தான்.

“ஓ! இதுதான் சுடுகிற பழமா? இது எனக்கு முன்பே புரியாமல் போய்விட்டதே! மாடு மேய்க்கும் சிறுவன் என்னை மடக்கி விட்டானே!” என்று எண்ணி மிகவும் வருந்தினார்.” இரண்டு இரவுகள் எனக்கு உறக்கம் வருமோ? என்னே இழிவு” என்று புலம்பினார்.
கருங்காலிக் கட்டைக்கு நாணாக் கோடாரி
இரும்கதலித் தண்டுக்கு நாணும் – பெருங்கானில்
கார் எருமை மேய்க்கின்ற காளைக்கே நான் தோற்றேன்
ஈர் இரவும் துஞ்சாதுஎன் கண்!”
என்று வேதனையோடு பாடினார்.

அப்போது சிறுவன் மரத்தினுன்றும் குதித்து வேல்முருகனாக ஒளவைப்பாட்டியின் முன் காட்சியளித்தான்.
“செந்தமிழ்ச் செல்வியே! சிறிது நேரம் உன்னோடு பைந்தமிழில் பேசி விளையாடி மகிழவே நான் இங்கு வந்தேன். கற்றது கைம்மண் அளவு, கல்லாதது உலகளவு – நீயே பாடியிருக்கிறாய். ஆகவே வருந்த வேண்டாம். உன்னிடம் நான் சில வினாக்களைத் தொடுக்க விரும்புகிறேன். இவ்வுலகில் கொடியது யாது? இனியது யாது? பெரியது யாது? அரியது யாது? என்று முருகப்பெருமான் நான்கு கேள்விகளை விடுத்தார்.
(தொடரும்)

சித்தர்களுக்ககாக சிவனே இறங்கி வருவான். அவ்வையருக்காக அவரின் பெருமை பொங்க அவர் சிருஷ்டி வந்தான். என்னே அவ்வை பெருமை. உங்களின் வர்ணனை மெருகு சேர்க்கிறது.உங்களுக்கு நன்றி மட்டும் அல்ல. வாழ்க. என்றும் ராகவா அடியேன்.

அப்படியே சதுரகிரிப்பக்கம் வந்து போறது?

sjp wrote:அப்படியே சதுரகிரிப்பக்கம் வந்து போறது?

முருகனைக் கூப்பிடுகிறீர்களா...அல்லது பாட்டியைக் கூப்பிடுகிறீர்களா?