புழுதி..மூடி முடித்துவிட்டது
என் கால் தடங்களை.

காற்றில் அலைந்த என் குரல்...
அதன் கடைசி இடுக்குகளில்
ஒளிந்து கொண்டுவிட்டது...
நிசப்தங்களின் அடையாளங்களுடன்.

எனது இருப்புகளின் அடையாளம்
மறையத் துவங்குகிறது.

இனி அலையும்...
உன் கண்ணீரின் சலனத்தில்...
யாராவது கண்டறியலாம் என்னை.
************************************************************************************
காதலிப்பதாய் சொல்கிறாய்;
காதலிக்கப் படுவதாய் நம்புகிறேன்;
ஏனோ-
பழங்களின் நிறத்தை...
வெம்பல்கள் வாங்கிக் கொண்ட திரிபாய்...
நம் காதல் நாட்கள் முடிந்துவிட...

இந்தக் கணத்தில்...

நானும்...நீயும்...
காதலிக்கவில்லை...
"காதல்" என்ற சொல்லைக் கூட.
***********************************************************************************
நினைவுகளால் வாழ்வதாகவே ...
சொல்லிக் கொள்கிறோம்.

உண்மையில்....
மறதிகளாலும்....வாழ்கிறோம்...
என்பதை மறந்து விட்டு.
************************************************************************************
வதந்திகளால்...
நிறைந்துவிட்ட உலகில்...

உன் வாழ்க்கையை அவனும்...
என் வாழ்க்கையை...இவனும்...
வதந்திகளால் நிரப்பத் துவங்க....

உன் மேல் எனக்குச் சந்தேகமும்...
என் மேல் உனக்குச் சந்தேகமும்...
முளை விடத் துவங்குகின்றன.

வதந்திகள்...வளர்கையில்...
என் மேல்...
எனக்கே சந்தேகம் வளர்ந்து விட...

உன்மேல்...
உனக்குச் சந்தேகம் வளர்ந்துவிட...

இப்போது... நாம் இருவரும்...
உண்மையாக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்...
நம் மீதான வதந்திகளை.
***********************************************************************************

அனைத்தும் அருமை ...

கடைசி கவிதை நிதர்சன உண்மை

நல்ல ரசனைமிகு சொற்களுள்ள கவிதை. அருமை.

ரொம்பவும் நன்றி! பாலாஜி., கல்யாண்.,

நன்கு நெருக்கித் தைத்த வார்த்தைகளில் நெஞ்சுக்கும்-நேசத்திற்கும் நெருக்கமான உணர்வுகள் சொன்னதற்கு நன்றி ரமேஷ் நாகா...

ரொம்பவும் நன்றி! ரா.ரா.

இதையத்தை இதமாக வருடிப் போகின்றன இக்கவிதைகள்!
பாராட்டாவிட்டால் பாவியாவேன்! வாழ்த்துகள்!

ரொம்பவும் நன்றி! பார்த்திபன்.

அத்துனையும் அற்புதம் அய்யா