எங்கள் முக்கியத்துவத்தை அறிந்தவர்கள் அறிவாளிகள் ஆகிறார்கள். எங்களை பிடிக்காதவர்கள் கைநாட்டு ஆகிறார்கள். எங்களை மிஞ்சிய சக்தி உலகில் இல்லை என்று மேதைகள் பலர் கூறியுள்ளார்கள். இந்த உலகில் எத்தனையோ சாதனைகளை படைத்தவர்கள் என்ற கர்வம் எப்போதும் எங்களுக்கு உண்டு. இப்படிப்பட்ட பாரம்பரியத்தில் இருந்து வந்த மையூற்று எழுதுகோல் நான். என் தலைவனுடனான என் காதல் கதையை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

என் தலைவன் நான் வந்த நாள் முதலாய் என்னை மிகவும் அக்கறையுடன் கவனித்து கொண்டான். ஒரு முறை கூட என்னை அலட்சியமாய் பார்த்து கொண்டதில்லை. அவன் உணவில்லாமல் பசியில் வாடிய வேலைகளில் கூட எனக்கு மை ஊற்றி என் பசியினை ஆற்றிடுவான்.

எப்போதும் என்னை நெஞ்சோடே வைத்துக் கொள்வான். வேற யாரையும் தொட கூட அனுமதிக்க மாட்டான். என்னை அவனின் அதிர்ஷ்ட தேவதை என்றே கருதினான். அவன் விரல்களுக்கு இடையே என்னை தொட்டனைக்கும் லாவகமும், சிந்தனையில் ஆழ்ந்திடும் வேலையில் என் தலை உச்சியில் தரும் முத்தமும் என்னை அவனின் அடிமை ஆக்கியது.

அன்றொரு நாள் என் தலைவன் மிகவும் மகிழ்வுடன் இருந்தான். மனம் முழுதுமாய் காதலுடன் இருந்த அவன் அந்த காதலை ஒரு காகிதத்தில் மடலாய் எழுத ஆரம்பித்தான். நான் அவனின் எண்ணங்கள் முழுவதையும் அழகிய தமிழாய், உருகிய உணர்வாய் என் தலைவனின் முதல் காதல் மடலில் எழுதிக் கொடுத்தேன். அன்று மாலை தான் தெரிந்தது. அந்த மடல் எனக்கானது அல்ல என்பது. என் தலைவன் அவனுக்கென்று ஒரு தலைவியை கண்டிருந்தான்.

என் தலைவனின் காதல் ஒரு பெண் பக்கம் திரும்பி விட்டாலும் நான் என் காதலில் உறுதியாக இருந்தேன். என் தலைவனின் காதலுக்காக அவனுக்கு பல மடல்களையும், கவிதைகளையும் எழுதிக் கொடுத்தேன். என்றாவது ஒரு நாள் என் அன்பையும், காதலையும் என் தலைவன் புரிந்துக் கொள்வான் என்று நினைத்தேன்.

அன்றொரு நாள், என் தலைவன் என்னை தன் இதயத்தோடு அணைத்துக் கொண்டு தன் தலைவியோடு காதல் பரிமாற்றங்களை பரிமாறி கொண்டு இருந்தான்.இதை கண்ட என்னால் தாங்கி கொள்ள முடியவில்லை. மிகவும் மனமுடைந்த என் கண்ணில் இருந்து முதல் முறையாக கண்ணீர் வந்தது.(சட்டையில் மை வடிந்தது). அதை கண்ட என் தலைவன் அவன் நெஞ்சருகில் இருந்த என்னை கையில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டான். என்னை தூக்கி எறிந்து விடும்படி தலைவி தலைவனிடம் கூறினால். இது என் அதிர்ஷ்ட தேவதை தூக்கி எறிய மனதில்லை என்று என் தலைவன் கூறிய போது நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன்.

அதன் பிறகும் சில சமயங்களில் என்னால் அடக்க முடியாமல் நான்கைந்து முறை அழுது விட்டேன். சில நாட்களுக்கு முன் என்னை என் தலைவன் அவன் பெட்டிக்குள் வைத்து பூட்டி விட்டான். இப்போதெல்லாம் என் தலைவன் எனக்கு உணவு அளிப்பது இல்லையென்றாலும் என்னை தூக்கி எறியாமல் என்னை பொக்கிஷமாக பாதுகாப்பதை நினைத்து நினைத்து அவன் நினைவிலேயே வாழ்கிறேன்.