எதை எழுதுவது

by **மு.வித்யாசன்** Fri Oct 05, 2012 6:10 pm

உலர்ந்துபோன மணலாய் உலகம் சில நிமிடங்களில் ஆவதுண்டு, வெளிச்சத்தின் கண்களிலிருந்து ஒலிந்து கொண்டு வெளிப்பட ஆரம்ப்பிக்கிறது இருளுக்குள் என் மனது...

கடற்கரை மணலில் கலந்துவிட்ட காலத்தடங்களாய், பிரித்தெடுக்க முடியாத படி, பல பல நினைவுகள் எண்ணில் மோதிக் கொண்டு இருக்கும் நான் கடக்கும் நிமிடங்களில்...

அலைகளுக்கும் எனது நினைவுகளுக்கும் ஒற்றுமை உண்டு ; அது என்ன தெரியுமா? கரை அடைந்து உடைந்தாலும் கவலையின்றி அடுத்தடுத்த அலைகளை பிறபிக்கும் அதுபோன்றுதான் என் மனதும், எழும் நினைவுகள் உடைந்துபோனாலும், தொடர்வாக புதுப்புது நினைவுகள் பூத்துக் கொண்டே இருக்கும் இந்த மணித்துளியில் கூட அது...

பூ யாருக்கும் அறியாமல் பூப்பது மட்டுமல்ல உதிர்வதும் அப்படித்தான் ....

பூமி பந்திற்கு வானம் மாபெரும் குடை மட்டுமல்ல கொடையும் தான் ; மாறி, மாறி மழை, வெயில் அளிப்பதால்...

நிலாவுக்கு எனக்குமான தூரம் எதுவரை என்று யோசித்தேன் ; நான் நகர அதுவும் நகர்ந்தது; நான் நிற்க அதுவும் நின்றது; இடைவெளி நிற்கும்போது சிறிதானது; அதுவே நகரும்போது பெரிதானது; அப்போது புரிந்தது நான் யோசித்தது...

எப்படி ஓடுகிறது நதி நீர்; ஆச்சரியம்; கயறு திரிக்க ஆரம்பித்தது. நதி என்பது சிறியதல்ல பலகோடி நீர் துளிகளின் கைகோர்பில் நடக்கும் நந்தவனம் அது; பிரித்து பார்க்க எண்ணம் கூட எழுந்திடாத மர்மத்தின் ஆழத்தில், ஒட்டிக் கொண்டு, கடக்கிறது என் விழிகளைத் தாண்டி யாரிடமும் சொல்லிடாதே என்று ஜதி பாடியபடி...

கடவுளின் இன்னொரு அற்புதம் காற்று; இல்லை கடவுளின் இன்னொரு பெயர் என்றே தான் நான் சொல்வேன்; கண்களுக்கு அகப்படாதவன்; கைகளில் சிக்காதவன்; அடைத்து வைத்தாலும் அறியப்படாதவன்; அவன் இல்லை என்றால் நான் இல்லை. அப்பறம் என்ன சொல்ல காற்றை கடவுள் என்று சொல்வதை விட...

பூமிக்கு மேலும் அதற்கு கீழும் இருக்கும் இயற்கை எல்லாம் எனக்கு பிடித்தமானதுதான். ஆனால் பூமிக்கு மேலே உள்ளவை எல்லாமே ஆசையானதுதான்; மேலே உள்ளவை யாவும் என்னை தீண்டுவதில்லை. தீண்டவும் மனம் நினைத்து தவிப்பதில்லை. இருந்தும் என் மீது விழுந்து உடைந்து உருகும் ஒன்று; மேலே இருந்து. மழைதான் அது இல்லை ஆயிரம் ஆயிரம் மழலைகள் அது...

இன்றைக்கு எதை எழுதுவது என்று தெரியாமல் ஏதேதோ எழுதவில்லை என் நினைவுகள்; நினைத்தவற்றை எல்லாம் வடிகட்டியிருக்கிறது; கொஞ்சம் வசமாக்கியிருக்கிறது என்னை....

உனக்கு எப்படி...?