புன்னகை தொலைத்த சமூகம் - வைரமுத்து

அண்ணாசாலையில் துடிதுடித்து
அனாதையாய்க் கிடந்தது
புன்னகை ஒன்று
மலரும் போதே உடைந்துவிழுந்த
இதழ்போன்று

காற்று நசுங்கும் போக்குவரத்து நெரிசலில்
எந்த வாகனமும் அதன்
எமதர்ம வாகனமாகலாம்

ஒரு சிவப்புவிளக்கின் சின்ன இடைவேளையில்
கார்க்கதவு திறந்து குதித்து
அள்ளியெடுத்தேன் புன்னகையை
குப்பைத்தொட்டியில் அழுத பிள்ளையை
வாரியெடுக்கும் மலடியென

துடைத்தேன் போயிற்று
புன்னகையின் தூசு
துடைத்தும் போகவில்லை
புன்னகையின் துக்கம்

"யாரோ தொலைத்த புன்னகை ஒன்று
என்வசம் உண்டு
உரியவர் வந்தால் ஒப்படைப்பேன்"
காற்று உடைபட கத்தினேன்

உணர்ச்சியற்ற ஊர்வலத்தில்
ஒருதலையும் திரும்பவில்லை

பேருந்தின் நரையாயிருந்த ஒரு
பெருமாட்டியைக் கேட்டேன்
"தாயே இது தங்களுடையதா?"

"முகூர்த்தத்தில் தொலைத்தது மகனே
முதலிரவுக்குள் இறந்திருக்கும் " என்றாள்.

"அய்யா இது உங்கள் புன்னகையா?"
ஒரு நீதிபதியின் காரை நெருங்கிக் கேட்டேன்

"எங்கள் துறையில் இது சட்டவிரோதம்" என்றார்
தீர்ப்பு வாசிக்கும் உணர்ச்சியற்ற குரலில்

புதருக்குள் எட்டிப்பார்க்கும் புலியாய்
தாடிக்குள் கண்கள் காட்டிய ஒரு
சாமியாரை அணுகினேன்
"ஸ்வாமி இந்த புன்னகை..."

"மாயாமரம் பூக்கும் போலிபுஸ்பம் புன்னகை
சர்வம் துக்கமயம் ஜகத்" என்றார்

காவல்துறை அதிகாரி தேடிக்
கையில் துடித்த புன்னகை காட்டினேன்

காக்கிக்கும் தனக்கும்
கஞ்சிபோட்டு விறைத்திருந்தார்
பதிலில்லை

புன்னகை கொன்று புதைத்த
சமாதிகள் அவர் உதடுகள்

சமாதிகள் தொலைப்பதில்லை
அதற்கு மேல் கேட்கவில்லை

தீப்பிடித்த வாயோடு தெருவில்போன
அறிவுஜீவிகளை நிறுத்திக் கேட்டேன்

"இந்த புன்னகை உங்களில் எவருடையது?"

"மார்க்ஸ் மாவோ சாத்ரே நீட்சே
டார்வின் ஃப்ராய்டு இவர்களை
உள்வாங்கி உணர்ந்ததில்
இந்த புன்னகை
சூரிய இருளின் புன்மைத் தாரைகளில்
புலரியில் பூத்ததொரு பாழ்வெளிப் பால்துளி..."

என்றாரோ இல்லையோ
உயிருக்கு பயந்து ஓடியே போனோம்
புன்னகையும் நானும்


அழுதோடி வந்தாள் தாயொருத்தி
அவள் கையில் குழந்தை
என் கையில் புன்னகை

"இதுதான் இதுவேதான்" என்றாள்
உதட்டில் உயிர்மலர்ந்தாள்

தேவதையின் உதிர்ந்த சிறகாய்
மூன்றாம் பிறையின் முதல் ஊசி ஒளியாய்
அமிர்த மழையின் முதல் துளியாய்
சத்தியத்தின் நேர்கோடாய்
என் உள்ள்ங்கையில் மிதந்த புன்னகையை
அள்ளி எடுத்தாள்

"யாருடைய புன்னகை தாயே!"
"பிறந்த சிசுவின் முதல் புன்னகை"

"பூத்தது..?"
"கண்திறக்கும் முன்பு"
"தொலைத்தது..?
"கண்திறந்து பூமிபார்த்த பின்பு"

சமூகம்
கனவில் மட்டுமே சிரிக்கிறது

நம்ம பொழப்பு சிரிப்பா சிரிச்சு போச்சுன்னு சொல்லுறாரு கவிப் பேரரசு.

கனவில் மட்டுமே சிரிக்கும் சமூகம் கண்டு வருவது சிரிப்பா? வேதனையா?

அருமை அருமை... அப்பப்பா என்ன வார்த்தை பிரயோகம்... சரம் சரமா வந்து விழுதுன்னு சொல்வாங்களே அது தான் இது.! பாராட்டுக்கள் சிவா... தொகுத்து வழங்கியமைக்கு. என்ன ஒரு சமூக அக்கரை கவிஞருக்கு... கனவில் மட்டும் சிரிக்கும் சமூகம்.

அருமை

தம் அடிப்பவர்களை தீப்பிடித்த வாயன் என்று சொன்னது சட்டென்று சிரிப்பு வந்தது..

கவி பேரரசு வின் வார்த்தைகள் வெடியாய் வெடிக்கிறது.!
பகிர்விற்கு நன்றி அண்ணா..!

மிகவும் அருமை...கவிப்பேரரசு என்றால் சும்மாவா...